Ο Ευάγγελος Αντώναρος; Ο Πάκης, ο επονομαζόμενος και φονεύς του Μινώταυρου; Ο «νέος» Νίκος Ανδρουλάκης ή ο «άχαστος» Αλέξης Τσίπρας; Ένας σφουγκοκωλάριος του Μαξίμου θα έλεγε: «Πρόεδρε, απ’ αυτούς δεν χάνεις».
Στο σημείο αυτό κάποιος θα έπρεπε να θυμίσει πως βγήκε το «άχαστος» για τον Αλέξη. Πες – πες οι σφουγκοκωλάριοι, το πίστεψε ο Αλέξης.
Ωστόσο, αντίπαλος υπάρχει! Τα συμφέροντα που θέλουν να ξαναμοιράσουν την πίτα του Ταμείου Ανάκαμψης.
Τα πράγματα είναι απλά. Μερικά δισεκατομμύρια ευρώ περιμένουν στην επόμενη γωνία και σε κάποιους δεν αρέσει η «μοιρασιά». Θέλουν περισσότερα ή καλύτερα τα θέλουν όλα για τους εαυτούς τους και τίποτα για τους «αντιπάλους»...
Να μην ξεχνάμε πώς ακριβώς ξεκίνησε η διαμάχη για το Ελληνικό! Ένα προαιώνιο μίσος μεταξύ δύο μεγάλων επιχειρηματικών οικογενειών έφερε ένα ζωτικό για την οικονομία project στα όρια της κατάρρευσης. Δεν ήταν το περιβάλλον, δεν ήταν ο … αρχαιολογικός θησαυρός των… αεροδιαδρόμων, ήταν το αβυσσαλέο μίσος της μιας οικογένειας για την άλλη! Αυτή είναι η χώρα, όπως έλεγε ο πρόεδρος Σημίτης και επαναλαμβάνουμε κι εμείς ακούραστα με κάθε ευκαιρία. Άντε τώρα να εξηγήσεις στον κάθε αλληλέγγυο που ξεροστάλιαζε μέσα στον ήλιο με πλακάτ κατά της αξιοποίησης του Ελληνικού για τα υψηλά κίνητρα της διαμάχης. Καμία ελπίδα…
Και τώρα κάτι ανάλογο συμβαίνει. Με το αντικείμενο να είναι όμως πολύ μεγαλύτερο! Οικονομικά πάντα μιλάμε. Και ποιος είναι ο τρόπος για να ανακατευτεί η τράπουλα; Μία αδύναμη κυβέρνηση που να εξαρτάται από τα συμφέροντα. Ή μία κυβέρνηση συνεργασίας στο μέλλον, η συνοχή της οποίας θα εξαρτάται, επίσης, από τα συμφέροντα. Κι εδώ φίλοι και φίλες, σύντροφοι και συντρόφισσες, δεν υπάρχουν καλά και κακά συμφέροντα. Υπάρχουν συμφέροντα που κινούνται μέσα σε κάποια πλαίσια, όπως συμβαίνει σε άλλες πολιτισμένες χώρες. Και υπάρχουν συμφέροντα που κινούνται ασύδοτα, όπως στην Ελλάδα.
Πραγματικός αντίπαλος, λοιπόν, του κ. Μητσοτάκη είναι αυτά τα συμφέροντα. Ή καλύτερα ο χαρακτήρας του μεγάλου κεφαλαίου στην Ελλάδα. Και αυτός ήταν και θα είναι ο αντίπαλος κάθε πρωθυπουργού που θα θέλει να κάνει την δουλειά του. Ας θυμηθούμε απλά τι είχε συμβεί με τον Αντώνη Σαμαρά. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι ήταν τόση μεγάλη η ορμή της Αριστεράς που δεν μπορούσε κανείς να την συγκρατήσει. Μεγάλο ψέμα! Η αλήθεια είναι ότι η Αριστερά χρειάστηκε την χείρα των φονιάδων του Μινώταυρου για να μπορέσει να κυβερνήσει. Και φυσικά αυτοί δεν το έκαναν από μόνοι τους…
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr
Τα πράγματα είναι απλά. Μερικά δισεκατομμύρια ευρώ περιμένουν στην επόμενη γωνία και σε κάποιους δεν αρέσει η «μοιρασιά». Θέλουν περισσότερα ή καλύτερα τα θέλουν όλα για τους εαυτούς τους και τίποτα για τους «αντιπάλους»...
Να μην ξεχνάμε πώς ακριβώς ξεκίνησε η διαμάχη για το Ελληνικό! Ένα προαιώνιο μίσος μεταξύ δύο μεγάλων επιχειρηματικών οικογενειών έφερε ένα ζωτικό για την οικονομία project στα όρια της κατάρρευσης. Δεν ήταν το περιβάλλον, δεν ήταν ο … αρχαιολογικός θησαυρός των… αεροδιαδρόμων, ήταν το αβυσσαλέο μίσος της μιας οικογένειας για την άλλη! Αυτή είναι η χώρα, όπως έλεγε ο πρόεδρος Σημίτης και επαναλαμβάνουμε κι εμείς ακούραστα με κάθε ευκαιρία. Άντε τώρα να εξηγήσεις στον κάθε αλληλέγγυο που ξεροστάλιαζε μέσα στον ήλιο με πλακάτ κατά της αξιοποίησης του Ελληνικού για τα υψηλά κίνητρα της διαμάχης. Καμία ελπίδα…
Και τώρα κάτι ανάλογο συμβαίνει. Με το αντικείμενο να είναι όμως πολύ μεγαλύτερο! Οικονομικά πάντα μιλάμε. Και ποιος είναι ο τρόπος για να ανακατευτεί η τράπουλα; Μία αδύναμη κυβέρνηση που να εξαρτάται από τα συμφέροντα. Ή μία κυβέρνηση συνεργασίας στο μέλλον, η συνοχή της οποίας θα εξαρτάται, επίσης, από τα συμφέροντα. Κι εδώ φίλοι και φίλες, σύντροφοι και συντρόφισσες, δεν υπάρχουν καλά και κακά συμφέροντα. Υπάρχουν συμφέροντα που κινούνται μέσα σε κάποια πλαίσια, όπως συμβαίνει σε άλλες πολιτισμένες χώρες. Και υπάρχουν συμφέροντα που κινούνται ασύδοτα, όπως στην Ελλάδα.
Πραγματικός αντίπαλος, λοιπόν, του κ. Μητσοτάκη είναι αυτά τα συμφέροντα. Ή καλύτερα ο χαρακτήρας του μεγάλου κεφαλαίου στην Ελλάδα. Και αυτός ήταν και θα είναι ο αντίπαλος κάθε πρωθυπουργού που θα θέλει να κάνει την δουλειά του. Ας θυμηθούμε απλά τι είχε συμβεί με τον Αντώνη Σαμαρά. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι ήταν τόση μεγάλη η ορμή της Αριστεράς που δεν μπορούσε κανείς να την συγκρατήσει. Μεγάλο ψέμα! Η αλήθεια είναι ότι η Αριστερά χρειάστηκε την χείρα των φονιάδων του Μινώταυρου για να μπορέσει να κυβερνήσει. Και φυσικά αυτοί δεν το έκαναν από μόνοι τους…
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου