Εφόσον η προπαγανδιστική στρατηγική του συστήματος επιχειρεί να μας αποπροσανατολίσει για ν' αποτρέψει την εξέγερσή μας, ο βασικός μας στόχος θα πρέπει να είναι αυτή ακριβώς η προπαγάνδα, μέσω μιας συντεταγμένης προσπάθειας αποκάλυψης της αλήθειας.Ο παππούς της φωτογραφίας μας κοιτάζει όλους στοργικά και με γνήσιο ενδιαφέρον, φαίνεται καλός άνθρωπος, σεβάσμιος και σοφός, με ανατροφή και τρόπους.
Σίγουρα δεν είναι ένας παππούς "λαϊκός", αλλά από "τζάκι".
Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ο πρόγονος μιας τυπικής αποφοίτου των Ουρσουλινών, με το πιάνο, το μπαλέτο και τα γαλλικά της.
Ο καλός παππούλης φωτογραφίζεται σε σκούρο, αλλά όχι ψυχοπλακωτικό φόντο που ...κυριαρχείται από χρώματα της γης, τα οποία σε ξεκουράζουν και σου γεννούν εμπιστοσύνη. Η διακόσμηση είναι λιτή, μοδάτη και μίνιμαλ, χωρίς περιττά στοιχεία μπαρόκ που να διατρανώνουν το ότι ο παππούλης μάλλον είναι χεσμένος στα λεφτά.
Ακόμα και το ντύσιμό του είναι μεν προσεγμένο, αλλά όχι κραυγαλέο.
Ένα καλό παντελονάκι, ένα σακκάκι και ένα άσπρο πουκαμισάκι χωρίς γραβάτα. Ναι, ο παππούς είναι κυριλέ, αλλά σνομπ δε φαίνεται. Ίσα-ίσα που το άσπρο καρεκλάκι του (που ξεχωρίζει στο σκούρο φόντο) τον κάνει να φαίνεται σαν αγνό και αθώο περιστεράκι, σαν το περιστέρι της Ειρήνης ένα πράγμα.Και το μουστάκι του; Αυτό το μουστάκι κι αν είναι επιτυχία! Πυκνό και φροντισμένο, σχεδόν βουκολικό, σου γεννά εμπιστοσύνη και σε παραπέμπει στο στερεότυπο του κλασικού λεβεντόγερου απ' την Κρήτη.
Καλοσυνάτος λοιπόν ο παππούς και λεβεντόγερος.
Λεφτάς και κυριλέ, αλλά οικείος και χαμογελαστός ταυτόχρονα. Είναι ο παππούς που πάντα θα έχει κάτι σοφό να σου πει, ο παππούς που θα σε ταχτιρίσει στα γονατάκια του και θα σου πει παραμυθάκια για να νιώσεις ασφαλής. Και πώς να μη νιώσεις ασφαλής, με τέτοιο ειλικρινές χαμόγελο και αυτά τα καταπληκτικά μουστάκια;
Ο καλός παππούλης ονομάζεται Τζον Λίπσκι και είναι ο πρώτος αναπληρωτής γενικός διευθυντής του ΔΝΤ. Η συγκεκριμένη φωτογραφία συνόδευε άρθρο της εφημερίδας "ΤΟ ΒΗΜΑ" [1] με τίτλο "ΔΝΤ: Προχωρήστε στις αλλαγές". Πώς να μην προχωρήσεις στις αλλαγές όταν στο ζητάει ο καλός παππούλης; Από τα δικά του χείλη δεν ακούγεται σα διαταγή, αλλά σαν συμβουλή, σαν παραίνεση. "Προχωρήστε στις αλλαγές γιατί θέλω το καλό σας", αυτό σου λέει ο παππούς.
Και αν κάποιος ισχυριστεί ότι στην ουσία σου λέει "Προχωρήστε στις αλλαγές μην σας πηδήξω", δεν μπορείς να το πιστέψεις εύκολα. Δεν είναι δυνατόν αυτός ο καλός άνθρωπος να θέλει το κακό σου...
Στο "1984" ο Όργουελ περιέγραφε το πώς το παρελθόν άλλαζε συνέχεια ανάλογα με την εκάστοτε γραμμή του Κόμματος και του Μεγάλου Αδελφού. Ο κεντρικός ήρωας, Γουίνστον Σμιθ, δουλεύει στο Υπουργείο Αλήθειας (που στην ουσία είναι Υπουργείο Προπαγάνδας). Ο Σμιθ αλλάζει φωτογραφίες και κείμενα σε εφημερίδες, εξαφανίζει ήρωες και δημιουργεί καινούριους, αποκαθιστά εχθρούς και τους μετατρέπει σε συμμάχους και ήρωες.
Η Αλήθεια είναι ρευστή, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Έτσι αυτός που μισούσες χθες, σήμερα μπορεί να είναι φίλος και αγαπημένος. Αυτά που πίστευες ακράδαντα χθες, μπορεί να μην ισχύουν σήμερα.
Από το 1948 που ο Όργουελ έγραψε το μοναδικό αυτό έργο μέχρι σήμερα, έχουν περάσει αισίως πάνω από 60 χρόνια. Σε αυτές τις 6 δεκαετίες οι προπαγανδιστικές τακτικές του ολοκληρωτισμού που είχε περιγράψει ο Όργουελ, όχι απλά αποτελούν πραγματικότητα, αλλά εξελίσσονται και γίνονται πιο "έξυπνες" κάθε μέρα που περνάει.
Ο Μεγάλος Αδελφός του 21ου αιώνα έχει αντιληφθεί πόσο δύσκολο και αναποτελεσματικό θα ήταν να αλλάξει το παρελθόν. Αντίθετα είναι πιο εύκολο να το διαστρεβλώνει, να το θάβει κάτω από συνεχείς ριπές δημοσιευμάτων που το αναιρούν και να το κατακερματίζει με κάθε τρόπο. Η ίδια τακτική ακολουθείται και με το παρόν.
΄Οσο τα δεδομένα "κομματιάζονται" και διασπείρονται αποσπασματικά και διαστρεβλωμένα, τόσο πιο δύσκολο γίνεται για κάποιον ν' αντιληφθεί το πώς όλα συνδέονται μεταξύ τους καθώς και το πού οδηγούν.
Έτσι θεωρείται λογικό να φιλοξενείται στην ίδια σελίδα της ηλεκτρονικής έκδοσης οποιασδήποτε καθεστωτικής εφημερίδας θέμα που αφορά στο ΔΝΤ και λίγα εκατοστά πιο κάτω να μπορεί κανείς να μάθει για το φίδι που πέθανε όταν δάγκωσε το σιλικονάτο βυζί της "ξανθιάς σεξοβόμβας από το Ισραήλ" (έχει και βίντεο).
Μεταξύ βυζιού, φιδιού, ΔΝΤ, χαμογελαστού παππούλη, απειλής πυρηνικής καταστροφής στην Ιαπωνία και συνταγών γκουρμέ, η αλήθεια σίγουρα θα διαστρεβλωθεί και τα όριά της θα γίνουν πιο θολά. Το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα ενισχύεται από την ταχύτητα διασποράς των ειδήσεων και τον συνεχή βομβαρδισμό μας με "νέα". Τα περισσότερα από αυτά δεν έχουν καμία απολύτως πληροφοριακή αξία, όμως εξυπηρετούν αποτελεσματικότατα το θάψιμο των πραγματικά σημαντικών ειδήσεων. Τα σκουπιδονέα χτίζουν εικόνες, πολιτικές καριέρες, απόψεις και συνειδήσεις.Έτσι ο Πατέρας και ο Καρατζαφύρερ από πλουτοκράτες και φασίστες αναδεικνύονται σε θεματοφύλακες αξιών και ευεργέτες της ελληνικής κοινωνίας, δωρίζοντας ρευστό και αλεξίσφαιρα γιλέκα στην ΕΛ.ΑΣ.
Τα κίνητρά τους είναι αγνά και ουδόλως τυχοδωκτικά ή λαϊκίστικα. Είναι γνωστό ότι οι στυγνοί καπιταλιστές και οι φασίστες είναι πολύ ευαίσθητοι άνθρωποι. Το βράδυ λοιπόν που σκοτώθηκαν οι μπάτσοι και αναδείχτηκαν σε ήρωες (από τον ίδιο προπαγανδιστικό μηχανισμό), ο Πατέρας και ο Καρατζαφύρερ σπάραξαν στο κλάμα και αποφάσισαν να κάνουν κάτι καλό για τον ελληνικό λαό, δηλαδή να ενισχύσουν την αστυνομία που τον προστατεύει.
Με την ίδια λογική, άνθρωποι όπως ο Μπερλουσκόνι δεν είναι απατεώνες, φασίστες, φαλλοκράτες και ψεύτες. Είναι απλά μπερμπάντηδες που μετουσιώνουν τη φαντασίωση του μέσου άνδρα της ηλικίας τους: να έχει πολλά φράγκα, να "κρατιέται", να οργανώνει όργια σε πολυτελείς βίλες και να συνευρίσκεται σεξουαλικά με κοπέλες που θα μπορούσαν να είναι εγγονές του.
Δεν είναι κακός άνθρωπος ο Μπερλουσκόνι. Είναι ένας χαριτωμένος μπερμπάντης που απλά δεν μπορεί να μαζέψει το πουλί του και διακατέχεται απ' τα πάθη του.
Ως νέος Καίσαρας ο Μπερλουσκόνι προσφέρει άρτον και θεάματα στο Κολοσσαίο της παγκόσμιας ενημέρωσης. Διαρρέοντας "καυτές λεπτομέρειες" από τις συνερεύσεις του με την τότε ανήλικη Ρούμπι Καρίμα, ο πονηρούλης Σίλβιο δεν εκτίθεται, αλλά αποπροσανατολίζει και πορρώνει τους φανς του. Τους προσφέρει δωρεάν πρόσβαση σε τσόντα και φαντασιώσεις, μετατρέπεται σε είδωλο και "μάγκας" και επόμενως καθίσταται ανθεκτικός στις όποιες προσπάθειες ανατροπής του.
Η στρατηγική μάρκετινγκ που ακολουθεί ο Καβαλιέρε δεν είναι κάτι καινούριο. Πριν από αυτόν ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Μπιλ Κλίντον επίσης χρησιμοποίησαν το πεο-μάρκετινγκ για να διατηρήσουν την εξουσία τους και να αντιστρέψουν το εκάστοτε πολιτικό κλίμα.
Και αν είναι δεδομένο ότι όπου δεν πίπτει πέος, πίπτει ράβδος, το σύστημα ακολουθεί την ίδια ακριβώς στρατηγική όχι μόνο για να συγκαλύψει τις παρανομίες των εξουσιαστών, αλλά και τις εγγενείς αδυναμίες του που, αν γίνονταν αντιληπτές, θα οδηγούσαν στην κατάρρευσή του.
Το σύστημα (και δη ο κοινοβουλευτισμός) προσπαθεί να μας πείσει ότι ο καπιταλισμός δεν είναι προβληματικός απ' τη φύση του, αλλά ότι απλά περνάει δύσκολες ώρες. Η κρίση χρέους, για παράδειγμα, δεν οφείλεται σε γεωπολιτικά παιχνίδια που παίζονται στις πλάτες των λαών, αλλά στην ασυνέπεια και τα υποτιθέμενα τραγικά λάθη των πολιτών. Εφόσον λοιπόν αυτοί φταίνε, αυτοί θα πληρώσουν.
Με τον ίδιο τρόπο, η περιβαλλοντική καταστροφή δεν οφείλεται στην αδηφαγία των πολυεθνικών, των πετρελαιάδων και των απανταχού εκμεταλλευτών, αλλά στα κομμωτήρια που με την μαζική χρήση λακ μεγαλώνουν την τρύπα του όζοντος και λιώνουν τους πάγους της Ανταρκτικής.
Αν μπορούσαμε αυτή την στιγμή να αναπαραστήσουμε την κατάσταση του συστήματος, θα μπορούσαμε να την εξομοιώσουμε με την εικόνα ενός σηπαίνοντος σώματος σε κώμα.
Το σώμα αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ανανήψει. Απαιτεί συνεχή και αυξανόμενη μηχανική υποστήριξη για ν' αντέξει τις πυορροούσες πληγές του: το υποτιθέμενο χρέος, την περιβαλλοντική καταστροφή, το εμπόριο ναρκωτικών, όπλων και ανθρώπων, το μεταναστευτικό, την οικονομική υποδούλωση ολόκληρων λαών και τον εξευτελισμό τους. Το μόνο που μπορεί να κάνει το σύστημα δεν είναι να γιατρέψει αυτές τις πληγές, αλλά να τις σκεπάσει με μπόλικο μέικαπ: με την κατάλληλη, δηλαδή, προπαγάνδα που θα καταφέρει να συγκαλύψει το πύον και τη διαστροφή.
Οι παραπάνω "πληγές" και η αντίστοιχη προσπάθεια συγκάλυψής τους αποδεικνύουν ότι ο μόνος τρόπος ίασης του συστήματος δεν είναι παρά η απόλυτη καταστροφή του.
Μόνο αν το σύστημα εκλείψει θα είμαστε ελεύθεροι να ζήσουμε αξιοπρεπώς και ευτυχείς. Και εφόσον η προπαγανδιστική στρατηγική του συστήματος επιχειρεί να μας αποπροσανατολίσει για ν' αποτρέψει την εξέγερσή μας, ο βασικός μας στόχος θα πρέπει να είναι αυτή ακριβώς η προπαγάνδα, μέσω μιας συντεταγμένης προσπάθειας αποκάλυψης της αλήθειας. Επομένως, οποιοδήποτε εγχείρημα αποπειράται να εκθέσει κάποια ή κάποιες από τις παραπάνω πληγές, θα πρέπει πάντα να την/τις συνδέει με την αδιαμφισβήτητη πηγή τους, τον καπιταλισμό αυτόν καθ' εαυτόν.
Οι σεβάσμιοι παππούληδες, οι χαριτωμένοι γαμίκουλες, οι ευαίσθητοι πλουτοκράτες και φασίστες και τα "καλά" παιδιά (όπως ο ΓΑΠ) στέκονται ανάμεσα στους λαούς και την αλήθεια.
Καιρός είναι να οργανωθούμε και ν' αποκαλύψουμε τις πληγές τους. Όχι αποσπασματικά και κατακερματισμένα, αλλά οργανωμένα και συντεταγμένα, ενωμένοι απέναντι στην σαπίλα που επιχειρούν να μας επιβάλλουν ως την μοναδική αλήθεια. [1] http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=389804
http://kourdistoportocali.com/default.aspx?pageid=5105 Ακόμα και το ντύσιμό του είναι μεν προσεγμένο, αλλά όχι κραυγαλέο.
Ένα καλό παντελονάκι, ένα σακκάκι και ένα άσπρο πουκαμισάκι χωρίς γραβάτα. Ναι, ο παππούς είναι κυριλέ, αλλά σνομπ δε φαίνεται. Ίσα-ίσα που το άσπρο καρεκλάκι του (που ξεχωρίζει στο σκούρο φόντο) τον κάνει να φαίνεται σαν αγνό και αθώο περιστεράκι, σαν το περιστέρι της Ειρήνης ένα πράγμα.Και το μουστάκι του; Αυτό το μουστάκι κι αν είναι επιτυχία! Πυκνό και φροντισμένο, σχεδόν βουκολικό, σου γεννά εμπιστοσύνη και σε παραπέμπει στο στερεότυπο του κλασικού λεβεντόγερου απ' την Κρήτη.
Καλοσυνάτος λοιπόν ο παππούς και λεβεντόγερος.
Λεφτάς και κυριλέ, αλλά οικείος και χαμογελαστός ταυτόχρονα. Είναι ο παππούς που πάντα θα έχει κάτι σοφό να σου πει, ο παππούς που θα σε ταχτιρίσει στα γονατάκια του και θα σου πει παραμυθάκια για να νιώσεις ασφαλής. Και πώς να μη νιώσεις ασφαλής, με τέτοιο ειλικρινές χαμόγελο και αυτά τα καταπληκτικά μουστάκια;
Ο καλός παππούλης ονομάζεται Τζον Λίπσκι και είναι ο πρώτος αναπληρωτής γενικός διευθυντής του ΔΝΤ. Η συγκεκριμένη φωτογραφία συνόδευε άρθρο της εφημερίδας "ΤΟ ΒΗΜΑ" [1] με τίτλο "ΔΝΤ: Προχωρήστε στις αλλαγές". Πώς να μην προχωρήσεις στις αλλαγές όταν στο ζητάει ο καλός παππούλης; Από τα δικά του χείλη δεν ακούγεται σα διαταγή, αλλά σαν συμβουλή, σαν παραίνεση. "Προχωρήστε στις αλλαγές γιατί θέλω το καλό σας", αυτό σου λέει ο παππούς.
Και αν κάποιος ισχυριστεί ότι στην ουσία σου λέει "Προχωρήστε στις αλλαγές μην σας πηδήξω", δεν μπορείς να το πιστέψεις εύκολα. Δεν είναι δυνατόν αυτός ο καλός άνθρωπος να θέλει το κακό σου...
Στο "1984" ο Όργουελ περιέγραφε το πώς το παρελθόν άλλαζε συνέχεια ανάλογα με την εκάστοτε γραμμή του Κόμματος και του Μεγάλου Αδελφού. Ο κεντρικός ήρωας, Γουίνστον Σμιθ, δουλεύει στο Υπουργείο Αλήθειας (που στην ουσία είναι Υπουργείο Προπαγάνδας). Ο Σμιθ αλλάζει φωτογραφίες και κείμενα σε εφημερίδες, εξαφανίζει ήρωες και δημιουργεί καινούριους, αποκαθιστά εχθρούς και τους μετατρέπει σε συμμάχους και ήρωες.
Η Αλήθεια είναι ρευστή, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Έτσι αυτός που μισούσες χθες, σήμερα μπορεί να είναι φίλος και αγαπημένος. Αυτά που πίστευες ακράδαντα χθες, μπορεί να μην ισχύουν σήμερα.
Από το 1948 που ο Όργουελ έγραψε το μοναδικό αυτό έργο μέχρι σήμερα, έχουν περάσει αισίως πάνω από 60 χρόνια. Σε αυτές τις 6 δεκαετίες οι προπαγανδιστικές τακτικές του ολοκληρωτισμού που είχε περιγράψει ο Όργουελ, όχι απλά αποτελούν πραγματικότητα, αλλά εξελίσσονται και γίνονται πιο "έξυπνες" κάθε μέρα που περνάει.
Ο Μεγάλος Αδελφός του 21ου αιώνα έχει αντιληφθεί πόσο δύσκολο και αναποτελεσματικό θα ήταν να αλλάξει το παρελθόν. Αντίθετα είναι πιο εύκολο να το διαστρεβλώνει, να το θάβει κάτω από συνεχείς ριπές δημοσιευμάτων που το αναιρούν και να το κατακερματίζει με κάθε τρόπο. Η ίδια τακτική ακολουθείται και με το παρόν.
΄Οσο τα δεδομένα "κομματιάζονται" και διασπείρονται αποσπασματικά και διαστρεβλωμένα, τόσο πιο δύσκολο γίνεται για κάποιον ν' αντιληφθεί το πώς όλα συνδέονται μεταξύ τους καθώς και το πού οδηγούν.
Έτσι θεωρείται λογικό να φιλοξενείται στην ίδια σελίδα της ηλεκτρονικής έκδοσης οποιασδήποτε καθεστωτικής εφημερίδας θέμα που αφορά στο ΔΝΤ και λίγα εκατοστά πιο κάτω να μπορεί κανείς να μάθει για το φίδι που πέθανε όταν δάγκωσε το σιλικονάτο βυζί της "ξανθιάς σεξοβόμβας από το Ισραήλ" (έχει και βίντεο).
Μεταξύ βυζιού, φιδιού, ΔΝΤ, χαμογελαστού παππούλη, απειλής πυρηνικής καταστροφής στην Ιαπωνία και συνταγών γκουρμέ, η αλήθεια σίγουρα θα διαστρεβλωθεί και τα όριά της θα γίνουν πιο θολά. Το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα ενισχύεται από την ταχύτητα διασποράς των ειδήσεων και τον συνεχή βομβαρδισμό μας με "νέα". Τα περισσότερα από αυτά δεν έχουν καμία απολύτως πληροφοριακή αξία, όμως εξυπηρετούν αποτελεσματικότατα το θάψιμο των πραγματικά σημαντικών ειδήσεων. Τα σκουπιδονέα χτίζουν εικόνες, πολιτικές καριέρες, απόψεις και συνειδήσεις.Έτσι ο Πατέρας και ο Καρατζαφύρερ από πλουτοκράτες και φασίστες αναδεικνύονται σε θεματοφύλακες αξιών και ευεργέτες της ελληνικής κοινωνίας, δωρίζοντας ρευστό και αλεξίσφαιρα γιλέκα στην ΕΛ.ΑΣ.
Τα κίνητρά τους είναι αγνά και ουδόλως τυχοδωκτικά ή λαϊκίστικα. Είναι γνωστό ότι οι στυγνοί καπιταλιστές και οι φασίστες είναι πολύ ευαίσθητοι άνθρωποι. Το βράδυ λοιπόν που σκοτώθηκαν οι μπάτσοι και αναδείχτηκαν σε ήρωες (από τον ίδιο προπαγανδιστικό μηχανισμό), ο Πατέρας και ο Καρατζαφύρερ σπάραξαν στο κλάμα και αποφάσισαν να κάνουν κάτι καλό για τον ελληνικό λαό, δηλαδή να ενισχύσουν την αστυνομία που τον προστατεύει.
Με την ίδια λογική, άνθρωποι όπως ο Μπερλουσκόνι δεν είναι απατεώνες, φασίστες, φαλλοκράτες και ψεύτες. Είναι απλά μπερμπάντηδες που μετουσιώνουν τη φαντασίωση του μέσου άνδρα της ηλικίας τους: να έχει πολλά φράγκα, να "κρατιέται", να οργανώνει όργια σε πολυτελείς βίλες και να συνευρίσκεται σεξουαλικά με κοπέλες που θα μπορούσαν να είναι εγγονές του.
Δεν είναι κακός άνθρωπος ο Μπερλουσκόνι. Είναι ένας χαριτωμένος μπερμπάντης που απλά δεν μπορεί να μαζέψει το πουλί του και διακατέχεται απ' τα πάθη του.
Ως νέος Καίσαρας ο Μπερλουσκόνι προσφέρει άρτον και θεάματα στο Κολοσσαίο της παγκόσμιας ενημέρωσης. Διαρρέοντας "καυτές λεπτομέρειες" από τις συνερεύσεις του με την τότε ανήλικη Ρούμπι Καρίμα, ο πονηρούλης Σίλβιο δεν εκτίθεται, αλλά αποπροσανατολίζει και πορρώνει τους φανς του. Τους προσφέρει δωρεάν πρόσβαση σε τσόντα και φαντασιώσεις, μετατρέπεται σε είδωλο και "μάγκας" και επόμενως καθίσταται ανθεκτικός στις όποιες προσπάθειες ανατροπής του.
Η στρατηγική μάρκετινγκ που ακολουθεί ο Καβαλιέρε δεν είναι κάτι καινούριο. Πριν από αυτόν ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Μπιλ Κλίντον επίσης χρησιμοποίησαν το πεο-μάρκετινγκ για να διατηρήσουν την εξουσία τους και να αντιστρέψουν το εκάστοτε πολιτικό κλίμα.
Και αν είναι δεδομένο ότι όπου δεν πίπτει πέος, πίπτει ράβδος, το σύστημα ακολουθεί την ίδια ακριβώς στρατηγική όχι μόνο για να συγκαλύψει τις παρανομίες των εξουσιαστών, αλλά και τις εγγενείς αδυναμίες του που, αν γίνονταν αντιληπτές, θα οδηγούσαν στην κατάρρευσή του.
Το σύστημα (και δη ο κοινοβουλευτισμός) προσπαθεί να μας πείσει ότι ο καπιταλισμός δεν είναι προβληματικός απ' τη φύση του, αλλά ότι απλά περνάει δύσκολες ώρες. Η κρίση χρέους, για παράδειγμα, δεν οφείλεται σε γεωπολιτικά παιχνίδια που παίζονται στις πλάτες των λαών, αλλά στην ασυνέπεια και τα υποτιθέμενα τραγικά λάθη των πολιτών. Εφόσον λοιπόν αυτοί φταίνε, αυτοί θα πληρώσουν.
Με τον ίδιο τρόπο, η περιβαλλοντική καταστροφή δεν οφείλεται στην αδηφαγία των πολυεθνικών, των πετρελαιάδων και των απανταχού εκμεταλλευτών, αλλά στα κομμωτήρια που με την μαζική χρήση λακ μεγαλώνουν την τρύπα του όζοντος και λιώνουν τους πάγους της Ανταρκτικής.
Αν μπορούσαμε αυτή την στιγμή να αναπαραστήσουμε την κατάσταση του συστήματος, θα μπορούσαμε να την εξομοιώσουμε με την εικόνα ενός σηπαίνοντος σώματος σε κώμα.
Το σώμα αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ανανήψει. Απαιτεί συνεχή και αυξανόμενη μηχανική υποστήριξη για ν' αντέξει τις πυορροούσες πληγές του: το υποτιθέμενο χρέος, την περιβαλλοντική καταστροφή, το εμπόριο ναρκωτικών, όπλων και ανθρώπων, το μεταναστευτικό, την οικονομική υποδούλωση ολόκληρων λαών και τον εξευτελισμό τους. Το μόνο που μπορεί να κάνει το σύστημα δεν είναι να γιατρέψει αυτές τις πληγές, αλλά να τις σκεπάσει με μπόλικο μέικαπ: με την κατάλληλη, δηλαδή, προπαγάνδα που θα καταφέρει να συγκαλύψει το πύον και τη διαστροφή.
Οι παραπάνω "πληγές" και η αντίστοιχη προσπάθεια συγκάλυψής τους αποδεικνύουν ότι ο μόνος τρόπος ίασης του συστήματος δεν είναι παρά η απόλυτη καταστροφή του.
Μόνο αν το σύστημα εκλείψει θα είμαστε ελεύθεροι να ζήσουμε αξιοπρεπώς και ευτυχείς. Και εφόσον η προπαγανδιστική στρατηγική του συστήματος επιχειρεί να μας αποπροσανατολίσει για ν' αποτρέψει την εξέγερσή μας, ο βασικός μας στόχος θα πρέπει να είναι αυτή ακριβώς η προπαγάνδα, μέσω μιας συντεταγμένης προσπάθειας αποκάλυψης της αλήθειας. Επομένως, οποιοδήποτε εγχείρημα αποπειράται να εκθέσει κάποια ή κάποιες από τις παραπάνω πληγές, θα πρέπει πάντα να την/τις συνδέει με την αδιαμφισβήτητη πηγή τους, τον καπιταλισμό αυτόν καθ' εαυτόν.
Οι σεβάσμιοι παππούληδες, οι χαριτωμένοι γαμίκουλες, οι ευαίσθητοι πλουτοκράτες και φασίστες και τα "καλά" παιδιά (όπως ο ΓΑΠ) στέκονται ανάμεσα στους λαούς και την αλήθεια.
Καιρός είναι να οργανωθούμε και ν' αποκαλύψουμε τις πληγές τους. Όχι αποσπασματικά και κατακερματισμένα, αλλά οργανωμένα και συντεταγμένα, ενωμένοι απέναντι στην σαπίλα που επιχειρούν να μας επιβάλλουν ως την μοναδική αλήθεια. [1] http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=389804
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1273420
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου