Ο ηλίθιος δεν ξέρει ότι είναι ηλίθιος, διότι αν το ήξερε δεν θα ήταν ηλίθιος

Περί ηλιθίων…

Είμαι από αυτούς που εδώ και αρκετά χρόνια πιστεύουν ακράδαντα ότι περικλειόμαστε από ηλίθιους. 

Ζούνε ανάμεσά μας, και ζούμε ανάμεσά τους. 

Οι οποίοι ηλίθιοι μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε. Ακόμη και ο γείτονάς μας, ο μπαμπάς μας, η συμβία μας, ή ο … πρωθυπουργός της χώρας. 

Οι ηλίθιοι είναι παντού. 

Προέρχονται απ’ όλες τις κοινωνικές τάξεις, και είναι πάντα έτοιμοι να προκαλέσουν ζημιά στους άλλους, και φυσικά και στον ίδιο τους τον εαυτό. 
Οι ηλίθιοι συνιστούν την πιο επικίνδυνη ομάδα ανθρώπων...

Αυτή η πεποίθησή μου ισχύει εδώ και δεκαετίες, και ήταν κάτι που δεν με πολυενοχλούσε, όσο τα πράγματα κυλούσαν κανονικά, και όσο η χώρα μας ήταν αυτή που ήταν, με τα δανεικά να εισρέουν απρόσκοπτα, τα πρωινάδικα να διαμορφώνουν συνειδήσεις, τα ουίσκια να ρέουν γάργαρα, και τα κωλάδικα να είναι ανοιχτά καθ εκάστην. 

Μετά όμως έσκασε η άτιμη η κρίση, και ο κάθε κατεργάρης όχι μόνο έσπευσε στον πάγκο του, αλλά άρχισε να πολιτικοποιείται βιαίως, λόγω αγαναΧτισμού, με αποτέλεσμα οι ηλίθιοι που μέχρι πρότινος δεν επηρέαζαν πράγματα και καταστάσεις, τώρα να καθορίζουν τις ζωές, το μέλλον, και την καθημερινότητά μας μέσω της ψήφου…

Χρόνια λοιπόν με απασχολούσε το ζήτημα της εγγενούς ηλιθιότητας των συνανθρώπων μου, που για μένα ως ποσοστό (τουλάχιστον για την Ελλάδα) καταγράφηκε επίσημα τόσο με τις δυο εκλογές του Σύριζα, όσο κυρίως με το αποτέλεσμα του φαιδρού εκείνου δημοψηφίσματος, που απέδειξε πασιφανώς ότι ένα 64% (αν θυμάμαι καλά) φλερτάρει με το ψυχιατρείο.

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου ένα μικρό πλην όμως βαρυσήμαντο πόνημα, που έχει να κάνει με αυτό ακριβώς που προσπαθούσα ερασιτεχνικά να ερμηνεύσω και να αναλύσω. Την ανθρώπινη παντοδύναμη ηλιθιότητα. Μου το έκανε δώρο ο καλός φίλος TopGunZ, με μια κολακευτική αφιέρωση, που έχει τις ίδιες ανησυχίες με εμένα όσον αφορά στην ηλιθιότητα των συνανθρώπων μας. 

Πρόκειται για το βιβλίο Οι Βασικοί Νόμοι της Ανθρώπινης Ηλιθιότηταςτου Carlo M. Cipolla (Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, 2011).

Στο δοκίμιο  αυτό ο συγγραφέας προσπαθεί να ανιχνεύσει και να κατανοήσει αυτό που χαρακτηρίζει ως τη μεγαλύτερη τροχοπέδη στην ανθρώπινη ανάπτυξη: τους ηλίθιους.

Όπως λέει: 

«Τα ανθρώπινα όντα έχουν το προνόμιο να είναι υποχρεωμένα να υπομένουν ένα σκληρό φορτίο, ένα πλεόνασμα βασάνων που δημιουργούνται καθημερινά από μια ομάδα ατόμων μέσα στο ίδιο το ανθρώπινο είδος. 

Αυτή η ομάδα είναι πιο ισχυρή από τη μαφία, το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα, ή το διεθνή κομμουνισμό, είναι μια ανοργάνωτη και αχαρτογράφητη ομάδα που δεν διαθέτει αρχηγό ή πρόεδρο, δεν διέπεται από κανόνες, και ωστόσο καταφέρνει να δρα με άψογο συντονισμό, σαν να κατευθύνεται από ένα αόρατο χέρι, κατά τρόπο που η δράση του κάθε μέλους της συμβάλλει δραματικά στην ενίσχυση και στην αύξηση της αποδοτικότητας των δραστηριοτήτων όλων των άλλων μελών»

Και πόσο δίκιο έχει… Στη συνέχεια προχωρά και στη διατύπωση πέντε βασικών νόμων, που χοντρικά έχουν ως εξής:

Ο 1ος βασικός νόμος της ανθρώπινης ηλιθιότητας: Πάντα και νομοτελειακά όλοι υποτιμούν τον αριθμό των ηλίθιων ατόμων που κυκλοφορούν στην κοινωνία.

Όπως λέει, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλο μέγεθος εκτιμά κάποιος ότι έχει η ανθρώπινη ανοησία, επανειλημμένα και κατ εξακολούθηση θα ξαφνιάζεται από το γεγονός πως α) άνθρωποι που κάποτε θεωρούσε λογικούς και νοήμονες αποδεικνύονται αναίσχυντα ηλίθιοι, και β) μέρα με τη μέρα, με εντεινόμενη μονοτονία, παρενοχλείται στις δραστηριότητές του από ηλίθια άτομα που εμφανίζονται ξαφνικά και απρόσμενα στα πιο ακατάλληλα μέρη και στις πιο απίθανες στιγμές.

Σύμφωνα με τον Cipolla, οι  άνθρωποι δεν είναι ίσοι. Άλλοι είναι ηλίθιοι και άλλοι όχι. Η διαφορά αυτή καθορίζεται από τη φύση και όχι από πολιτισμικούς συσχετισμούς ή άλλους παράγοντες. Κάποιος είναι ηλίθιος ακριβώς με τον τρόπο που κάποιος έχει κόκκινα μαλλιά. Ένας άνθρωπος ανήκει  στο σύνολο των ηλιθίων, όπως  ο καθένας ανήκει σε μια ομάδα αίματος. Ο ηλίθιος γεννιέται ηλίθιος λόγω θείας πρόνοιας. Αυτό το έχω δει κι εγώ πολλές φορές στην πράξη, όπου έχω γνωρίζει άτομα πανηλίθια που όμως μεγάλωσαν μέσα στα πούπουλα και ζουν μέσα στη χλιδή, και άτομα πανέξυπνα, που όμως κουβαλάνε βαλίτσες στα αεροδρόμια  για ένα ισχνό μεροκάματο.

Και εδώ έρχεται ο  2^ος νόμος, που  λέει ότι η πιθανότητα να είναι ηλίθιο ένα συγκεκριμένο  άτομο είναι ανεξάρτητη από οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό αυτού του ατόμου.

Η μόρφωση δηλαδή ενός ατόμου είναι άσχετη από τον βαθμό ηλιθιότητάς του. Επ΄ αυτού, έχουν γίνει «πειράματα» από τον συγγραφέα σε μεγάλο αριθμό πανεπιστημίων, ανάμεσα σε διάφορους κλάδους εργαζομένων σε αυτά , από χειρωνάκτες, φοιτητές, διοικητικούς υπαλλήλους, έως και καθηγητές. Το ίδιο ποσοστό ηλιθίων υπήρχε σε όλες τις ομάδες, με ένα σημαντικό κλου: Σε όλα τα πανεπιστήμια, μικρά ή μεγάλα, διάσημα ή μη, το ίδιο ποσοστό καθηγητών ήταν ηλίθιοι. Στη συνέχεια εξετάστηκε μια πιο ελίτ ομάδα: Οι νομπελίστες. Το αποτέλεσμα επιβεβαίωσε την παντοδυναμία της φύσης, Ένα σταθερό ποσοστό κατόχων του βραβείου είναι ηλίθιοι!

Τα αποτελέσματα είναι εκπληκτικά. Εξάγεται το συμπέρασμα πως είτε συναναστραφείς διακεκριμένα άτομα, είτε αποσυρθείς στην Πολυνησία με τους κυνηγούς κεφαλών, είτε κλειστείς σε μοναστήρι, είτε γραφείς σε κόμμα, … έχεις να αντιμετωπίσεις πάντα το ίδιο ποσοστό ηλιθίων, το οποίο (βάσει του 1^ουνόμου) πάντα θα υπερβαίνει τις εκτιμήσεις σου. Φοβερό;

Ο 3^ος νόμος λέει πως: ηλίθιος ονομάζεται το άτομο που οι πράξεις του προκαλούν ζημιές σε ένα άλλο άτομο ή σε μια ομάδα ατόμων, χωρίς το ίδιο να αποκομίζει όφελος, ενώ πιθανά να υφίσταται ακόμη και ζημιές.

Ο 4^ος νόμος δηλώνει πως : οι μη ηλίθιοι άνθρωποι πάντα υποτιμούν την καταστροφική ισχύ των ηλιθίων. Συγκεκριμένα, οι μη ηλίθιοι πάντα παραβλέπουν πως η συναναστροφή και ο συγχρωτισμός με ηλίθια άτομα απαρέγκλιτα αποδεικνύεται μοιραίο λάθος, ανεξάρτητα από την χρονική στιγμή, την τοποθεσία και τις συνθήκες.

Τέλος, ο  5^ος βασικός νόμος λέει πως ο ηλίθιος είναι το πιο επικίνδυνο είδος ανθρώπου, πιο επικίνδυνο ακόμη και από τον κακοποιό.

Όσον αφορά σε αυτά που ζούμε σήμερα, με μπόλικους ηλίθιους να μας κυβερνάνε, με την ψήφο και την στήριξη άλλων ατέλειωτων λεγεώνων ηλιθίων, ο Cipolla χωρίς να γνωρίζει τα της Ελλάδας, είχε προβλέψει σε ανύποπτο χρόνο την κατάντια της γράφοντας περί του συνδυασμού ηλιθίων και failed state τα εξής:

«Σε μια χώρα που έχει πάρει την κάτω βόλτα, το ποσοστό των ηλίθιων ανθρώπων παραμένει σταθερό, ωστόσο στον υπόλοιπο πληθυσμό παρατηρείται μεταξύ αυτών που κατέχουν και μετέχουν στην εξουσία μια δραματική εξάπλωση του πληθυσμού των κακοποιών με καλπάζουσα ηλιθιότητα. Μεταξύ όσων δεν μετέχουν στην εξουσία σημειώνεται μια ανησυχητική αύξηση του πληθυσμού των ανήμπορων ατόμων. Τέτοιες όμως μεταβολές στη σύνθεση του μη ηλίθιου πληθυσμού αναπόφευκτα ενισχύουν την καταστροφική δύναμη του αρχικού ποσοστού ηλιθίων και καθιστούν την παρακμή αναπόφευκτη. Τότε είναι που η χώρα αυτή θα πάει κατά διαόλου…».

Τι άλλο να προσθέσω εγώ; Κρίμα που ο συγγραφέας δεν πρόλαβε να ζήσει και να αναλύσει την ηλιθιότητα των συριζαίων πολιτικών μας, ειδικά εκείνων που τον πρώτο χρόνο του σύριζα κόντεψαν να μας στείλουν αδιάβαστους, εφαρμόζοντας στην πράξη τις ιδεοληπτικές εμμονές τους, που γίνονταν ακόμη πιο επικίνδυνες λόγω της εγγενούς ηλιθιότητας τους. Να αναφέρω ονόματα; Δεν νομίζω να χρειάζεται … τους θυμόμαστε όλους έναν έναν. Όσον αφορά στο σήμερα, στον ύστερο κυβερνητικό σύριζα δηλαδή, αυτοί που μας οδηγούν στα βράχια δεν είναι τόσο ηλίθιοι όσο δείχνουν, αλλά είναι απλά οι «κακοποιοί» που λέει κι ο συγγραφέας, οι επιτήδειοι δηλαδή πρώην πασόκοι, που έχουν την τεχνογνωσία να τρώνε αυτοί, να πεινάμε εμείς, το καράβι να πηγαίνει για φούντο, και όμως ο λαός να είναι πεπεισμένος ότι τον κυβερνάνε σωτήρες… και να τους χειροκροτάει. Γιατί; Μα γιατί οι περισσότεροι Έλληνες είναι ηλίθιοι (όπως όλοι οι λαοί). Τα είπαμε.

Βοήθειά μας!

Strange Attractor

ΥΓ- Έχω βγάλει κι εγώ έναν δικό μου νόμο, που νομίζω πως είναι σχετικός με όλα τα παραπάνω: Ο ηλίθιος δεν ξέρει ότι είναι ηλίθιος, διότι αν το ήξερε δεν θα ήταν ηλίθιος. Αυτά…