Η επιστροφή της πολιτικής

«Καλημέρα» είπα σε μια φίλη χθες το πρωί.   «Καλημέρα θλίψη» μου απάντησε, θυμίζοντάς μου τον τίτλο του παλιού βιβλίου της Φρανσουάζ Σαγκάν.  Δεν είχε κανένα προσωπικό λόγο να αισθάνεται θλιμμένη.  Απλώς, μόλις είχε διαβάσει τα νέα μέτρα για τις αποζημιώσεις των απολύσεων... Ολο και περισσότερο, όλο και συχνότερα, αρχίζουμε να ενδιαφερόμαστε για την πολιτική.  Με απαξίωση, με οργή, με κακεντρέχεια με απέχθεια …αλλά ασχολούμαστε!  Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον το οποίο είναι εκ διαμέτρου αντίθετο με εκείνο της δεκαετίας του '70.  Τότε όλα ήταν «όλα πολιτικά».  Η νεολαία πολιτικολογούσε αενάως και ασυναρτήτως, στοιχιζόταν πίσω από τις κομματικές οργανώσεις και στρατευόταν στις γραμμές τους.  Εκχωρούσε τον προσωπικό της χρόνο σε κομματικές συσκέψεις, συνελεύσεις και συνεδριάσεις (σ.σ. ο θεός να τις κάνει), εκχωρούσε την... πολιτική της σκέψη μηρυκάζοντας τσιτάτα κομματικών ινστρουχτόρων, οι οποίοι παπαγάλιζαν ρήσεις μεγάλων ιστορικών ανδρών, διατυπωμένες σε άλλες εποχές και γι άλλες συνθήκες. Ακόμη εκχωρούσε την αισθητική της στα ισοπεδωτικά πολιτισμικά κριτήρια που επέβαλαν οι κυρίαρχες κομματικές δυνάμεις της εποχής ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και ολίγον ΚΚΕες.Έκτοτε παρήλθαν οι χρόνοι… Ανακαλύψαμε εκ των υστέρων - πρώτοι το διατύπωσαν τα φρικιά - ότι «εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά». Ο κόσμος, υπό την ευωχία της οικονομικής «ανάπτυξης», των επιδοτήσεων και των δανεικών της δεκαετίας του '80 και του '90, εισήλθε στην επικράτεια του προσωπικού και τα -ψευδεπίγραφα- συλλογικά οράματα ατόνησαν έως ότου κατασβέστηκαν. Η πολιτική έγινε «τρε μπανάλ», οι ενασχολούμενοι με αυτή ήταν είτε επαγγελματίες, είτε παράταιρα κολλημένοι, είτε νέοι αριβίστες που προσβλέπαν σε ατομικές ανταποδόσεις και μελλοντικές καριέρες... Αυτά ως σήμερα! Γιατί ξαφνικά σοκαρισμένοι, μοιάζουμε σα να συνήλθαμε από λήθαργο ετών. Αρχίσαμε να κοιτάμε γύρω μας με απορία. Να βλέπουμε μια Ελλάδα οικονομικά καθημαγμένη. Η όποια φωτεινότητα του, έως τώρα, παρόντος σκιάστηκε από την κρατική οικονομική απίσχνανση και ο ορίζοντας του μέλλοντος βάρυνε μολυβής, από τα σύννεφα της διαφαινόμενης μελλοντικής οικονομικής δυσπραγίας. Ανακαλύπτουμε εκ νέου, με σκληρούς όρους, ότι το ατομικό δεν είναι και …τόσο ατομικό. Η αδυναμία εκπλήρωσης στόχων και ονείρων δεν οφείλεται μόνο σε προσωπική μας ανεπάρκεια κι αστοχία, αλλά στη αδυναμία ενός συστήματος να εκπληρώσει όσα υποσχέθηκε... Να το πω σε απλά ελληνικά: όσοι δεν θα έχουν τα λεφτά να πάνε φέτος διακοπές…όσοι δεν μπορούν να πληρώσουν με τη ίδια άνεση το δεύτερο ποτό τους στο ακριβό παραλιακό μοδάτο κλαμπ, που κάποτε είχε και «πόρτα» (σ.σ. ε, ρε μούρλα - στην Ελλάδα των απογόνων των τσοπαναραίων του 50 και του 60, είχαν πόρτα για …έλληνες VIPS…), όσοι δεν μπορούν να κάνουν το δώρο που θέλουν στο αγαπημένο τους πρόσωπο… όσοι , παρόλη την ενηλικίωσή τους, δεν μπορούν να απομακρυνθούν από την πατρική εστία για να παντρευτούν ή να συζήσουν… όσοι -ακόμα χειρότερα - δεν έχουν τσιγάρο να καπνίσουν…όσοι …όσοι… όσοι…όλοι αυτοί, αρχίζουν να υποψιάζονται ότι δεν φταίνε μόνο οι ίδιοι και αρχίζουν εξεγείρονται! Παρένθεση: δεν μιλάω για …τις σαμπάνιες Dom Perignon, τα φουλάρια Hermes, τα πορτοφόλια Bulgari ή τις τσάντες Longchamp της B.Π. Glitteratti. Δεν αναφέρομαι καν στις χουλιγκανικές συμπεριφορές κατά των πολιτικών μας, που άρχισαν ήδη να εμφανίζονται σε διάφορα σημεία της επικράτειας. Αυτό θα μας απασχολήσει εν καιρώ μια και είναι κλιμακούμενο - και εν πολλοίς στημένο! Εκείνο στο οποίο αναφέρομαι και το οποίο διαφαίνεται, είναι ότι έχει αρχίσει και εδώ να αναδύεται το παλιό αργεντίνικο σύνθημα που δόνησε τους φλεγόμενους δρόμους του Μπουένος Αιρες : «que se vayan todos» (σ.σ. «να φύγουν όλοι»). Σε αυτό με παρέπεμψε η χθεσινή έρευνα της ΜRB για τοMEGA. Οι μισοί Έλληνες θεωρούν αρκετά, έως πολύ πιθανό, το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της χώρας, ενώ απογοητευμένοι από την παρούσα κατάσταση δηλώνουν οι επτά στους δέκα. Σύμφωνα επίσης με τα αποτελέσματα της έρευνας το 52,6% εκτιμά «αρκετά έως πολύ πιθανό» το ενδεχόμενο κήρυξης πτώχευσης ενώ μόνο το 38,8% το θεωρεί «καθόλου έως όχι και τόσο πιθανό». Ερωτηθέντες για τα συναισθήματα που τους προκαλεί η παρούσα κατάσταση της χώρας (σ.σ. το πιο σοβαρό και κοινωνικά εκρηκτικό εύρημα), το 70,1% απαντά ότι αισθάνονται απογοήτευση, το 57,9% οργή, το 49,2% φόβο και το 37,3% ντροπή… Ναι καλά διαβάσατε … το 70,1 % αισθάνεται απογοήτευση… Συναναγνώστες (ας μην πω «σύντροφοι» και παρεξηγηθώ), καλώς ήρθατε στον κόσμο της πολιτικής… του Γιάννη Σιδέρη