Ώρες ευθύνης

Μπορεί να μην αρέσει σε ορισμένους όλα όσα θα διαβάσουν παρακάτω, όμως κάποια στιγμή οφείλουμε όλοι να έρθουμε αντιμέτωποι με την αλήθεια.

Διότι σήμερα, έπειτα από έξι αιματηρά χρόνια πόνου, πίκρας και εξαθλίωσης, ως Έθνος και ως λαός, όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων, είναι ξεκάθαρο πλέον πως εμείς ως πολίτες είμαστε οι κύριοι υπεύθυνοι για όλες μα όλες τις καταστάσεις που βιώνουμε, αλλά και με τον τρόπο που βαδίζουμε, γινόμαστε, προφανώς άθελά μας, η κινητήρια δύναμη του πολτοποιητή στον...
οποίο έχουμε τοποθετηθεί και που αναπόφευκτα θα μας εξαφανίσει.

Ειλικρινά, ενώ θα περίμενε κανείς μετά απ΄όλα όσα έχουν γίνει, να καταλάβουμε ότι η κρίση η οποία μας οδήγησε σ΄αυτή την κατάσταση, δεν ήταν οικονομική αλλά πολιτική, εμείς συνεχίζουμε να ψάχνουμε το γιατρικό της, μολύνοντας ακόμη περισσότερο την ήδη υπάρχουσα πληγή και μεγαλώνοντας την.

Την κρίση στη χώρα μας τη δημιούργησε συγκεκριμένο πολιτικό πρόσωπο, ο Γεώργιος Παπανδρέου.

Αν ο άνθρωπος αυτός δεν γινόταν το 2009 πρωθυπουργός, δεν θα είχαμε μνημόνια.

Αυτή είναι η αλήθεια, είτε αρέσει, είτε όχι.

Επειδή όμως αυτό κάποιοι αρνούνται να το αποδεχθούν μέχρι σήμερα και ο λόγος είναι ότι τους δημιουργούνται ενοχές επειδή έσφαλαν με τον τρόπο τους το 2009 -λίγοι είναι αυτοί που η περιορισμένη τους νοημοσύνη δεν τους αφήνει να το δουν- συνεχίζουμε ν΄ακούμε γενικούς αφορισμούς προς όλο το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα.

Έτσι όμως, κοντά στα ξερά, κάηκαν και τα χλωρά.

Και δημιουργήθηκε ένα κενό, το οποίο όμως καλύφθηκε από πολιτικά κατασκευάσματα συγκεκριμένων συμφερόντων, ελλιποβαρείς προσωπικότητες, αλλά και από επικίνδυνες συμμορίες που ξαφνικά απέκτησαν ανέλπιστη δύναμη αφού κατάφεραν να συγκεντρώσουν ψήφους διαμαρτυρίας.

Όμως πώς είναι δυνατόν, αυτό το νέο αυτό πολιτικό σκηνικό που δημιουργήσαμε υπό αυτές τις συνθήκες από το 2009 και έπειτα, όταν είναι χαμηλού ως ανύπαρκτου βεληνεκούς, να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που προξένησε στη χώρα ο Γιώργος Παπανδρέου;

Και από την άλλη, πόσο χαζό φαντάζει, η πολιτική διαφωνία μεταξύ μας να είναι, αν θα πρέπει να ακολουθηθεί η προτεινόμενη συνταγή του ανίκανου, του ψεύτη, της γραφικότητας, ή του επικίνδυνου;

Γιατί το καλάθι των επιλογών μας, αυτό είναι.

Και είναι το καλάθι που εμείς δημιουργήσαμε.

Εμείς αντικαταστήσαμε το 2009 τον Καραμανλή με τον Παπανδρέου στην πρωθυπουργία και με τον Σαμαρά στην προεδρία του κόμματος.

Εμείς ήμασταν αυτοί που το 2012 ξαναδώσαμε εντολή να μας λύση το πρόβλημα που δημιούργησε στη χώρα το ΠΑΣΟΚ, στη Νέα Δημοκρατία, όμως υπό την επίβλεψη του ΠΑΣΟΚ που δημιούργησε το πρόβλημα, αναβαθμίζοντας παράλληλα το μπλενταρισμένο ιδεολογικό συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ, σε αξιωματική αντιπολίτευση, δίνοντας εισιτήριο εισόδου στη Βουλή των αντιπροσώπων του λαού σε έναν κομματικό σχηματισμό που είχε πρόεδρο κάποιον που ισχυριζόταν ότι μας ψεκάζουν, αλλά και εισιτήριο εισόδου στους νεοναζί.

Εμείς ήμασταν αυτοί που το Ιανουάριο του 2015 κρίνοντας άστοχη την επιλογή του 2012, κάναμε κυβέρνηση το ιδεολογικό συνονθύλευμα και αυτούς που λέγανε ότι μας ψεκάζουν, επειδή μας είπαν ότι θα σκίσουν τα μνημόνια και θα αναγκάσουν τους δανειστές να χορεύουν στους ρυθμούς μας.

Εμείς είμαστε αυτοί που τους ανανεώσαμε την εμπιστοσύνη τον Σεπτέμβριο του 2015, όταν παραδέχθηκαν ότι παρασύρθηκαν από τις αυταπάτες τους οι οποίες μας στοίχησαν πάνω από 80 δις ευρώ και αφού μας υποσχέθηκαν ότι θα ακολουθήσουν τον δρόμο που χάραξε αυτός που απορρίψαμε τον Ιανουάριο του ίδιου έτους.

Εμείς είμαστε αυτοί που επιλέξαμε τον Ιανουάριο του 2016, ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας να είναι ένα πρόσωπο, που δεν εμπιστευόμαστε, αλλά και που μας λέει ότι θα μας κυβερνήσει παρέα με αυτούς που το 2009 κατέστρεψαν τη χώρα και που από το 2012 μέχρι το 2015 το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να μείνει ατιμώρητο το έγκλημα τους.

Δυστυχώς, αυτές ήταν οι επιλογές οι δικές μας, τα χρόνια των μνημονίων.

Και μη βιαστεί κανείς να μου πει τί να κάναμε, αφού δεν υπήρχαν άλλες λύσεις, γιατί κατά πρώτον, λύση ποτέ δεν είναι η μή λύση, αλλά και κατά δεύτερον, όταν δεν υπάρχουν λύσει, τις δημιουργούμε.

Πώς δημιουργούνται οι λύσεις;

Αν κατανοήσαμε τα δύο αυτά βασικά πράγματα, δηλαδή ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτικό και ότι από μας εξαρτάται το αν θα συντηρηθεί ή αν θα πάψει να υφίσταται αυτή η κατάσταση, τότε εκείνο που οφείλουμε να κάνουμε, είναι, να απαλλαγούμε με την πρώτη ευκαιρία απ΄αυτούς τους απίθανους που κατάφεραν να εισβάλουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην πολιτική σκηνή και που καθορίζουν το μέλλον μας.

Επιστρέφοντας στην κατάσταση προ του λάθους μας.

Γιατί κακά τα ψέματα.

Ένας είναι αυτός που μπορεί ν΄αλλάξει την καταστροφική πορεία την οποία έχει πάρει η χώρα και αυτός είναι ο Κώστας Καραμανλή.

Επιστροφή Καραμανλή όμως, όταν εμείς λειτουργούμε ανεύθυνα και επιπόλαια και υπό τέτοιες συνθήκες μάλιστα, μην την περιμένουμε.

Δεν έχει και νόημα άλλωστε να επιστρέψει έτσι και να καεί, διότι στην πορεία θα μας προκύψει ένας άλλος Παπανδρέου ή ένας άλλος Τσίπρας, που θα ξέρει να λέει καλά ψέματα αλλά και να συκοφαντεί.

Δεν έχει νόημα να επιστρέψει, για έναν λαό ο οποίος θα πιστέψει σε έναν άλλο Καμμένο που θα αναπτύξει μία θεωρία ότι με μικροκύματα ρυθμίζουν τις συνειδήσεις μας, σε έναν άλλο Μιχαλολιάκο που θα πουλάει ψευτοπατριωτισμό, σε έναν άλλο Σώρρα που θα λέει ότι έχει στα χέρια του έγραφα που αποδεικνύουν πως ο μισός χρυσός του πλανήτη ανήκει στην Ελλάδα.

Διαφορετικά, καλό κουράγιο Έλληνες....