Η οικονομία καταρρέει, η κοινωνία γνωρίζει σπασμούς τετανισμού, η εθνική μας κυριαρχία απειλείται. Το πολιτικό σύστημα γίνεται όλο και πιο αναξιόπιστο, ενώ τα κόμματα βγάζουν τα μάτια τους και τα σκάνδαλά τους στις εξεταστικές επιτροπές. Έτσι αλληλοεξουδετερώνονται και καθίσταται αδύνατη ακόμα και η πιθανότητα οποιασδήποτε εναλλαγής τους στην εξουσία. Το καράβι θα βουλιάξει αύτανδρο.
Απέναντι σε αυτή την κρίση πληθαίνουν οι φωνές που καλούν σε «άμεση συγκρότηση» μιας «εναλλακτικής πρότασης». Απ' όλες τις πλευρές. Ο ...Αλαβανισμός, σε νέα έξαρση τυχοδιωκτικής πολυπραγμοσύνης, ονειρεύεται μια «νέα μεταπολίτευση» με τον ίδιο στη θέση του... Ανδρέα.
Και όπως σχεδόν πάντα η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως ιλαροκωμωδία. Διότι δεν υπάρχει ούτε ο αναγκαίος «στρατός», δηλαδή εκείνα τα πλήθη που ακολουθούσαν τον μεγάλο δημαγωγό, ούτε, προπαντός, η πρόταση που θα μπορούσε να συνεγείρει, όπως τότε, τους Έλληνες που έβγαιναν από τον γύψο της χούντας και την εθνική καταστροφή της Κύπρου.
Αντί προτάσεως υπάρχει μόνο η φαεινή πρόταση της... πτώχευσης, δηλαδή να κάνουμε από μόνοι μας αυτό στο οποίο μας σπρώχνουν οι Γερμανοί και που πιθανότατα θα πραγματοποιηθεί εν τέλει με οδυνηρές συνέπειες για όλους.
Όμως η στάση πληρωμών και η πτώχευση θα προκαλέσουν επιπλέον οδύνες στον ελληνικό λαό και το μόνο που μπορούμε άμεσα να προτείνουμε με αξιοπιστία είναι η άμεση και αποφασιστική αναδιαπραγμάτευση του χρέους, ως ένα πρώτο ρεαλιστικό βήμα με βάση τον σημερινό συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων.
Ανάλογα φαινόμενα υψηλού πυρετού παρατηρούνται από την πλευρά του λεγόμενου πατριωτικού χώρου, όπου συγκροτούνται μέτωπα, κινήματα και άλλες αστειότητες.
Ταυτόχρονα οι δύο πρώην εκφραστές της Νέο-ορθοδοξίας μας καλούν, ο ένας – ο Ράμφος – να εγκαταλείψουμε την ταυτότητά μας για να γίνουμε Δύση και ο άλλος – ο Γιανναράς – να κουρνιάσουμε υπό τη σκέπη του Νταβούτογλου με μόνο όπλο μας, προφανώς, τον... οικολόγο, νεο-οθωμανό πατριάρχη και τον εκλεκτό του Φαναρίου «αξιόπιστο επιχειρηματία» (!) Βγενόπουλο. Δηλαδή ολοταχώς προς τη... γελοιοποίηση.
Ολοταχώς λοιπόν προς τη σοβαρότητα, την επιμονή, την διαμόρφωση αυθεντικών δυνάμεων ανατροπής, την παρέμβαση σε όλα τα πεδία της αντιπαράθεσης.
Από τη Ρήξη, Ιούνιος 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου