Δημοσιεύτηκε το 2004.
Μια ενδημική ελληνική αρρώστια που την προκαλούμε μόνοι μας.
Άραγε τι σαράκι έχουμε στο αίμα μας και στο δέρμα μας εμείς οι Ελληνες και, μόλις πράξουμε έργα σπουδαία, ακόμα και λαμπρά, μόνοι μας, με δικές μας αντι-πράξεις, τα ανατινάζουμε και τα ερειπώνουμε; 
Πότε
μπορέσαμε να χαρούμε και – προπάντων – να στεριώσουμε και να
γονιμοποιήσουμε όσα, μεγαλύτερα ή μικρότερα, κατορθώσαμε… πότε δεν
κουτσουρέψαμε, σακατέψαμε, κολοβώσαμε με τα χέρια μας, όσα είχαμε
φυτέψει, χτίσει, ορθώσει με τα ίδια αυτά χέρια και με μόχθους και αγώνες
αρίφνητους;...
Δεν είναι τυχαίο που, στο πρώτο ελληνικό έπος, την Ιλιάδα, κυρίαρχη θεά αναδείχνεται η Ερις -
μεταξύ Ελλήνων, βέβαια.
Και η Ερις δεν είναι απλή φιλονικία,
αντιγνωμία, αντιπαλότητα. Είναι η κακάσκημη κόρη της Νύχτας, που έχει
παιδιά της τον Πόνο, τον Λιμό, τη Μάχη, τους Φόνους, τα Ψεύδη, τη
Δυσνομία, την Ατη (συμφορά). Κι αν οι άλλοι ολύμπιοι θεοί πέθαναν, αυτή
επιζεί και μας κατακυριεύει στους αιώνες… Αλλά δεν χρειάζεται ν’
ανατρέχουμε στη μυθολογία ή την αρχαία Ιστορία. Τα πιο κοντινά το
μαρτυρούν:
Ο
ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ του ’21 που είχε συναγείρει Ευρώπη και Αμερική, δεν
κατρακύλησε στο ακρόχειλο του γκρεμού, εξαιτίας του διπλού εμφύλιου των
πρωταγωνιστών του;…
Οι απελευθερωτικοί Βαλκανικοί πόλεμοι του 1912-13
δεν πυρπολήθηκαν απ’ τον ατέρμονα σπαραγμό του Εθνικού διχασμού;…
H
πρώτη Δημοκρατία δεν στραγγαλίστηκε απ’ τη βασιλομεταξική δικτατορία της
4ης Αυγούστου;…
Το σελάγισμα του πολέμου του 40 και της παλλαϊκής
Αντίστασης δεν αμαυρώθηκε μέχρις αφανισμού απ’ τον ζόφο του Εμφύλιου;…
H
ανάταση κι οι ελπίδες της δεκαετίας του 1960 δεν αποκεφαλίστηκαν απ’
την Απριλιανή δικτατορία και την τραγωδία της Κύπρου που εκείνη την
χάλκευσε;
Οποιο ρόλο κι αν έπαιξαν οι κατά καιρούς «ξένοι παράγοντες» – και έπαιξαν -, Έλληνες ήταν
οι θύτες και τα θύματα αυτής της αυτοκτονικής εθνικής ενδημίας. Οποιες
κι αν ήταν, κάθε φορά, οι κινούσες αιτίες των Παθών μας, Ελληνες ήταν
οι αμέτρητοι οικοδόμοι και χαλαστές, Ελληνες οι πλάστες και οι
ξεθεμελιωτές… Κι όλοι τους – παροδικοί νικητές και πρόσκαιροι νικημένοι –
όλοι τους χαμένοι και, προπάντων, χαμένη η χώρα όλη,
χαμένοι οι απλοί άνθρωποι, που γίνονται ακούσια (ή και εκούσια) όργανα
αυτής της αδελφοβόρου δολερής διχόνοιας.
