Είναι αλήθεια ότι με μία Ferrari μπορεί να κάνεις πολλά πράγματα, αρκεί να υπάρχουν δρόμοι, ένας οδηγός και μπόλικη βενζίνη. Φανταστείτε να αφήσετε την Ferrari στην μέση μιας αφιλόξενης ζούγκλας, όπου ζει μία πρωτόγονη φυλή. Ποιο ελατήριο και ποια Ferrari…
Καταρχήν θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η εκτόξευση είναι απολύτως απαραίτητη, εφόσον επιθυμούμε πράγματι να βγει η χώρα από τα σημερινά της αδιέξοδα. Δηλαδή, δεν είναι αρκετή μία ήπια ανάκαμψη της Οικονομίας, αν και αυτή είναι σαφώς προτιμότερη από επιδόσεις κάτω του μετρίου ή ακόμη και από την ύφεση. Ωστόσο, η έξοδος από τα εντατική προϋποθέτει ρυθμούς ανάπτυξης τύπου Κίνας!
Επίσης, οι άνθρωποι της αγοράς δεν ενδιαφέρονται αν αυτή την πολυπόθητη «εκτόξευση» θα την φέρει ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης ή ο Λεβέντης. Εκείνο που ενδιαφέρει την αγορά είναι να υπάρξει ανάπτυξη. Να πάρουν οι άνθρωποι ανάσα και να μην πεθάνουν μέσα σε ένα τοξικό περιβάλλον, όπως είναι το σημερινό.
Το θέμα δεν είναι ότι δήθεν έρχεται η ανάπτυξη και την σαμποτάρουν οι ανάλγητοι νεοφιλελεύθεροι. Το θέμα είναι ότι κάθε μέρα που περνάει βουλιάζουμε ακόμη περισσότερο. Όχι μόνο δεν βγαίνουν τα σενάρια, αλλά κάθε φορά χρειάζεται να καταβληθεί μεγαλύτερη προσπάθεια. Όχι για να πετάξουμε από πάνω μας τα μνημόνια, αλλά για να επιστρέψουμε στην θέση στην οποία βρισκόμασταν μόλις χτες.
Η κυβέρνηση αυτή συνεχίζει απτόητη το μόνο πράγμα που γνωρίζει να κάνει καλά, να κατασκευάζει εχθρούς. Αν μπορούσαν οι άνθρωποι αυτοί να αντιληφθούν ότι ο μόνος που πραγματικά τους εχθρεύεται είναι ο εαυτός τους, θα είχαμε κάνει μία μεγάλη πρόοδο. Τους επενδυτές δεν τους διώχνουν οι νεοφιλελεύθεροι, αλλά μία κυβέρνηση που με κάθε ευκαιρία διατυμπανίζει ότι δεν πιστεύει σε αυτό τον δρόμο. Οι πρωτοφανείς δυσκολίες που συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν όσοι επενδυτές έβαλαν τα χρήματά τους στην Ελλάδα τα τελευταία επτά χρόνια, μετέτρεψαν το όνειρό τους σε εφιάλτη. Οι περιπέτειες αυτών των ανθρώπων μοιάζουν με έναν μεγάλο φάρο που προειδοποιεί τα υπόλοιπα καράβια για τους υφάλους που κρύβονται κάτω από τα «ήσυχα» νερά.
Η Ελλάδα είναι ένας αφιλόξενος τόπος για τους επενδυτές. Όχι ότι στο παρελθόν ήταν φιλόξενος, αλλά στις μέρες του κ. Τσίπρα η κατάσταση έχει ξεφύγει. Έχουμε βγάλει μία ταμπέλα έξω από το «μαγαζί» και λέμε κάτι σαν κι αυτό που διαβάζαμε παιδιά στον Λούκι Λουκ: «Σε αυτή την πόλη επιτρέπονται μόνο τσακάλια και εργαζόμενοι για το τοπικό σαλούν».
Η «ζημιά» έχει γίνει από κάποιους εκπροσώπους funds που σκοπεύουν σε βραχυπρόθεσμα κέρδη. Αυτοί δεν πρόκειται να μείνουν στην χώρα. Περιμένουν να κάνουν την αρπαχτή τους και να φύγουν. Αυτοί ήταν φυσικό να παροτρύνουν τον Πρωθυπουργό στα ραντεβού τους να υποχωρήσει ο κ. Τσίπρας σε όλα. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να βγάλουν χρήματα κι ίσως αυτοί τελικά να αποδειχτούν οι μοναδικοί κερδισμένοι στα δύο τελευταία χρόνια της κρίσης! Αν το έκαναν και έχουν ήδη δραπετεύσει με τα κέρδη τους, να έχουν την υγειά τους για να τα χαρούν. Αλλά δεν μπορεί οι προβλέψεις ενός κράτους να στηρίζονται στις προσδοκίες μερικών κερδοσκόπων.
Κι όχι μόνο αυτοί! Αλλά και μία μικρή ομάδα τραπεζιτών και «στελεχών της αγοράς», η οποία περιφέρεται στα υπουργικά γραφεία όλων των κυβερνήσεων και αναδεικνύει κάθε φορά την μεγάλη της «προσφορά» στο έθνος. Με κολακείες και αλλοπρόσαλλες «προβλέψεις» η ολιγομελής αυτή ομάδα προσπαθεί να κερδίσει την εύνοια της εξουσίας για να συνεχίσει να προσφέρει τις … υπηρεσίες της στο έθνος. Άλλοτε λειτουργούν ως σύνολο και άλλοτε ως μονάδες, προκαλώντας κάθε φορά με την καταστρεπτική τους δύναμη. Το εντυπωσιακό είναι ότι πείθουν όλες τις ηγεσίες, δεξιές και αριστερές. Κι ας μην έχουν να δείξουν μέχρι σήμερα άλλο επίτευγμα πέραν από τους σωρούς των θυμάτων που προκάλεσαν οι λαθεμένες προβλέψει τους.
Διάβαζα χτες σε μία Συριζαϊκή εφημερίδα ότι «φτάνει η ώρα των επενδυτών». Μακάρι! Αυτό περιμένουμε όλοι όσοι ζούμε από την Ελεύθερη Οικονομία. Να αυξηθεί η πίτα και μέσα από αυτή την διαδικασία θα κερδίσουμε!
Εμείς οι νεοφιλελεύθεροι, αγαπητοί σύντροφοι, δεν έχουμε μάθει να ζούμε από το κράτος. Η ανάπτυξη της Οικονομίας κρύβει για μας μόνο ευκαιρίες. Αν λοιπόν μπορούσε ο κ. Τσίπρας να το καταφέρει, να φέρει τους επενδυτές στην Ελλάδα, δεν θα είχαμε το παραμικρό πρόβλημα. Το αντίθετο, θα του λέγαμε μπράβο. Θα ήταν εντελώς παράλογο κάθε άλλο.
Να υπήρχε, δηλαδή, ένας πρωθυπουργός που θα έφερνε ρυθμούς ανάπτυξης του 6% και του 7% και εμείς να λέγαμε ότι η κυβέρνηση αυτή δεν σημείωσε μία σημαντική νίκη στον τομέα της Οικονομίας. Αλλά δεν μπορεί! Και δεν θέλει και δεν μπορεί. Αλλά κι αν θέλει και πάλι δεν μπορεί.
Η ανάπτυξη δεν θέλει μαγκιά. Θέλει εμπιστοσύνη. Κι από αυτή φαίνεται να υπάρχει μεγάλη έλλειψη στις μέρες μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου