Αν κάτι μπορεί να θυμηθεί κανείς από την χειρότερη διακυβέρνηση που πέρασε μεταπολιτευτικά από την χώρα, ήταν η εμμονή (προσωπικά) του Αλέξη Τσίπρα να εκδικηθεί όσα Μέσα Ενημέρωσης δεν τον υμνούσαν στη διαδρομή προς το Μέγαρο Μαξίμου.
Έχοντας ως «καθοδηγητή» τον Νίκο Παππά και με την απόλυτη υποστήριξη του τότε κολλητού του, Πάνου Καμμένου, με το... «καλημέρα» άρχισε να υλοποιεί το μεγαλεπήβολο σχέδιό του.
Κεντρικός στόχος το κλείσιμο του ΔΟΛ και του Mega.
Στο πλαίσιο αυτό, ο κ. Τσίπρας «επιστράτευσε» και τον πολιτικό του τραμπούκο, Παύλο Πολακη, ο οποίος άρχισε τους τραμπουκισμούς με στόχο τους δημοσιογράφους που δεν υποκλίνονται στον «ηγέτη Αλέξη». Στη ιστορία έχει μείνει η φράση του Σφακιανού, περί «βοθροκάναλων» κ.α.
Ο τότε πρωθυπουργός παρακολουθούσε προσωπικά την καθημερινή προσπάθεια κυβερνητικών αξιωματούχων και όχι μόνο, που είχε ως στόχο την εξόντωση των εφημερίδων του ΔΟΛ και το Mega. Και όταν το σχέδιο απέτυχε, άρχισαν οι εκβιασμοί.
Συγκεκριμένα ο κ. Τσίπρας θέλησε να αποτρέψει τον εφοπλιστή Βαγγέλη Μαρινάκη, όταν ο τελευταίος σε συνάντησή τους, τον κατέστησε κοινωνό της απόφασής του, να διεκδικήσει τον πρώην ΔΟΛ. Αφού δεν τα κατάφερε, προσπάθησε να «κατεβάσει» στο τερέν επιχειρηματίες, που μπαινόβγαιναν στο (τότε) Μαξίμου.
Έτσι, απέναντι στον κ. Μαρινάκη, εκτός από το «πουλέν» των Τσιπροκαμμένων, Ιβάν Σαββίδη, κατήλθε και ο Δημήτρης Μελισσανίδης.
Τελικά ο ΔΟΛ, κατέληξε στην Alter Ego, εξέλιξη που προκάλεσε κανονικό πανικό στον κ. Τσίπρα. Κάπως έτσι άρχισε ο πόλεμος εναντίον του γνωστού εφοπλιστή. Ο άπειρος σε όλα πολιτικός άνδρας, έχοντας δίπλα του, μια παιδική χαρά, προεξάρχοντος του Δημήτρη Τζανακόπουλου, οπλίστηκε από ένα πρωτόγνωρο εμμονικό σύνδρομο. Έτσι σχεδόν καθημερινά, είχαν στο στόχαστρο τον Μαρινάκη, θεωρώντας ότι με την λάσπη και τις σκευωρίες, θα μπορέσουν να τον αποτρέψουν να κάνει την δουλειά του. Όπως ήταν αναμενόμενο, ηττήθηκαν κατά κράτος, αφού κανείς δεν τους πήρε στα σοβαρά.
Τα media του ΔΟΛ, όχι μόνο δεν έκλεισαν, αλλά βρήκαν ένα νέο ιδιοκτήτη, διατεθειμένο να ρίξει ζεστό χρήμα, σε μια καθοριστική για την ιστορική τους συνέχεια περίοδο.
Ήταν η πρώτη ήττα για μια ομάδα ανθρώπων που θεωρεί την ενημέρωση, ως κεκτημένο της. Για ανθρώπους που αντιμετωπίζουν την οποιαδήποτε κριτική με καχυποψία, αναζητώντας (πάντα) τους υποβολείς. Είναι λογικό να μην καταλαβαίνουν ότι στην Ελλάδα, υπάρχουν δημοσιογράφοι που δεν λειτουργούν, όπως αυτοί που συνομιλεί καθημερινά ο κ. Τσίπρας. Όπως είναι ακόμη πιο δύσκολο να καταλάβουν ότι στην ελεύθερη οικονομία, επικρατεί αυτός που επενδύει κανονικό χρήμα.
Η σημερινή μέρα ήταν ο επίλογος του δράματος για την «παιδική χαρά» του ΣΥΡΙΖΑ. Οι Τζανακοπολάκηδες και οι Τσιπροπαπάδες, κατέγραψαν μια ακόμη ήττα, αφού το μόνο που δεν θα ήθελαν, είναι να γίνει ιδιοκτήτης του «καταραμένου» Mega ο «εχθρός» Βαγγέλης Μαρινάκης. Κι όμως συνέβη κι αυτό. Και τώρα ο κ. Τσίπρας, ίσως ήρθε η ώρα να επιχειρήσει έναν απολογισμό. Να δει τι κέρδισε και τι έχασε.
Αν λοιπόν επιχειρήσει μόνος του την αυτοκριτική, θα καταλάβει ότι η εμπάθεια, η καχυποψία και οι ιδεοληψίες, οδηγούν σε αλλεπάλληλες ήττες, κάνοντας ακόμη πιο ισχυρούς τους «εχθρούς».
Πέραν τούτου, ένας ηγέτης όταν καταγράφει κάθε μήνα από μια ήττα, στο τέλος γίνεται κουρελόχαρτο, που δεν χρησιμοποιείται, ούτε στην πολιτική τουαλέτα.
Εκτός κι αν έχει εθιστεί τόσο από τον Πολάκη, νιώθοντας πιο βολικά στην «βοθρολογική» του .
Tου Γιάννη Κουρτάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου