Οι αντιφάσεις στα ‘θέλω’ του Ελληνικού λαού

Μια έντονη τάση αμφισβήτησης του σημερινού συστήματος, υπάρχει κυρίως στο διαδίκτυο. Όμως η αμφισβήτηση,  σχεδόν, εξαντλείται σε διαμαρτυρίες και μόνο, ακίνδυνες για το σύστημα.  Το ερώτημα προκύπτει αβίαστα.   

Η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, τι  θέλει τελικά;

Τα «θέλω»  ως απάντηση  σε πολλά σημαντικά  ερωτήματα,  μοιάζουν να εμπεριέχουν αντιφάσεις. Λέγοντας αυτό, εννοούμε πως στην πράξη,  αν πραγματοποιηθεί το ένα θέλω, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί το άλλο. Είναι σκοποί, επιθυμίες, στόχοι, εξ’ ορισμού ...
αλληλοαποκλειόμενοι.

 Π.χ.  Θέλουμε την Ε.Ε. ή θέλουμε την Εθνική μας ανεξαρτησία.   Εάν θέλουμε την Ε.Ε. θα πρέπει να δεχτούμε ολοένα και μεγαλύτερη μείωση Εθνικής κυριαρχίας. Δεν μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε και τα δύο. Και Εθνική ανεξαρτησία και Ε.Ε. Δεν γίνεται.

Θέλουμε τους μετανάστες στη χώρα μας ή όχι; Δεν μπορούμε να λέμε από την μια πως είναι πολλοί και δεν τους θέλουμε και από την άλλη να «εκμεταλλευόμαστε» την εργατική τους δύναμη σε μειωμένες τιμές. 

Θέλουμε να είμαστε παραγωγικοί ως λαός; Ή θέλουμε να έχουμε όλοι μια «θέση»  ανεξάρτητα από το τι παράγεται;  Ανταλλάσουμε την παραγωγικότητα με την ανεργία; Αν επιλέξουμε χαμηλή παραγωγικότητα για να έχουμε όλοι δουλειά, πως απαντάμε στα προβλήματα που οδηγεί η μειωμένη παραγωγικότητα;

Θέλουμε καλύτερη τηλεόραση; Αν ναι, γιατί εξακολουθούμε να έχουμε σήμερα ανοικτό τον τηλεοπτικό  δέκτη;  Δεν είναι αντίφαση να λέμε (στον εαυτό μας κυρίως), πως θέλουμε  καλύτερη τηλεόραση και ταυτόχρονα να βλέπουμε αυτό που μας σερβίρουν τώρα, όταν είναι τόσο χαμηλής ποιότητας;

Θέλουμε να μην δανειζόμαστε ακόμα και αν πέσει το επίπεδο ζωής  ή θέλουμε το ίδιο επίπεδο, ανεξαρτήτως δανείων;

Θέλουμε να αλλάξει το πολιτικό σύστημα ή όχι. Αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξει,  προσαρμόζουμε όλες τις πράξεις μας, σ αυτόν τον ύψιστο στόχο. Γνωρίζουμε πως το υπάρχον σύστημα, δεν θα αφήσει  το μέλι (την εξουσία θέλουμε να πούμε),  και θα συνεχίσει να μας κοροϊδεύει με την παρωδία των εκάστοτε εκλογών. Επομένως με τον γνώριμο τρόπο (εκλογές), δεν πρόκειται να γίνει καμιά αλλαγή. Αφού το ξέρουμε και αν υποθέσουμε πως θέλουμε ουσιαστική αλλαγή –αλλαγή θεσμών και προσώπων-, γιατί εξακολουθούμε και παίζουμε το ρόλο του ραγιά; Με τον ραγιαδισμό μας, θα πετύχουμε αλλαγή συστήματος;

Τι είδους δημόσιες υπηρεσίες θέλουμε;  Ας μην βιαστούμε να απαντήσουμε «να  μας εξυπηρετούν».  Γιατί κάθε υπηρεσία έχει και ένα κόστος. Ποιο κόστος λοιπόν (υπο μορφή φόρου) είμαστε διατεθειμένοι ως λαός να πληρώσουμε; Αυτό που αντιστοιχεί στην ποιότητα (όπως την κρίνουμε εμείς) της υπηρεσίας ή εκείνο που διαμορφώνεται από τις απαιτήσεις  των εργαζομένων στις δημόσιες υπηρεσίες;  Τι επιλέγουμε  όταν,  το ύψος της αμοιβής  που είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε  για  να έχουμε αυτές τις υπηρεσίες, και το ύψος των αμοιβών  που ζητούν οι εργαζόμενοι σ’ αυτές, δεν συμπίπτουν;

Θέλουμε να έχουμε ένα πιο καθαρό περιβάλλον ή όχι. Αν μας αρέσει η καθαριότητα, γιατί πετάμε το τσιγάρο μας  όπου βρούμε; Η ποιότητα της πράξης μας, δεν είναι ίδια, με ένα πλοίο που γράφει άλλο δρομολόγιο στα χαρτιά, με σκοπό να πετάξει στη θάλασσα ο,τι άχρηστο έχει (η ποιότητα είπαμε, όχι το εύρος των συνεπειών…)

Δεν μας αρέσει να σκεπτόμαστε ποιες είναι οι συνέπειες αυτών που λέμε ότι θέλουμε. Έτσι παρουσιάζονται πάρα πολλές αντιφάσεις. Π.χ. υποστηρίζει κάποιος ότι υπάρχει αναγκαιότητα «ανατροπής και όχι εναλλαγής του πολιτικού συστήματος».  Νομίζεις πως είναι …. επαναστάτης. Διαπιστώνεις όμως, πως είναι βουλευτής[1] και μάλιστα του Κυβερνώντος κόμματος.   Τι ανατροπή μπορούν στην πράξη να κάνουν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ψηφίζοντας τα νομοσχέδια για τον σφαγιασμό των δικαιωμάτων του Ελληνικού λαού, αδυνατούμε να καταλάβουμε. Αλλά αυτό υποστηρίζουν.

Αλλά εκεί φτάσαμε. Να μιλούν για ανατροπή   προς το συμφέρον μας, τα  ίδια τα αφεντικά   μας. Γιατί εμείς, δεν έχουμε ξεκαθαρίσει, τι ακριβώς θέλουμε, ποιες είναι οι συνέπειες εκείνων που θέλουμε, πως μπορούμε να το πετύχουμε. Εμείς λέμε, σαν τα μικρά παιδιά, πως θέλουμε  πράγματα αντιφατικά και αρνούμαστε να δούμε τις συνέπειες.

Σε σημαντικά ζητήματα, δίνουμε την εντύπωση, πως θέλουμε «και την πίττα ολόκληρη και το σκυλί χορτάτο». Κάποιοι λένε πως κάτι τέτοιο είναι σημάδι ανωριμότητας

Ίσως όμως, να μην υπάρχει αντίφαση. Ίσως ως λαός, να είμαστε ακόμα, ατομιστές. Να θέλουμε το δικό μας   βόλεμα. Να πάρουμε εμείς  π.χ. θέση αργόσχολου και στο διάολο η Εθνική οικονομία.  Έτσι και αλλιώς, δεν θα σώσουμε εμείς το  σύνολο.

Κάθε επιλογή, οδηγεί κάπου.  Μια κοινωνία ατομιστών, οδηγείται στη σημερινή παρακμή. Το συνειδητοποιούμε, ελπίζουμε, κάθε μέρα και περισσότεροι. Το θέμα, σε κάθε περίσταση, είναι τι επιλέγουμε τελικά. Το δικό μας βόλεμα, ή το συμφέρον του συνόλου. Τότε ίσως τα θέλω μας, εμπεριέχουν λιγότερες αντιφάσεις. 

 Δηιδάμεια