Θεωρητικά, ο Τύπος, σε όλες τις μορφές και εκδοχές του, οφείλει να βρίσκεται απέναντι από την εκάστοτε εξουσία. Να επικρίνει, να αναδεικνύει και να αποδομεί τα πάσης φύσεως «κακώς κείμενα». Να εξελίσσεται σε «φωνή του πολίτη», ή καλύτερα της απόγνωσης του πολίτη για όσα δυσκολεύουν τη ζωή του και υποτιμούν την προσωπικότητά του.
Φυσικά και… δεν έχουν έτσι τα πράγματα.
Ακόμη όμως και στην εποχή της ρομαντικής βαρκάδας των ΜΜΕ με την εξουσία, δεν θα βρείτε πολιτικό ή «παράγοντα», ο οποίος να μην σας πει ότι… τον κατατρέχει ο Τύπος.
Και ότι τα ΜΜΕ, αυτοί οι κακοί άνθρωποι που λέγονται δημοσιογράφοι, ευθύνονται για όλες τις κακοδαιμονίες του.
Πως αντιμετωπίζεις μια τέτοια πραγματικότητα;
Την απάντηση τη δίνουν, από κοινού, η ζωή και η ιστορία.
Σαν σήμερα, στις ...
16 Μαρτίου του 1914, η σύζυγος του υπουργού Οικονομικών και πρώην πρωθυπουργού της Γαλλίας Ζοζέφ Καγιό, σκοτώνει τον εκδότη της εφημερίας «Le Figaro», Γκαστόν Καλμέτ, επειδή… τόλμησε ο αθεόφοβος να αρθρογραφήσει σε βάρος του άνδρα της. Δηλαδή, να του ασκήσει κριτική.Κάντε τώρα ένα νοερό ταξίδι στον χρόνο, ελάτε ως τις μέρες μας, και φανταστείτε πόσες… νοικοκυρές σε απόγνωση, στην πολιτική, την επιχειρηματικότητα, τις τέχνες και τα γράμματα, παντού γύρω μας, θα ήθελαν να βρεθούν στη θέση της κας Καγιό. Όχι απαραίτητα να αφαιρέσουν τη ζωή ενός δημοσιογράφου που ασκεί κριτική στον άνδρα τους.
Δεν θα… έβλαπταν όμως κάποια… χαριτωμένα βασανιστήρια. Έτσι δεν είναι, κυρίες και κύριοι «θιγμένοι» και «κατατρεγμένοι»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου