Το χιούμορ της Ιστορίας είναι συναρπαστικό.
Αν μάλιστα δεν συνδυαζόταν σε πλείστες περιπτώσεις με εθνικές τραγωδίες, θα μπορούσε κανείς να το προσεγγίσει ως… σκανδαλιστικό, αναφορικά με το περιεχόμενο, τις διαστάσεις και τις παραμέτρους του.
Την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος πήρε τη σκυτάλη του λαϊκισμού από τον Γιώργο Παπανδρέου και το διαχρονικό ΠΑΣΟΚ, αναζητεί συναίνεση για...
μια πολιτική που ο ίδιος δυσκολεύεται πλέον να σηκώσει, η μνήμη ταξιδεύει στην άνοιξη του 2009.
Τότε που ξεκίνησαν όλα, αναφορικά με την εθνική τραγωδία την οποία βιώνει ο ελληνικός λαός, από τη στιγμή που ο τελευταίος των Παπανδρέου ο οποίος έγινε πρωθυπουργός, έβαλε την υπογραφή του κάτω από την ένταξη της Ελλάδας στους μηχανισμούς στήριξης του Μνημονίου.
Με τη φτωχοποίηση της κοινωνίας, την εθνική μιζέρια και έναν ακραίο αποπροσανατολισμό για το ατομικό, συλλογικό και εθνικό μέλλον, να καρφιτσώνονται έκτοτε στην πραγματικότητα την οποία ζούμε, ως μη αναστρέψιμα σημεία αυτοδιάλυσης.
Τότε, την άνοιξη του 2009, ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής κάλεσε στο Μέγαρο Μαξίμου τον Γιώργο Παπανδρέου και τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς, ζητώντας τους να διερευνήσουν τις προοπτικές διαμόρφωσης ενός πλαισίου μίνιμουμ συναίνεσης, ώστε να προωθηθούν μέτρα ανάσχεσης της ήδη καλπάζουσας κρίσης, και προάσπισης των κεκτημένων της ελληνικής κοινωνίας.
Η απάντηση ήταν κοινή: Όχι.
μια πολιτική που ο ίδιος δυσκολεύεται πλέον να σηκώσει, η μνήμη ταξιδεύει στην άνοιξη του 2009.
Τότε που ξεκίνησαν όλα, αναφορικά με την εθνική τραγωδία την οποία βιώνει ο ελληνικός λαός, από τη στιγμή που ο τελευταίος των Παπανδρέου ο οποίος έγινε πρωθυπουργός, έβαλε την υπογραφή του κάτω από την ένταξη της Ελλάδας στους μηχανισμούς στήριξης του Μνημονίου.
Με τη φτωχοποίηση της κοινωνίας, την εθνική μιζέρια και έναν ακραίο αποπροσανατολισμό για το ατομικό, συλλογικό και εθνικό μέλλον, να καρφιτσώνονται έκτοτε στην πραγματικότητα την οποία ζούμε, ως μη αναστρέψιμα σημεία αυτοδιάλυσης.
Τότε, την άνοιξη του 2009, ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής κάλεσε στο Μέγαρο Μαξίμου τον Γιώργο Παπανδρέου και τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς, ζητώντας τους να διερευνήσουν τις προοπτικές διαμόρφωσης ενός πλαισίου μίνιμουμ συναίνεσης, ώστε να προωθηθούν μέτρα ανάσχεσης της ήδη καλπάζουσας κρίσης, και προάσπισης των κεκτημένων της ελληνικής κοινωνίας.
Η απάντηση ήταν κοινή: Όχι.
Όλοι άλλωστε επεδίωκαν μικροκομματικά κέρδη από την κατάρρευση Καραμανλή, με τον Γιώργο Παπανδρέου να έχει την πιο εξοργιστική στάση, της απόλυτης άρνησης και της υπονόμευσης της θέσης της Ελλάδας στον διεθνή περίγυρο, κάτω από τους ήχους της… ωδής στον λαϊκισμό (“λεφτά υπάρχουν”).
Έξι και… παραπάνω χρόνια μετά, εκείνη η απόπειρα συναίνεσης από τον Κώστα Καραμανλή, και η βαρβαρότητα που εισέπραξε από τον Γιώργο Παπανδρέου και τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς της εποχής, διεκδικεί πλέον το αποτύπωμα του tipping point που άνοιξε την πόρτα του φρενοκομείου.
Και σχεδόν έξι χρόνια στους μηχανισμούς στήριξης του Μνημονίου, η Ελλάδα της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, αδυνατεί να κλείσει τον κύκλο και να στηριχτεί εκ νέου στις δικές της δυνάμεις.
Γιατί, παραφράζοντας τον Γιώργο Παπανδρέου… υποκρισία και στρουθοκαμηλισμός υπάρχουν σε σκανδαλιστικό πλεόνασμα στο σημερινό πολιτικό σύστημα.
Έξι και… παραπάνω χρόνια μετά, εκείνη η απόπειρα συναίνεσης από τον Κώστα Καραμανλή, και η βαρβαρότητα που εισέπραξε από τον Γιώργο Παπανδρέου και τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς της εποχής, διεκδικεί πλέον το αποτύπωμα του tipping point που άνοιξε την πόρτα του φρενοκομείου.
Και σχεδόν έξι χρόνια στους μηχανισμούς στήριξης του Μνημονίου, η Ελλάδα της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, αδυνατεί να κλείσει τον κύκλο και να στηριχτεί εκ νέου στις δικές της δυνάμεις.
Γιατί, παραφράζοντας τον Γιώργο Παπανδρέου… υποκρισία και στρουθοκαμηλισμός υπάρχουν σε σκανδαλιστικό πλεόνασμα στο σημερινό πολιτικό σύστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου