Νεοφιλελεύθερες χυλόπιτες

Πάει και τελείωσε: στην Ελλάδα έχει επικρατήσει ο νεοφιλελευθερισμός!

Αυτό λέει η κρατούσα θεωρία. 
Και πώς αποδεικνύεται;
Μα, τα τελευταία χρόνια πληρώνουμε τους υψηλότερους φόρους σε σχέση με όλες τις προηγούμενες δεκαετίες της νεοελληνικής ιστορίας. 
Τι θεωρείται αυτό στην Ελλάδα; Νεοφιλελεύθερο! 
Η Ελλάδα, επίσης, με βάση το επίπεδο των δημοσίων δαπανών...
είναι 3η στην ευρωζώνη. 
Τι είδους πολιτική θεωρούνται οι υψηλές δημόσιες δαπάνες; Νεοφιλελεύθερη, φυσικά! 

Εν πάση περιπτώσει, νεοφιλελεύθερο στην Ελλάδα είναι οτιδήποτε δεν μας αρέσει!!! 

Απορώ πώς οι χυλόπιτες που ρίχνουν τα κορίτσια στα αγόρια ή τα αγόρια στα κορίτσια δεν θεωρούνται και αυτές νεοφιλελεύθερες.

Προσωπικά, πάντα θεωρούσα πως ένα από τα μεγάλα προβλήματα του τόπου ήταν και είναι η έκταση του δημόσιου τομέα και η κηδεμονία του κράτους στην οικονομία. 

Η κρίση, άλλωστε, που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι ευθέως συνδεδεμένη μ’ αυτό το ζήτημα. Μόνο που μια μερίδα της κοινής γνώμης πιστεύει το ακριβώς αντίθετο! Γι’ αυτό δεν είναι διατεθειμένη να δεχθεί, όχι φυσικά νεοφιλελεύθερες, αλλά κλασσικά φιλελεύθερες πολιτικές.

Στη ίδια τη δική μου διαδρομή συνάντησα μια σειρά από εμπόδια στην προσπάθεια να κάνουμε την οικονομία πιο λειτουργική και το κράτος πιο αποτελεσματικό, πιο σύγχρονο, πιο ευρωπαϊκό. 

Πάντοτε θυμάμαι τη συγχορδία υπέρ της μη επίλυσης του θέματος της Ολυμπιακής, με το σκεπτικό ότι η Ολυμπιακή ήταν η σημαία μας, η ζωή μας και η αναπνοή μας, για την οποία άξιζε οι Έλληνες να πληρώνουν 400 εκατ. ευρώ το χρόνο. 

Το ίδιο με τον πιο «διακριτικό», αλλά περισσότερο κοστοβόρο, ΟΣΕ, όπου στο όνομα του δημόσιου χαρακτήρα ο Έλληνας φορολογούμενος πλήρωνε 2 εκατ. ευρώ την ημέρα. 

Αλλά και με το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, δεν είχαμε και δεν έχουμε πρόβλημα να ανοίγουν τα εστιατόρια, τα ζαχαροπλαστεία, τα ανθοπωλεία, έχουμε όμως πρόβλημα ιδεολογικό και πολιτικό να λειτουργούν τα καταστήματα των ρούχων και των παπουτσιών! 

Επίσης, με το περιβόητο γάλα, όταν προσπαθήσαμε να εναρμονιστούμε με όσα συμβαίνουν σ΄ όλη την Ευρώπη, με την εξαίρεση της Ιταλίας, είχαμε θέμα με την «καραμελοποίηση» του γάλακτος και γιατί θα καταστρέφονταν οι Έλληνες κτηνοτρόφοι. 

Κανείς σχεδόν δεν έχει σημειώσει, φυσικά, ότι όταν πέρασε η μισή, έστω, ρύθμιση, το μερίδιο του ελληνικού γάλακτος αυξήθηκε από τους πρώτους μήνες κατά 3,5%. Άρα, δηλαδή, τελικά ενισχύθηκαν οι κτηνοτρόφοι. 

Τέλος, δεν μπορώ να ξεχάσω τα Μη Συνταγογραφούμενα Φάρμακα (ΜΗΣΥΦΑ). 

Σ΄αυτή την περίπτωση η Βουλή δεν είχε μεν θέμα να περικόπτει τα επιδόματα των αναπήρων, είχε όμως θέμα να δεχθεί μια αλλαγή με βάση την οποία οι ανάπηροι και οι συνταξιούχοι θα μπορούσαν να αγοράζουν φθηνότερα τα ΜΗΣΥΦΑ! 

Τελικά, το μόνο που δεν έχει γίνει ακόμα στη χώρα μας στο πλαίσιο του πολέμου εναντίον του φιλελευθερισμού είναι να οργανωθεί επισήμως ένα κίνημα υπέρ της ακρίβειας!  

Είναι ολοφάνερο ότι στη χώρα μας υπάρχει σε μεγάλη έκταση μια καχυποψία απέναντι στο καινούργιο. 

Ορισμένοι, φαίνεται, θεωρούν πως αν επαναλαμβάνουμε τα ίδια μπορεί να έχουμε διαφορετικά αποτελέσματα. Ξεχνώντας, φυσικά, ότι αυτός είναι ο ορισμός του Αϊνστάιν περί ανοησίας.

Ακόμη όμως περισσότερο, αυτό που διαπιστώνει κανείς είναι πως ορισμένοι που διαχρονικά υποστήριξαν, άμεσα ή έμμεσα, τον κρατισμό θεωρούν ότι παρά την έκταση του δημοσίου, παρά το ύψος της φορολογίας, παρά το ύψος των δημοσίων δαπανών, η λύση είναι να μεγαλώσουμε κι άλλο το κράτος, να αυξήσουμε και άλλο τη φορολογία, να διογκώσουμε κι άλλο τις δημόσιες δαπάνες. 

Θεωρούμε ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι τάχα έχουν επικρατήσει φιλελεύθερες λύσεις, ενώ στην πραγματικότητα αποδεικνύεται ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο!

Αυτό που, εν πάση περιπτώσει, έχουμε υποχρέωση, είναι να βρούμε το κουράγιο να υιοθετήσουμε και στην Ελλάδα τις καλές διεθνείς και ευρωπαϊκές πρακτικές. Όχι από ιδεοληψία. Αλλά επειδή λύσεις που έχουν λειτουργήσει σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, δεν χρειάζεται και πολύ φιλοσοφία για να καταλάβει κανείς, ότι μπορούν να λειτουργήσουν και στην Ελλάδα.

Φυσικά, κανένα σύστημα δεν είναι τέλειο. 

Και κάθε φορά δοκιμάζεται από τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες. Το ίδιο δοκιμάζονται οι σύγχρονες ευρωπαϊκές δημοκρατίες από την παγκοσμιοποίηση, τη γήρανση του πληθυσμού, τη μετανάστευση, τα προβλήματα στο χώρο της ενέργειας. Γι΄αυτό και πρέπει να είμαστε πάντα σε ετοιμότητα να διαπιστώνουμε τα προβλήματα και να προσπαθούμε να δίνουμε πρακτικές λύσεις. 

Κυρίως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέγα ζητούμενο της σημερινής εποχής τόσο στην Ευρώπη όσο στην Ελλάδα – ακόμα περισσότερο– είναι να δίνουμε ευκαιρίες. Το ζήτημα δεν είναι πώς θα διατηρήσουν τον πλούτο τους οι ήδη πετυχημένοι σε σχέση μ’ αυτούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, αλλά πώς θα δώσουμε ευκαιρίες σ΄ αυτούς που σήμερα έχουν πρακτικά ή ακόμα και νομικά εμπόδια για να μπορέσουν να κάνουν πράξη αυτό που ονειρεύονται.

Οι ευκαιρίες, λοιπόν, και ακόμα περισσότερο οι ίσες ευκαιρίες πρέπει να βρεθούν στο επίκεντρο του προβληματισμού μας. Ο φιλελευθερισμός, άλλωστε, ως ιδεολογία που επικεντρώνεται στην ελευθερία και τα δικαιώματα του ατόμου, κατ΄εξοχην είναι και πρέπει να είναι ένα κίνημα ευκαιριών. Ιδιαίτερα για τους νέους.

Αλλά αλίμονο, φυσικά, αν ξεχάσουμε στο πλαίσιο αυτής της συζήτησης ότι τα τρία βασικά προβλήματα της χώρας αυτή την ώρα, δηλαδή η ανεργία, το ασφαλιστικό και η άσκηση μιας ουσιαστικής κοινωνικής πολιτικής έχουν ως προϋπόθεση την παραγωγή πλούτου, μέσα από τις επενδύσεις και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Η υπονόμευση, λοιπόν, της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της ελεύθερης οικονομίας στην πραγματικότητα υπονομεύει τις προοπτικές της χώρας.

Επομένως, η συζήτηση που διοργανώνει το Liberal.gr, το Σάββατο στο πλαίσιο του Money Show, δεν είναι μόνο μια ευκαιρία να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους σε σχέση με την επικράτηση των ιδεών της Αριστεράς και την ανάγκη να υπάρξει μια ιδεολογική και πολιτική αντεπίθεση από την πλευρά της Κεντροδεξιάς. 

Είναι ακόμα περισσότερο μια ευκαιρία να εκτιμήσουμε τις εξελίξεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, να δούμε τα κενά που υπάρχουν στο πεδίο της εφαρμοσμένης πολιτικής και να αναδείξουμε τη βαρύτητα που έχουν οι έννοιες «ευκαιρίες» και «ίσες ευκαιρίες». Όχι μόνο για τα μέλλον του φιλελευθερισμού, αλλά και για το μέλλον του τόπου.

Ο φιλελευθερισμός στην Ελλάδα μπορεί και πρέπει να γίνει το κίνημα που υπερασπίζεται τους πολλούς, ανυπεράσπιστούς πολίτες. 

Το μέσον για να υπάρχουν νέες επενδύσεις και νέες δουλειές. 

Ο τρόπος για να βρουν ευκαιρίες, ελπίδα και προοπτική οι άνεργοι νέοι που φεύγουν στο εξωτερικό και όλοι οι Έλληνες που σήμερα έχουν απελπιστεί, βλέποντας ότι ο ορίζοντας γίνεται όλο και περισσότερο γκρίζος γι΄αυτή τη χώρα.

Και ανεξάρτητα απ’ όλα αυτά, η εκδήλωση του Σαββάτου είναι η ευκαιρία να αντιληφθούμε ακόμα μια φορά κάτι που συνεχώς ξεχνάμε: 

ότι, όσο και αν ενοχλεί την Αριστερά, αποκλείεται να γίνουμε μια χώρα σαν την Ολλανδία, την Αυστρία ή έστω την Κύπρο αν καθημερινά εισηγούμαστε και εφαρμόζουμε λύσεις που είναι αντίθετες μ’ αυτές που εφαρμόστηκαν και πέτυχαν εκεί. 

Πάνω απ’ όλα, λοιπόν, δεν χρειάζεται στον τόπο μας να φιλοσοφούμε ασκόπως και να χανόμαστε σε λαβυρίνθους αναζητήσεων όταν έχουμε δίπλα μας τις λύσεις. 

Η επικράτηση του φιλελευθερισμού στην Ελλάδα σήμερα, ουσιαστικά ισοδυναμεί με επικράτηση της κοινής λογικής.

Tου Κωστή Χατζηδάκη*

*Αντιπρόεδρου της ΝΔ