Χτες πήρα ταξί για την πλατεία Συντάγματος. Ο ταξιτζής με χαιρέτησε ευγενικά και μου δήλωσε ότι με διαβάζει από την εποχή του euro2day!
«Δούλευα στην ΔΙΕΚΑΤ, μηχανικός. Εδώ και οκτώ χρόνια οδηγώ ταξί. Πίστεψα ότι θα ήταν περιστασιακό. Σήμερα είμαι χαρούμενος! Έχω δουλειά. Τα περισσότερα ταξί οδηγούνται από άνεργους επιστήμονες».
Στην χώρα αυτή έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια πολλά ατυχήματα. Το ένα ήταν ότι...
έφυγαν στο εξωτερικό τα παιδιά μας. Έφυγαν οι καλύτεροι, τα πιο καλά μυαλά μας.
Το άλλο ήταν ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι με δεξιότητες έχουν απομακρυνθεί από το γνωστικό τους αντικείμενο.
Το χειρότερο είναι το άλλο:
Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ακόμη έχουν περιθωριοποιηθεί.
Η κατάσταση αυτή δεν αλλάζει από την μία στιγμή στην άλλη. Χρειάζεται πολλά χρόνια. Κι αυτό είναι το καλύτερο σενάριο.
Το χειρότερο ας μην το συζητάμε. Κάτι πρέπει να γίνει με τις δουλειές των ανθρώπων. Αλλά και κάτι με τα χρέη τους.
«Προσπαθώ να τακτοποιήσω την ζωή μου εδώ και οκτώ χρόνια. Κάθε φορά κάνω διακανονισμό των χρεών μου στην εφορία και κάθε φορά βρίσκομαι ζημιωμένος. Δεν θέλω να χρωστώ. Αλλά δεν ξέρω πως να ξεφύγω, όταν οι οφειλές μου συνεχώς με κυνηγούν».
Έχει δίκιο!
Ποιος ρυθμός ανάπτυξης μπορεί να καλύψει τις υποχρεώσεις του απέναντι στην εφορία, στα ταμεία και στις τράπεζες;
Δυστυχώς, δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί.
Ένας ολόκληρος κόσμος έχει οδηγηθεί απότομα στο περιθώριο και ένας ακόμη αγωνίζεται να μην φτάσει εκεί, αλλά μέρα με την ημέρα βρίσκεται όλο και πιο κοντά έξω από τις γραμμές μιας κανονικής ζωής.
Σκεφτείτε ότι πέρα από τα κεφάλαια των τραπεζών θα πρέπει να καλύψουμε με κάποιο τρόπο τις μεγάλες τρύπες του ασφαλιστικού συστήματος, για παράδειγμα. Γι’ αυτό χρειάζεται χρόνος. Όπως χρειάζεται χρόνος για να μπορέσουν να βρεθούν τρόποι για να αναπνεύσουν εκείνοι που σήμερα πνίγονται από τα χρέη.
Η κοινωνία μας δεν μπορεί να λειτουργήσει αν δεν βρεθεί ένας τρόπος να έχουν όλοι μία δεύτερη ευκαιρία.
Είναι μεγάλο το «πακέτο» για όποιον αποφασίσει να κάνει κάτι για να διορθώσει αυτή την κατάσταση. Όχι να μοιράζει επιδόματα, αλλά να ξαναδώσει στους ανθρώπους τις ζωές τους.
Ο ταξιτζής της διαδρομής μέχρι το Σύνταγμα είναι από τους τυχερούς. Τουλάχιστον έχει μια δουλειά. Έχει έναν λόγο να θέλει να σηκωθεί το πρωί. Από αυτή την πλευρά είναι τυχερός. Αλλά μην πει κάποιος ότι ένα έθνος έχει μέλλον υπό αυτές τις συνθήκες.
Δεν υπάρχει περίπτωση να ανακάμψει η χώρα, μόνο και μόνο επειδή ο κ. Τσίπρας κάνει όλα τα χατίρια των δανειστών και τους εξασφαλίζει μεγάλα πλεονάσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου