Στην ουσία, τα δύο προτεινόμενα χρηματοδοτικά μέσα είναι «παράλληλα» νομίσματα. Φιλοδοξούν να λειτουργούν παράλληλα με το ευρώ, είτε σε γενικευμένη μορφή, όπως η «Δήμητρα» είτε σε περιορισμένη γεωγραφική περιοχή, όπως τα τοπικά νομίσματα.
Πόσο ξεκάθαρη είναι όμως η λειτουργία τους και πόσο έτοιμη είναι να... υποδεχτεί η ελληνική οικονομία τέτοιου είδους παράλληλα νομίσματα; Όσο και αν προσπάθησα να βρω απαντήσεις στο πρώτο ερώτημα, δεν τα κατάφερα. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχουν λεπτομέρειες εφαρμογής τους. Πρόκειται για δύο πειράματα με αμφίβολα αποτελέσματα. Και όταν δεν υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο, τότε το μόνο που απομένει είναι η χαοτική έξοδος από το ευρώ.
Φανταστείτε, λοιπόν, να «ρίχναμε» στην ελληνική οικονομία «Δήμητρες» ή τοπικά νομίσματα στην Κρήτη, την Πελοπόννησο, την Ήπειρο και αλλού. Το πρώτο πράγμα που θα δημιουργούνταν είναι η σύγχυση, όλοι θα αναρωτιούνταν πόσο χρήσιμα είναι αυτά τα νομίσματα, ποια είναι η ανταλλακτική τους αξία, γιατί μπήκαν στην ελληνική οικονομία, πώς χρησιμοποιούνται.
Η σύγχυση σταδιακά θα μετατρεπόταν σε αβεβαιότητα. Τα ερωτηματικά θα πλήθαιναν και θα αυξάνονταν οι αμφιβολίες σχετικά με την ορθότητα της οικονομικής πολιτικής, τη βιωσιμότητα των δημοσίων οικονομικών και την πορεία των τιμών.
Στη συνέχεια, τη θέση της αβεβαιότητας θα έπαιρνε ο πανικός. Ο κόσμος θα έτρεχε να αποσύρει τις καταθέσεις από τις τράπεζες. Όσοι μπορούσαν, θα έστελναν τα ευρώ τους στο εξωτερικό ή θα φρόντιζαν να φύουν και οι ίδιοι. Όσοι έμεναν, θα έβλεπαν το χρηματοπιστωτικό σύστημα να κλονίζεται και στο τέλος να καταρρέει λόγω της αβεβαιότητας και του πανικού.
Επιχειρήσεις θα έκλειναν και πολλοί θα έχαναν τη δουλειά τους. Οι χαοτικές καταστάσεις και τελικά η έξοδος από το ευρώ θα ήταν πλέον μονόδρομος.
Το συμπέρασμα;
Η οικονομία δεν έχει ανάγκη από πειράματα. Αντίθετα, έχει ανάγκη από σταθερότητα, διαφάνεια και αξιοπιστία.
Οι εκπλήξεις δεν ευνοούν την οικονομική δραστηριότητα. Την καταστρέφουν.
Το ζήσαμε άλλωστε αυτό όλα τα προηγούμενα χρόνια με τα μνημόνια και τις -σε μεγάλο βαθμό- αχρείαστες πολιτικές λιτότητας.
* Παναγιώτης Λιαργκόβας, Πρόεδρος του ΚΕΠΕ και του Εθνικού Συμβουλίου Παραγωγικότητας, Καθηγητής Πανεπιστημίου Πελοποννήσου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου