Στο ναδίρ το κύρος του Αλέξη Τσίπρα

Η παραμονή του στην εξουσία είναι πλέον καταστροφική για την χώρα, σε όλα τα επίπεδα…

Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

«Ο άνθρωπος είναι για λύπηση. Κανείς πλέον δεν τον παίρνει στα σοβαρά και τα καλαμπούρια που κάνει με τους συνταξιούχους εκνευρίζουν...

Κάποιοι που πίστεψαν ότι μπορούσε να κάνει ορισμένες μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα με χαμηλότερο πολιτικό κόστος από το αντίστοιχο των Σαμαρά-Βενιζέλου, σήμερα διαπιστώνουν ότι αυτό δεν είναι εφικτό.

Το γεγονός ότι ο Τσίπρας εφαρμόζει και στην Ευρώπη μικροπολιτικάντικη τακτική είναι ένα μοναδικό δώρο στον Σώϋμπλε και σε αυτούς που θέλουν μία Ευρώπη δύο και τριών ταχυτήτων». Αυτά μάς λέει ένας πολύπειρος Γάλλος συνάδελφος, εγκατεστημένος πολλά χρόνια στις Βρυξέλλες, ο οποίος έχει επισκεφθεί αμέτρητες φορές την Ελλάδα της κρίσης.

Πράγματι, ο συνομιλητής μας δεν έχει άδικο. Σε μιαν Ευρώπη που έχει πολλά προβλήματα προς επίλυση και κυρίως αντιμετωπίζει μία σοβαρότατη κρίση χρέους, η Ελλάδα είναι το μαλακό της υπογάστριο.

Παρά την χρεοκοπία της –που δεν έγινε ποτέ επίσημη λόγω της ένταξής μας στην ευρωζώνη– η χώρα αρνείται πεισματικά οποιαδήποτε μεταρρύθμιση που θα έθιγε το αποκρουστικό κράτος-αλήτη.

Τα πολιτικά κόμματα που ανταγωνίζονται για την άνοδο στην εξουσία δεν μπορούν να καταλάβουν ότι οι μέρες της δανειακής κραιπάλης έχουν παρέλθει, άνευ επιστροφής.

Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας το γνωρίζουν πλέον αυτό και το βιώνουν καθημερινά. Γνωρίζουν πολύ καλύτερα από πολλούς πολιτικούς μας ότι οι προσπάθειες του κ. Αλέξη Τσίπρα για την ρύθμιση του χρέους έναν και μόνον στόχο έχουν: την έξοδο στις αγορές για νέους δανεισμούς, οι οποίοι θα είναι υψηλότοκοι.

Στις Βρυξέλλες και στην Νέα Υόρκη δεν αποτελεί πλέον μυστικό ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν θέλει να καταπολεμήσει την λιτότητα μέσω αύξησης των επενδύσεων και της παραγωγικής ικανότητας της χώρας, αλλά επιδιώκει να μοιράζει πλασματικά εισοδήματα με νέο δανεισμό. Επιδιώκει, με άλλα λόγια, να δημιουργήσει μία νέα «φούσκα ευημερίας», η οποία αυτή την φορά θα εκραγεί πολύ πιο σύντομα.

Όλα αυτά ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών κ. Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε τα γνωρίζει απ’ έξω και ανακατωτά. Γι αυτό και από χρόνια δεν ήθελε και εξακολουθεί ακόμη περισσότερο να μην θέλει την Ελλάδα στην ευρωζώνη.

Αντιλαμβάνεται ότι μία οικονομία η οποία, ακόμα και σήμερα, για να επιβιώνει στηρίζεται στην κατανάλωση, ως προς τον σχηματισμό του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της, δεν έχει καμμία απολύτως δυνατότητα εξόδου από την μιζέρια της χωρίς πακτωλό επενδύσεων στην παραγωγή και τεράστιες μεταρρυθμίσεις που να ευνοούν το νέο επιχειρείν.

Από την πρώτη στιγμή που αποφασίστηκε η δημιουργία της ευρωζώνης, ο κ. Β. Σώϋμπλε και ο Γερμανός τότε ευρωβουλευτής κ. Καρλ Λάμμερς, αρθρογραφούσαν υπέρ μίας διπλής ευρωζώνης, των ισχυρών και των αδύναμων νομισμάτων, η οποία θα βοηθούσε τις πιο αδύναμες χώρες να επενδύουν περισσότερο στην παραγωγή και λιγότερο στην κατανάλωση.

Σήμερα, η θέση αυτή είναι σημαία της γερμανικής ακροδεξιάς, η οποία, πριν στραφεί προς την αντιμεταναστευτική ρητορεία της, ξεκίνησε υποστηρίζοντας μία Ευρώπη δύο και τριών ταχυτήτων.

Ακόμα χειρότερα, ο κ. Β. Σώϋμπλε γνωρίζει ότι την περίοδο 1997-2004, όπως αποκάλυψε και ο επικεφαλής της Eurobank κ. Νίκος Καραμούζης, στην Ελλάδα και στην αγορά της μπήκαν 700 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία έγιναν καταναλωτικός καπνός. Και ενώ η χώρα θα μπορούσε να εκσυγχρονιστεί και να αναδιαρθρωθεί από άκρου εις άκρον, τα χρήματα αυτά ενθυλακώθηκαν από συντεχνίες, συνδικάτα, διαπλεκόμενους επιχειρηματίες και επαγγελματίες αεριτζήδες.

Τέτοια ευκαιρία δεν θα υπάρξει εκ νέου για την Ελλάδα. Όταν κάποιος δεν μπει στο καλό τραίνο την στιγμή που αυτό κάνει στάση, η ευκαιρία χάνεται. Ίσως παρουσιαστεί ξανά μετά από 50 ή 70 χρόνια.

Μέχρι τότε, όμως, κάποιες γενιές Ελλήνων θα έχουν κυριολεκτικά χαθεί. Άλλες θα έχουν μετακομίσει και κάποιοι θα αγωνίζονται να επιβιώσουν σε μία χώρα γερόντων και δημοσίων υπαλλήλων.

Όλα αυτά είναι πλέον γνωστά εκτός Ελλάδος. Όπως γνωστόν είναι και το ότι ο κ. Αλέξης Τσίπρας ενδιαφέρεται μόνον για τον εαυτό του και την μικρή παρέα του. Ο κυνισμός και η αδιαφορία του για την χώρα δεν έχουν όρια.

Αυτός είναι και ο λόγος που δεν θα θελήσει να προχωρήσει σε εκλογές όσο υπάρχει ανοχή απέναντί του. Ας μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος ξεκίνησε από 4% και έφθασε έως το 36% για να γίνει πρωθυπουργός. Ε, αν τού μείνει λοιπόν ένα 10%-15% άσχημα θα είναι; Αυτό κάποιοι ας το λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν τους. Όπως κάνουν και οι Ευρωπαίοι.

lykavitos.gr