Θα αμφισβητήσει και το εκλογικό αποτέλεσμα;

Αν σε κάτι δικαιώνεται ο παππούς Κάρολος είναι η περίφημη φράση του, που αποτελεί κλισέ πλέον, ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα».
Ο Αλέξης Τσίπρας κήρυξε χθες ανένδοτο αγώνα που ήδη αποβαίνει «ανέκδοτο-ς». 

Αποφάσισε να απέχει το κόμμα του από τις ψηφοφορίες της βουλής με εξαίρεση τη συμμετοχή στην προσπάθεια αντιμετώπισης των νεοναζί (και πάλι με αμφιλεγόμενη θεώρηση, εστιάζοντας στην ιδεολογία, όχι στην εγκληματική της ιδιότητα).
Παράλληλα ξεκίνησε πορεία προς τον λαό γιατί «μόνο αυτός... μπορεί να υπερασπιστεί τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη». Και ου μόνον ο λαός ως συνολική οντότητα αλλά και η διαρθρωμένη έκφρασή του: «Όλα τα δημοκρατικά κόμματα, οι κοινωνικοί φορείς, η αυτοδιοίκηση, τα συνδικάτα», να παραμερίσουν τις όποιες διαφορές τους και να δημιουργήσουν ένα συμπαγές τείχος προστασίας της δημοκρατίας!

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν φημίζεται για την εντρύφησή του στην Ιστορία, αλλά και όσοι τον συμβούλεψαν, απλώς αντέγραψαν και απέδωσαν μια καρικατούρα του Ανένδοτου. Καρικατούρα γιατί είναι άλλη η εποχή, τα διακυβεύματα, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Τον Ανένδοτο κήρυξε ο Γεώργιος Παπανδρέου αρνούμενος de facto να αναγνωρίσει τις εκλογές του 1961 (πάρε μαθήματα Αλέξη), τις επονομαζόμενες και ως εκλογές «βίας και νοθείας». Απείχε δε των ψηφοφοριών της Βουλής… Στο διάγγελμά του τον Νοέμβριο του 1961 μεταξύ άλλων τόνιζε: «Έχομεν την απόφασιν να παλαίψωμεν μέχρις εσχάτων υπέρ της Δημοκρατίας. Με την δικήν σας συμπαράστασι, με την συμπαράστασιν όλων των ελευθέρων και υπερηφάνων Ελλήνων».
Τότε σε μια δυστοπική εποχή, κατά την περίοδο της προεκλογικής εκστρατείας, είχαν καταγγελθεί παρατυπίες ενώ την ημέρα των εκλογών στην ύπαιθρο αναφέρθηκε τρομοκρατία εναντίον ψηφοφόρων του Κέντρου και της Αριστεράς. Επίσης, αναφέρθηκε ότι ψήφισαν και… νεκροί ή ανύπαρκτοι ψηφοφόροι. Οι εκλογές κωδικοποιήθηκαν στη λαϊκή συνείδηση με τη φράση «ψήφισαν και τα δένδρα».

Βέβαια ο Ανένδοτος δεν ήταν μια συνδικαλιστική κίνηση 15μελούς που παίζει με τη δημοκρατία. Ήταν αντίσταση σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο που συνέθεταν το Παλάτι, η αστυνομοκρατία, οι αποκλεισμοί και τα κυνηγητά λόγω κοινωνικών φρονημάτων ως αποτέλεσμα του εμφυλίου, και φυσικά η αίσθηση της Δεξιάς ότι το κράτος είναι δικό της.
Ως απάντηση σε αυτά δημιουργήθηκε και αντιτάχθηκε μια κοινωνική δυναμική, με πλήθος συλλαλητηρίων και άλλων κινητοποιήσεων, και με τεράστια συμμετοχή, που οδήγησε στη νίκη της Ένωσης Κέντρου το 1963 και στον θρίαμβο του 1964 με 52,72%.
Βλέπουν παραπλήσιες καταστάσεις οι σύμβουλοι του Τσίπρα σήμερα και τον συμβούλεψαν στην καρικατούρα του Ανένδοτου; Έχει απέναντί του την ίδια Δεξιά;

Αλλά ο Ανένδοτος είναι η μια πτυχή. Αν ο Τσίπρας κατορθώσει να γεμίσει τους δρόμους με παραληρούντα πλήθη έμφορτα πάθους για την... επαπειλούμενη δημοκρατία από τη «χούντα Μητσοτάκη», χαλάλι του. Ο λαός θα έχει βρει τον νέο… Γεώργιο Παπανδρέου, ή έστω τον… Περόν του (που θα του άρεσε καλύτερα).

Υπάρχει και ετέρα πτυχή. Ο ίδιος δεν έδειξε να σέβεται την κοινοβουλευτική δημοκρατία για την οποία κόπτεται. Με ένα προσανατολισμό μεταξύ λατινοαμερικάνικου ποπουλισμού και τραμπισμού, δήλωσε:« Δημοκρατία ή εκτροπή; Δε θα απαντήσουν 156 βουλευτές αλλά 10 εκατ. Έλληνες (…) Μεταφέρουμε την πρόταση δυσπιστίας τον λαό»!
Δηλαδή αν και υπήρξε Πρωθυπουργός, δεν έμαθε ότι ο λαός εκφράζεται δια των αντιπροσώπων που ο ίδιος επιλέγει, οι οποίοι ψηφίζουν στη βουλή, και ισχύει η δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας; Το πρόβλημα είναι ότι και οι λαϊκές δημοκρατίες της νιότης του, τυπικά με αντιπροσώπους αποφάσιζαν. Αυτά που φαντασιώνεται δεν αποτελούν αμφισβήτηση της κυβέρνησης. Αποτελούν αμφισβήτηση του πολιτεύματος.
Ίσως, όμως και να λανθάνουμε βέβαια. Θα περιμένουμε τη σοφή γνώμη των περιώνυμων συνταγματολόγων που υπογράφουν σε λίστες την αγωνία τους για την κινδυνεύουσα δημοκρατία.


Πάντως, ο Τσίπρας παρόλα όσα λέει και αμφισβητεί, δεν είναι επικίνδυνος για τη δημοκρατία, απλώς γιατί δεν έχει την αντίστοιχη λαϊκή απήχηση. 

Αν στοχεύσεις στην αποσταθεροποίηση και την εκτροπή, όπως φαίνεται να στοχεύει ( όχι για να αποσοβήσει, αλλά για να δικαιολογήσει την προβλεπόμενη ήττα του), χρειάζεται το περιώνυμο «Ισχυρό μαζικό κίνημα».
Αυτό υπήρξε στους καιρούς του αντιμνημονίου και γιγαντώθηκε για ατομικιστικούς λόγους. Επειδή οι τσέπες άδειαζαν. Έκτοτε το μαζικό κίνημα διαπίστωσε και την… αντοχή του και την σοβαρότητα της κυβέρνησής του. 

Αν καταφέρει να το αναστήσει, ξαναλέμε χαλάλι του. Αν δεν καταφέρει θα μείνει ως κωμικογραφία όπως η περιώνυμη διαπραγμάτευσή του, την οποία το Χάρβαρντ ανέδειξε ως τη χειρότερη του 2015.

Γιάννης Σιδέρης