Θυμώνω σήμερα

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με πειράζει περισσότερο… 

H διαφθορά, η απάτη, η αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, η έλλειψη ηγετών, πραγματικά αναρωτιέμαι καθημερινά τι είναι αυτό που πραγματικά με ενοχλεί. 

Τις τελευταίες μέρες έχουμε δει πολλά. 

Έχουμε δει πολιτικούς να χρηματίζονται (όχι πως δεν το περιμέναμε), έχουμε δει απατεώνες να συγκαλύπτουν ο ένας τον άλλο, έχουμε δει νόμους με παραθυράκια για να ξεφεύγουν όλα τα λαμόγια. 

Έχουμε δει μέρα με τη μέρα να ξεπουλάνε τη χώρα μας, τις αξίες και τα ιδανικά μας. 

Ακούσαμε για πολλά εκατομμύρια ευρώ, ενώ την ίδια ώρα οι εισηγήσεις τους οδηγούν τον κάθε 25χρονο, μετά από πολλά χρόνια σπουδών, να δουλεύει για επιχειρηματίες «λαμόγια» για 500 ευρώ! Φυσικά όλα αυτά χρήζουν ... μεγαλύτερης ανάλυσης και χρειάζεται πολύ μελάνι για να γραφτούν. 

Και πάλι όμως, δεν ξέρω τι είναι αυτό που με εξοργίζει πιο πολύ απ’ όλα. 

Μπορεί να είναι ότι από μικρός άκουγα πάντα μια φωνή που μου έλεγε να διαβάζω για να γίνω σπουδαίος, να κάνω πάντα το καλό, να πηγαίνω στην Εκκλησία κάθε Κυριακή, να έχω ευγενής τρόπους και να λέω την αλήθεια, γιατί αυτή τελικά κερδίζει. 

Μια φωνή που μπορεί να έβγαινε από διαφορετικά στόματα, είχε όμως πάντα τον ίδιο ήχο, την ίδια σπαστική μελωδία. 

Μια φωνή που με στοίχειωνε στα όνειρά μου και μετά βγήκε από το υποσυνείδητό μου και έγινε ο τρόπος ζωής που έπρεπε να ακολουθήσω!!!

Θυμώνω σήμερα που σπούδασα κάτι που δε μου αρέσει, αλλά με σκοπό να μου αποφέρει περισσότερα χρήματα. 

Θυμώνω που οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μου, αντί να με ξυπνήσουν, μού ‘λεγαν όλοι το ίδιο νανούρισμα. 

Θυμώνω με την Εκκλησία, που όλες οι διδαχές τους είναι παραμύθια για να τα πιστεύουμε εμείς, ενώ εκείνοι φορούν χρυσά ράσα. 

Θυμώνω με τους γονείς μου, που μου πρόσφεραν τα πάντα, αλλά δε φρόντισαν να μου προσφέρουν την εκπαίδευση που πραγματικά θα ήθελα και μια καλή ασφάλιση. 

Θυμώνω με τους πολιτικούς που μιλούν για θυσίες, ενώ οι ίδιοι φτιάχνουν τη μια βίλα μετά την άλλη και παραγεμίζουν τους λογαριασμούς τους.  

Θυμώνω με τους ηγέτες-υποχείρια της νέας τάξης πραγμάτων. 

Θυμώνω...

Η πικρή αλήθεια είναι ότι θυμώνω με τον ίδιο μου τον εαυτό. 

Θυμώνω με εμένα που δεν έχω τη δύναμη να πω ένα όχι σε όλα αυτά και δεν έκανα τίποτα μέχρι σήμερα. 

Θυμώνω που τους έκανα πλάτες για να παίξουν με τη ζωή μου και το μέλλον μου. 

Δηλώνω ένοχος, ψάχνω τη λύτρωση. 

Ελπίζω και πιστεύω ότι ο Μπερμάν είχε δίκιο όταν είπε «ότι το ζήτημα είναι πως εκεί που μια εποχή βλέπει χάος και έλλειψη συνοχής, μια μεταγενέστερη ή πιο σύγχρονη εποχή μπορεί να ανακαλύψει νόημα και ομορφιά». 

Ήρθε η ώρα μας, ήρθε η ώρα για τον ηγέτη-αλχημιστή, που θα μετουσιώσει την αδικία και τη διαφθορά σε κοινωνική δικαιοσύνη.

Από τον ΓΙΩΡΓΟ ΣΤΙΒΑΧΤΗ