Δεν υπάρχει λαός που, στην ιστορική
διαδρομή του να μη γνώρισε εναλλάξ «το φωτεινό και το σκοτεινό πρόσωπο
της Σελήνης»… δεν υπάρχει λαός που να μην πέρασε την παλίρροια των
διαδοχικών εξάρσεων και καταστροφών ή αυτοκαταστροφών. Αλλά, σ’ εμάς,
αυτό το «φαινόμενο» είναι τόσο συχνό, τόσο «μοιραίο», συχνά ακαριαίο, που έχει φτάσει ν’ αποτελεί την άλλη, διόλου κρυφή, όψη του εθνοσήμου μας…
TI φταίει; Ο πόθος κυριαρχίας όσων
βρίσκονται εκτός του νυμφώνος και ορέγονται ακράτητα «εξουσίας και
επιβολής»; Μα ο πόθος αυτός διακατέχει τον homo sapiens (sapiens;) από
την εποχή των ροπάλων και των σπηλαίων… Ο φθόνος εκείνων που
δεν καρπώθηκαν όσο μερίδιο της συγκομιδής (νομίζουν ότι) τους αξίζει; Μα
ο φθόνος αυτός κατατρύχει τους όπου Γης «αδικημένους» και συδαυλίζει το
μίσος τους κατά των «αδικητών»… Το συμφέρον; Μα πότε, από
ποιους έλειψε αυτός ο αδηφάγος, ακόρεστος Γαργαντούας και πότε το
συμφέρον των μεγάλων (ξένων και δικών) δεν κονιορτοποίησε τα συμφέροντα
των μικρών;…
Ή μήπως φταίει η «ανωριμότητά» μας
ως λαού και ως ατόμων; Μα πόσους αιώνες ακόμα θα πρέπει να μπουσουλάμε
ώσπου να μάθουμε την αλφαβήτα της δημόσιας ζωής και ν’ ανδρωθούμε; Ή,
πάλι, φταίει η ανικανότητά μας να διδασκόμαστε από τ’ αμέτρητα παθήματά μας, που είναι κι αυτή μια ανωριμότητα, μια έλλειψη ιστορικής μνήμης και πολιτικής παιδείας…
Ισως να φταίνε όλα αυτά μαζί, παράλληλα και επάλληλα, που κάνουν τους Ελληνες «αεί παίδες», και αεί παιδευόμενους και αλληλοπαιδευόμενους…
KAI σήμερα; Σήμερα, δεν ζούμε, ευτυχώς,
εποχές τραγικής καταβαράθρωσης, όπως εκείνες που ανάφερα στην αρχή.
Ομως, το σαράκι ποτέ δεν πεθαίνει – έστω και σε μικρογραφία. Που δεν
παύει να είναι δραματική.
Ως πριν δυο μήνες, η χώρα μας ήταν «σ’
όλα τα πάνω της». Οχι μόνο βρισκόταν ανάμεσα στις 25 πιο αναπτυγμένες
χώρες του κόσμου, αλλά κι είχε αποσπάσει πολλαπλούς επαίνους του
παγκόσμιου δήμου και των σοφών που έφταναν να μιλούν για «ελληνικό
θαύμα», είχε κατακτήσει σημαντική θέση στην εκτίμηση της ευρωπαϊκής
κοινότητας, έδρεπε συγχαρητήρια για την εξωτερική πολιτική της και την
προεδρία της EE, δεχόταν τις συγγνώμες όσων είχαν αμφισβητήσει την
ικανότητά της να διοργανώσει Ολυμπιακούς Αγώνες με αρτιότητα και
ασφάλεια.
Και ξαφνικά, χάρη στις απογραφικές
αλχημείες των νυν αρχόντων μας, χάρη στις άλογες προσπάθειές τους, με
σκανδαλοθηρίες και τυμβωρυχίες, να κατασκευάσουν άλλοθι για την παράλογη
αδράνειά τους και την αυτοδιάψευση των παραλογότατων «δεσμεύσεών» τους,
η χώρα μας ξέπεσε πάλι σε «συνήθη ύποπτο», σε υπόδικο για πλαστογραφίες
και απάτες, σε επιτηρούμενο παπατζή, σε καράβι ακυβέρνητο, όπου δεν
κάνουν κουμάντο οι «εκλεκτοί του λαού», αλλά (κατά την ομολογία τους) οι
βδέλλες των επιχειρηματικών παρασκηνίων και των τηλεοπτικών προσκηνίων.
Από «παράδειγμα προς μίμησιν», όπως
έλεγαν ως προχτές οι ξένοι, γίναμε παράδειγμα προς αποφυγήν, θλιβερό
δείγμα τριτοκοσμικού κράτους, ανάξιου για την EE και την ΟΝΕ και άξιου
για αναμορφωτήριο. H Ελλάδα των δικαιολογημένων προσδοκιών, ξανάγινε«παλιόψαθα των εθνών», όπως έλεγε ο Μακρυγιάννης, ξανάγινε η αξιοθρήνητη κουρελού«ψωροκώσταινα» της εποχής του Καποδίστρια.
A, το σαράκι, το σαράκι, που μόνοι μας το τρέφουμε με τις σάρκες μας!
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου