Εποχή είχε αφήσει ο Γιάννης Μπαλάφας όταν είχε πει πως στο κυβερνητικό τους πρόγραμμα προβλέπεται μείωση των εξοπλιστικών δαπανών. Και όταν ο συνομιλητής του, τού επισήμανε πως απέναντι έχουμε την Τουρκία, απάντησε: Θα το ρισκάρουμε!
Θα ήταν περσινά ξινά σταφύλια το συγκεκριμένο στιγμιότυπο, και μίζερη μετά από τόσα χρόνια η αναπαραγωγή του, αν δε μας το υπενθύμιζε η νέα ανάληψη ρίσκου (και επίδειξη ανευθυνότητας) του αρχηγού του! ...
Σε συνέντευξή του στον Alpha και σχετικά με τον κίνδυνο μετάδοσης που ελλοχεύει στις συγκεντρώσεις, ο Αλέξης Τσίπρας ρωτήθηκε από τον Σρόιτερ: «Εσείς δέχεστε το ρίσκο να κολλήσουν κάποιοι άνθρωποι σε μια τέτοια συγκέντρωση στο όνομα της δημοκρατίας;».
Και ο Τσίπρας απτόητος (και ανεπίγνωστος) απάντησε: «Βεβαίως, δέχομαι το ρίσκο και γι' αυτό θεωρώ ότι το ορθό θα ήταν η κυβέρνηση να μη φέρει τέτοια νομοσχέδια που εγείρουν σημαντικές κοινωνικές αντιδράσεις μέσα σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, μέσα στην πανδημία».
Και βέβαια θα γεννηθεί το καλόπιστο ερώτημα: Δε θα πρέπει ο λαός να αντιδρά όταν μια κυβέρνηση εκμεταλλεύεται την πανδημία για να περάσει τα νομοσχέδια που θέλει, επί την ευκαιρία που οι λαϊκές αντιδράσεις είναι απενεργοποιημένες με τον λαό κλεισμένο στα σπίτια του;
Η απάντησή μας (και έχει σημασία μόνο για μας), είναι ότι σαφώς θα έπρεπε να ανασταλεί η νομοθέτηση. Υπό την προϋπόθεση όμως που μια κυβέρνηση εκμεταλλευόμενη την αναγκαστική αφωνία του λαού, έφερνε νομοσχέδια για τα οποία δεν είχε πάρει τη λαϊκή εντολή. Στην περίπτωση αυτή, στο ισοζύγιο μεταξύ υπεράσπισης της δημοκρατικής ευταξίας και του κινδύνου του ιού, θα υπερίσχυε το πρώτο.
Όμως στην προκειμένη περίπτωση κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Το νομοσχέδιο για τα πανεπιστήμια ήταν στις προγραμματικές διακηρύξεις της κυβέρνησης. Ήταν θα λέγαμε ένα από τα προβεβλημένα και εμβληματικά «προϊόντα» της προεκλογικής της βιτρίνας. Και έτυχε της λαϊκής επιδοκιμασίας.
Ως εκ τούτου οι μεγαλοστομίες δεν ταιριάζουν στην περίπτωση. Αντιθέτως, αν ήθελε κάποιος κυβερνητικός, θα μπορούσε να καταλογίσει εξίσου έλλειμμα δημοκρατικότητας στην αντιπολίτευση.
Γιατί όταν ένα μέτρο υπάρχει στον κυβερνητικό πρόγραμμα, το «δε θα περάσει» που ακούγεται συχνά στις διαδηλώσεις της (αριστερής) αντιπολίτευσης είναι δημοκρατική προσβολή προς εκείνο το τμήμα του λαού που διά της ψήφου του ενέκρινε το μέτρο και έδωσε εντολή υλοποίησής του.
Ως εκ τούτου, ναι μεν έχει δίκιο ο Τσίπρας στη γενικής αρχής διατύπωση ότι «οι συγκεντρώσεις και οι διαμαρτυρίες είναι βασικό συστατικό μιας δημοκρατίας, αν θέλουμε η δημοκρατία να λειτουργεί και να μην μπει συνολικά σε καραντίνα».
Ωστόσο, έχει άδικο όταν προτείνει «εκτός αν αποφασίσουμε ότι η Βουλή θα αναστείλει τις εργασίες της και θα νομοθετεί μονάχα για ζητήματα που αφορούν την πανδημία. Να μην υπάρχουν τότε ούτε συγκεντρώσεις ούτε διαμαρτυρία».
Ο ισχυρισμό του «δεν μπορεί κανείς, στο όνομα μιας πραγματικά έκτακτης κατάστασης να αναστείλει την ίδια τη λειτουργία της δημοκρατίας» ( αναφορά στις συγκεντρώσεις), είναι ευάλωτος και στην αντίθετη ερμηνεία. Οι κυβερνήσεις νομοθετούν στη Βουλή. Η αναστολή της νομοθέτησης εγκεκριμένων από τον λαό μέτρων, ώσπου να τελειώσει η πανδημία, για να μπορέσουν κάποια κόμματα να επιδοθούν σε αγωνιστικές τελετουργίες, σημαίνει ακριβώς αναστολή της δημοκρατίας.
Κατά τα άλλα απάδει της κριτικής ο βιωματικός λαϊκισμός του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ. Αναφερόμενος στους νεκρούς της πανδημίας, υποστήριξε ότι «οι κυβερνήσεις σε αυτή την παγκόσμια έκτακτη συνθήκη, θα κριθούν στο τέλος της ημέρας, όχι από τις μακάβριες συγκρίσεις του αριθμού των νεκρών. Διότι εάν εδώ έχουμε 6.000 νεκρούς ή στην Ιταλία έχουμε 10.000 νεκρούς αυτό δε θα πει κάτι σε αυτούς που χάσανε τη ζωή τους».
Εύκολη διαφυγή δια του συναισθηματισμού. Μόνο που και αυτός ο ισχυρισμός έχει την αντίθετη ανάγνωσή του: Οι «μακάβριες συγκρίσεις νεκρών», όταν πρόκειται για όμοιες πληθυσμιακά χώρες, ή οι ποσοστιαίες συγκρίσεις θανάτων ανά εκατομμύριο πληθυσμού, δείχνουν και πόσοι ήταν εν δυνάμει υποψήφιοι να προστεθούν στη μακάβρια λίστα, αλλά τελικώς γλίτωσαν.
Ως χθες, ας πούμε, το ομοειδές Βέλγιο είχε συνολικά 21.423 νεκρούς, ήτοι 1.844 ανά εκατομμύριο. Η Ελλάδα 6.017 συνολικά και 579 ανά εκατομμύριο. Η μακάβρια λίστα που κατά τον Αλέξη δεν προσφέρεται προς σύγκριση, δείχνει και πόσοι εν δυνάμει να προστεθούν σε αυτή, γλίτωσαν και βρίσκονται εν ζωή.
Θα ήταν περσινά ξινά σταφύλια το συγκεκριμένο στιγμιότυπο, και μίζερη μετά από τόσα χρόνια η αναπαραγωγή του, αν δε μας το υπενθύμιζε η νέα ανάληψη ρίσκου (και επίδειξη ανευθυνότητας) του αρχηγού του! ...
Σε συνέντευξή του στον Alpha και σχετικά με τον κίνδυνο μετάδοσης που ελλοχεύει στις συγκεντρώσεις, ο Αλέξης Τσίπρας ρωτήθηκε από τον Σρόιτερ: «Εσείς δέχεστε το ρίσκο να κολλήσουν κάποιοι άνθρωποι σε μια τέτοια συγκέντρωση στο όνομα της δημοκρατίας;».
Και ο Τσίπρας απτόητος (και ανεπίγνωστος) απάντησε: «Βεβαίως, δέχομαι το ρίσκο και γι' αυτό θεωρώ ότι το ορθό θα ήταν η κυβέρνηση να μη φέρει τέτοια νομοσχέδια που εγείρουν σημαντικές κοινωνικές αντιδράσεις μέσα σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, μέσα στην πανδημία».
Και βέβαια θα γεννηθεί το καλόπιστο ερώτημα: Δε θα πρέπει ο λαός να αντιδρά όταν μια κυβέρνηση εκμεταλλεύεται την πανδημία για να περάσει τα νομοσχέδια που θέλει, επί την ευκαιρία που οι λαϊκές αντιδράσεις είναι απενεργοποιημένες με τον λαό κλεισμένο στα σπίτια του;
Η απάντησή μας (και έχει σημασία μόνο για μας), είναι ότι σαφώς θα έπρεπε να ανασταλεί η νομοθέτηση. Υπό την προϋπόθεση όμως που μια κυβέρνηση εκμεταλλευόμενη την αναγκαστική αφωνία του λαού, έφερνε νομοσχέδια για τα οποία δεν είχε πάρει τη λαϊκή εντολή. Στην περίπτωση αυτή, στο ισοζύγιο μεταξύ υπεράσπισης της δημοκρατικής ευταξίας και του κινδύνου του ιού, θα υπερίσχυε το πρώτο.
Όμως στην προκειμένη περίπτωση κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Το νομοσχέδιο για τα πανεπιστήμια ήταν στις προγραμματικές διακηρύξεις της κυβέρνησης. Ήταν θα λέγαμε ένα από τα προβεβλημένα και εμβληματικά «προϊόντα» της προεκλογικής της βιτρίνας. Και έτυχε της λαϊκής επιδοκιμασίας.
Ως εκ τούτου οι μεγαλοστομίες δεν ταιριάζουν στην περίπτωση. Αντιθέτως, αν ήθελε κάποιος κυβερνητικός, θα μπορούσε να καταλογίσει εξίσου έλλειμμα δημοκρατικότητας στην αντιπολίτευση.
Γιατί όταν ένα μέτρο υπάρχει στον κυβερνητικό πρόγραμμα, το «δε θα περάσει» που ακούγεται συχνά στις διαδηλώσεις της (αριστερής) αντιπολίτευσης είναι δημοκρατική προσβολή προς εκείνο το τμήμα του λαού που διά της ψήφου του ενέκρινε το μέτρο και έδωσε εντολή υλοποίησής του.
Ως εκ τούτου, ναι μεν έχει δίκιο ο Τσίπρας στη γενικής αρχής διατύπωση ότι «οι συγκεντρώσεις και οι διαμαρτυρίες είναι βασικό συστατικό μιας δημοκρατίας, αν θέλουμε η δημοκρατία να λειτουργεί και να μην μπει συνολικά σε καραντίνα».
Ωστόσο, έχει άδικο όταν προτείνει «εκτός αν αποφασίσουμε ότι η Βουλή θα αναστείλει τις εργασίες της και θα νομοθετεί μονάχα για ζητήματα που αφορούν την πανδημία. Να μην υπάρχουν τότε ούτε συγκεντρώσεις ούτε διαμαρτυρία».
Ο ισχυρισμό του «δεν μπορεί κανείς, στο όνομα μιας πραγματικά έκτακτης κατάστασης να αναστείλει την ίδια τη λειτουργία της δημοκρατίας» ( αναφορά στις συγκεντρώσεις), είναι ευάλωτος και στην αντίθετη ερμηνεία. Οι κυβερνήσεις νομοθετούν στη Βουλή. Η αναστολή της νομοθέτησης εγκεκριμένων από τον λαό μέτρων, ώσπου να τελειώσει η πανδημία, για να μπορέσουν κάποια κόμματα να επιδοθούν σε αγωνιστικές τελετουργίες, σημαίνει ακριβώς αναστολή της δημοκρατίας.
Κατά τα άλλα απάδει της κριτικής ο βιωματικός λαϊκισμός του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ. Αναφερόμενος στους νεκρούς της πανδημίας, υποστήριξε ότι «οι κυβερνήσεις σε αυτή την παγκόσμια έκτακτη συνθήκη, θα κριθούν στο τέλος της ημέρας, όχι από τις μακάβριες συγκρίσεις του αριθμού των νεκρών. Διότι εάν εδώ έχουμε 6.000 νεκρούς ή στην Ιταλία έχουμε 10.000 νεκρούς αυτό δε θα πει κάτι σε αυτούς που χάσανε τη ζωή τους».
Εύκολη διαφυγή δια του συναισθηματισμού. Μόνο που και αυτός ο ισχυρισμός έχει την αντίθετη ανάγνωσή του: Οι «μακάβριες συγκρίσεις νεκρών», όταν πρόκειται για όμοιες πληθυσμιακά χώρες, ή οι ποσοστιαίες συγκρίσεις θανάτων ανά εκατομμύριο πληθυσμού, δείχνουν και πόσοι ήταν εν δυνάμει υποψήφιοι να προστεθούν στη μακάβρια λίστα, αλλά τελικώς γλίτωσαν.
Ως χθες, ας πούμε, το ομοειδές Βέλγιο είχε συνολικά 21.423 νεκρούς, ήτοι 1.844 ανά εκατομμύριο. Η Ελλάδα 6.017 συνολικά και 579 ανά εκατομμύριο. Η μακάβρια λίστα που κατά τον Αλέξη δεν προσφέρεται προς σύγκριση, δείχνει και πόσοι εν δυνάμει να προστεθούν σε αυτή, γλίτωσαν και βρίσκονται εν ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου