«Δι’ ημάς γαρ εγεννήθη παιδίο
νέον ο προ αιώνων Θεός»
Ένας από τους κυριότερους ύμνους των Χριστουγέννων καταλήγει σ’ αυτά τα λόγια, ταυτίζοντας το Βρέφος που γεννήθηκε στο σπήλαιο της Βηθλεέμ με τον «προ αιώνων Θεό».
Ο ύμνος αυτός συνετέθη τον 6ο αιώνα από τον περίφημο Βυζαντινό υμνογράφο Ρωμανό το Μελωδό:
«Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν προαιώνιον Λόγον, ἐν Σπηλαίῳ ἔρχεται, ἀποτεκεῖν...
ἀποῤῥήτως. Χόρευε ἡ οἰκουμένη ἀκουτισθεῖσα, δόξασον μετὰ Ἀγγέλων καὶ τῶν Ποιμένων, βουληθέντα ἐποφθῆναι, παιδίον νέον, τὸν πρὸ αἰώνων Θεόν.»
Η Παρθένος (Μαρία) σήμερα τον Λόγο που πριν απὸ τους αιώνες ήταν και είναι, μες στο σπήλαιο έρχεται για να (Τον) γεννήσει μυστικά. Η οικουμένη άκουσε (το νέο) και χόρευε, δόξασε μαζὶ με τους Αγγέλους και τους βοσκούς, τον πριν απὸ τους αιώνες (ζώντα) Θεὸ, επειδὴ θέλησε να μας φανερωθεί σαν Νέο Παιδί.
«Ἡ Παρθένος σήμερον τόν Ὑπερούσιον τίκτει καί ἡ γῆ τό Σπήλαιον τῶ ἀπροσίτω προσάγει. Ἄγγελοι, μετά ποιμένων δοξολογοῦσι. Μάγοι δέ μετά ἀστέρος ὁδοιποροῦσι δι’ ἡμᾶς γάρ ἐγεννήθη Παιδίον νέον ὁ πρό αἰώνων Θεός.»
Σήμερα η Παρθένος γεννάει τον άϋλο Θεό και η γη το Σπήλαιο προσφέρει στον απρόσιτο Θεό. Άγγελοι και ποιμένες Τον δοξολογούν κι οι Μάγοι μ’ οδηγό το φως του αστέρα οδοιπορούν. Για μας τούτο το πρωτόγνωρο Παιδί γεννήθηκε, Αυτό το βρέφος είναι ο προαιώνιος Θεός.
«Ἡ Γέννησίς σου Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν ἀνέτειλε τῶ κόσμω τό φῶς τό τῆς γνώσεως˙ ἐν αὐτῆ γάρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες ὑπό ἀστέρος ἐδιδάσκοντο σέ προσκυνεῖν τόν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης καί σέ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν Κύριε δόξα σοι.»
Η Γέννησί σου Χριστέ και Θεέ μας φανέρωσε στον κόσμο το φως της γνώσης της αληθινής˙ απ’ αυτή τη γνώση και σοφία οδηγημένοι εκείνοι που μέχρι τότε τ’ αστέρια λάτρευαν διδάχθηκαν να προσκυνούν Εσένα, τον Ήλιο της δικαιοσύνης˙ και την ανατολή που από τους ουρανούς ανέτειλε να δουν στο πρόσωπό Σου, Κύριε, ας είσαι χιλιοδοξασμένος.
«Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτήρ ἡμῶν ἀνατολή ἀνατολῶν καί οἱ ἐν σκότει καί σκιᾶ εὕρομεν τήν ἀλήθειαν καί γάρ ἐκ τῆς Παρθένου ἐτέχθη ὁ Κύριος.»
Μας επισκέφθηκε ο Σωτήρας μας από τους ουρανούς, Εκείνος, που είναι η ανατολή των ανατολών κι όσοι βρισκόμαστε μεσ’ τη μαυρίλα και το σκοτάδι βρήκαμε την αλήθεια, αφού έχει πλέον γεννηθεί από την Παρθένο ο Κύριος.
«Τί σοί προσηνέγκωμεν Χριστέ ὁ Θεός, ὅτι ὥφθης ἐπί τῆς γῆς ὡς ἄνθρωπος δι’ ἡμᾶς; Ἕκαστον τῶν ὑπό σοῦ γενομένων κτισμάτων τήν εὐχαριστίαν σοί προσάγει, οἱ ἄγγελοι τόν ὕμνον, οἱ οὐρανοί τόν ἀστέρα, οἱ μάγοι τά δῶρα, οἱ ποιμένες τό θαῦμα, ἡ γῆ τό σπήλαιον, ἡ ἔρημος τήν φάτνην, ἡμεῖς δέ μητἐραν Παρθένον. Ὁ πρό αἰώνων Θεός,
ἐλέησον ἡμᾶς.»
Τί δώρο να προσφέρουμε Χριστέ, Θεέ μας, Σ’ Εσένα που στη γη ως άνθρωπος ήρθες για μας: Καθένα από τα πλάσματά Σου ευχαριστία σου προσφέρει. Οι Άγγελοι ύμνο Σού προσφέρουν, ο ουρανός τον αστέρα, οι Μάγοι τα δώρα, οι ποιμένες έκπληξη και θαυμασμό, η γη το Σπήλαιο, η έρημος τη φάτνη, κι εμείς προσφέρουμε την Παρθένο Μητέρα Εσύ που είσαι ο αιώνιος Θεός ελέησέ μας.
«Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός˙ ἀκολουθήσωμεν λοιπόν, ἔνθα ὁδεύει ὁ ἀστήρ, μετά τῶν Μάγων Ἀνατολῆς τῶν βασιλέων. Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν, ἀκαταπαύστως ἐκεῖ. Ποιμένες ἀγραυλοῦσιν, ὠδήν ἐπάξιον, Δόξα ἐν ὑψίστοις λέγοντες, τῶ σήμερον ἐν Σπηλαίω τεχθέντι, ἐκ τῆς Παρθένου, καί Θεοτόκου, ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας.»
Σιμώστε όλοι οι πιστοί να δούμε πού γεννήθηκε ο Χριστός˙ Ελάτε, να πάρουμε το δρόμο του αστεριού, τη στράτα που πήραν οι σοφοί των βασιλιάδων της Ανατολής. Εκεί που οι Άγγελοι Τον ανυμνούνε ακατάπαυστα. Εκεί όπου οι φλογέρες των τσοπαναρέων τραγουδούν κατά πώς πρέπει στην περίσταση Λέγοντας, Ας είναι δοξασμένος ο Ύψιστος Θεός Εκείνος που, γεννήθηκε σήμερα, στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας σε μια Σπηλιά, απ’ την Παρθένο και Θεομάννα...
«Τί θαυμάζεις Μαριάμ; τί ἐκθαμβεῖσε τό ἐν σοί; Ὅτι ἄχρονον Υἱόν, χρόνω ἐγέννησα φησί, τοῦ τικτομένου τήν σύλληψιν μή διδαχθεῖσα. Ἄνανδρος εἰμί, καί πῶς τέξω υἱόν; ἄσπορον γονήν τίς ἑώρακεν; ὅπου Θεός δέ βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξης, ὡς γέγραπται. Χριστός ἐτέχθη, ἐκ τῆς Παρθένου, ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας.»
Γιατί σε κάνει Μαριάμ, να απορείς αυτό που σού συμβαίνει; Γιατί κατάπληκτο και θαμπωμένο το λογισμό σου άφησε; Επειδή, στη ζωή σήμερα έφερα Εκείνον, που υπάρχει πριν απ’ τους αιώνες, τον Υιό και Λόγο του Θεού, χωρίς ποτέ να διδαχθώ της σύλληψης τον παράδοξο τρόπο. Επειδή, άνδρα ποτέ δεν γνώρισα, πώς είναι αλήθεια μπορετό παιδί στον κόσμο να φέρω; Ποιός ποτέ είδε στη ζωή γέννημα να ‘ναι χωρίς σπορά; Όπου όμως θέλει ο Θεός καθώς είναι γραμμένο, νικιούνται κι αφανίζονται όλοι οι νόμοι της φύσης. Ο Χριστός απ’ την Παρθένο γεννήθηκε στη Βηθλεέμ τής Ιουδαίας.
«Σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου ὁ δρακί τήν πᾶσαν ἔχων κτίσιν. Ράκει καθάπερ βροτός σπαργανοῦται ὁ τῆ οὐσίᾳ ἀναφής. Θεός ἐν φάτνη ἀνακλίνεται, στερεώσας τούς οὐρανούς πάλαι κατ’ ἀρχάς. Ἐκ μαζῶν γάλα τρέφεται ὁ ἐν τῆ ἐρήμῳ μάννα ὀμβρίσας τῶ λαῶ. Μάγους προσκαλεῖται ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Δῶρα τούτων αἴρει ὁ Υἱός τῆς Παρθένου. Προσκυνοῦμεν Σου τήν Γένναν Χριστέ, Δεῖξον ἡμῖν καί τά θεῖα Σου Θεοφάνεια.»
Σήμερα γεννιέται από την Παρθένο Θεοτόκο Εκείνος, που στη χούφτα Του κρατάει ολόκληρη την κτίση. Με κουρέλια, σαν άνθρωπος θνητός, περιτυλίγεται, Εκείνος, που, κατά την ουσία Του, είναι αψηλάφητος και απροσέγγιστος. Στη φάτνη αποθέτουν Εκείνον, που παλιά από τη στιγμή κιόλας της Δημιουργίας, έκανε το ουράνιο στερέωμα. Από μαστούς τρέφεται με γάλα Εκείνος, που στην έρημο έθρεψε με μάννα το λαό Του. Σοφούς της Ανατολής καλεί κοντά Του ο Νυμφίος τής Εκκλησίας. Δώρα από αυτούς δέχεται ο Υιός της Παρθένου. Προσκυνούμε τη Γέννα Σου Χριστέ, Δείξε μας τώρα και τα άγιά Σου Θεοφάνεια.
«Χριστέ ὁ Θεός, φάτνη ὑπεδέξατο, Ποιμένες δέ καί Μάγοι προσεκύνησαν. Τότε δή τῶν Προφητῶν ἐπληροῦτο τό κήγυγμα καί Ἀγγέλων οἱ Δυνάμεις ἐθαύμαζον, βοῶσαι καί λέγουσαι Δόξα τῆ συγκαταβάσει σου, μόνε φιλάνθρωπε.»
Σπηλιά διάλεξες για κατάλυμά σου, Χριστέ και Θεέ μας, φάτνη σε υποδέχτηκε, Σοφοί απ’ την Ανατολή βαθιά σε προσκυνήσαν. Τότε έγινε και πήρε σάρκα και οστά όσα είχαν οι Προφήτες προκηρύξει. Θαυμάζαν οι ουράνιες Δυνάμεις κραυγάζοντας και λέγοντας: Δόξα σε Σένα που τόσο χαμηλά κατέβηκες Μόνος Εσύ, όπου σπλαχνίζεσαι τον άνθρωπο.
«Μέγα καί παράδοξον θαῦμα, τετέλεσται σήμερον! Παρθένος τίκτει, καί μήτρα οὐ φθείρεται ὁ Λόγος σαρκοῦται, καί τοῦ Πατρός οὐ κεχώρισται. Ἄγγελοι μετά Ποιμένων δοξάζουσι καί ἡμεῖς σύν αὐτοῖς ἐκβοῶμεν Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ καί ἐπί γῆς εἰρήνη.»
Σήμερα μεγάλο και παράδοξο θαύμα έχει συντελεστεί! Παρθένος κόρη, μητέρα γίνεται κι η μήτρα, χωρίς φθορά παραμένει. Ο Λόγος του Θεού ανθρώπου σάρκα παίρνει, χωρίς καθόλου να χωριστεί απ’ τον Θεό Πατέρα. Μαζί με τους Ποιμένες δοξάζουν Άγγελοι κι εμείς μαζί μ’ όλους περίτρανα διαλαλούμε: Ας έχει δόξα ο ύψιστος Θεός κι η γη ειρήνη.
«Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ σήμερον ἡνώθησαν τεχθέντος τοῦ Χριστοῦ. Σήμερον Θεός ἐπί γῆς παραγέγονε καί ἄνθρωπος εἰς οὐρανούς ἀναβέβηκε. Σήμερον ὁρᾶται σαρκί, ὁ φύσει ἀόρατος διά τόν ἄνθρωπον διά τοῦτο καί ἡμεῖς δοξολογοῦντες βοήσωμεν αὐτῶ Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἥν ἡμῖν ἐβράβευσεν ἡ παρουσία σου, Σωτήρ ἡμῶν δόξα σοι.»
Σήμερα, όπου ο Χριστός γεννήθηκε, γη κι ουρανός έγιναν ένα. Σήμερα, ο Θεός κατέβηκε στη γη κι ο άνθρωπος ανέβηκε στον ουρανό. Σήμερα φανερώνεται ως άνθρωπος, Εκείνος που από τη φύση Του αόρατος είναι για τον άνθρωπο, γι’ αυτό κι εμείς δοξάζοντάς Τον φωνή υψώνουμε και Του λέμε: Ας έχει δόξα ο ύψιστος Θεός κι η γη ας βρει την ειρήνη, εκείνη την ειρήνη που η παρουσία Σου μας χάρισε Σωτήρα μας, ας έχεις δόξα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου