Παιδί να σου μια ιστορία: Ήταν τότε που η Δημοκρατία απειλούνταν. Όχι, μισό λεπτό. Δεν ήταν μόνο η Δημοκρατία. Συγχώρα με τον γέροντα. Ξεχνάει πια το άτιμο το μυαλό. Αλλά εκείνη την εποχή δεν τη ξεχνά: δεν απειλούνταν μόνο η Δημοκρατία. Οι θηρευτές των εταιριών είχαν βάλει στο στόχαστρο τους το νερό που τώρα πίνεις, ιδρωμένος καθώς γυρνάς από τα παιχνίδια σου, το πιάτο φαί, προσφορά της μάνας γης που η δικιά σου μάνα θα σου βάλει σαν πεινάσεις…
We will be Victorious
Του Πέτρου Αργυρίου (Περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο http://agriazwa.blogspot.com)
Ήταν τότε που δηλητηριάζαν παιδάκια σαν και σένα με τα χάπια τους. Τότε που ποινικοποίησαν και ξεπάστραψαν με το AIDS τους τον έρωτα που θα ζήσεις στα μάτια της πρώτης σου αγαπημένης. Τότε που οι τηλεοράσεις τους καταστρέφαν μυαλά και ψυχές αγνές σαν τη δικιά σου. Τότε που μεταφέραν τους σκλάβους τους από χώρα σε χώρα για να κάνουν τις βρωμοδουλειές τους. Τότε που εκπόρνευαν παιδάκια. Τότε που απειλούσαν την ίδια τη ζωή στον πλανήτη με τις βιομηχανίες, τα όπλα, τα απόβλητα και τα μεταλλαγμένα τους. Τότε που στέλναν τους ιδιωτικούς τους στρατούς και τις αστυνομίες τους για να σπάσουν κάθε αντίσταση, να τσακίσουν κάθε ελπίδα.
Τότε, που γίγαντες που τους κάναν να καμπουριάζουν για να χωράνε σε κονσερβοκούτια και καθημερινοί άνθρωποι που ποτέ πριν δεν κατάλαβαν το γίγαντα που κρύβαν μέσα τους, σταθήκαν πιστά δίπλα δίπλα για να δώσουν μια μάχη που δεν είχαν ποτέ την ελπίδα να κερδίσουν…
Τη δώσαν όμως… γιατί ήταν η τελευταία μεγάλη μάχη.
Πρώτα τη δώσαν χωριστά, άλλος στο δρόμο, άλλος στο πνεύμα, άλλος στη δουλειά, άλλος στην Ελλάδα, άλλος στην Αργεντινή, άλλος στη Γερμανία, άλλος στις ΗΠΑ. Μετά άρχισαν να ακούν ότι και άλλοι πολεμούν: άλλος στο δρόμο, άλλος στο πνεύμα, άλλος στη δουλειά, άλλος στην Ουγγαρία, άλλος στην Βραζιλία, άλλος στο Ισραήλ, άλλος στο Ιράν. Γνωρίστηκαν. Ορκίστηκαν. Μαζεύτηκαν. Και δώσαν τη μεγάλη κοινή τελευταία μάχη.
Παιδί μου, αν δε διαβάζεις αυτό το γράμμα τώρα, σημαίνει ότι οι άνθρωποι χάσαν. Δεν θα υπάρχεις μέχρι να φτάσει το γράμμα στα χέρια σου και αν υπάρχεις θα σαι μια χαλασμένη μηχανή με το λογότυπο των εταιριών σταμπαρισμένο στο μπράτσο σου. Οι άνθρωποι, όσοι από αυτούς απομείναν, θα είναι εχθροί του προγράμματος που θα σου χουν βάλει αντί για ψυχή.
Αν το διαβάσεις το γράμμα μου όμως να θυμάσαι ένα πράμα. Ποτέ να μην ξεχνάς τη μάχη που δώσαν οι άλλοι για σένα. Την τελευταία μεγάλη μάχη. Την μάχη που κέρδισε για σένα το δικαίωμα να είσαι άνθρωπος.
Αν ξεχάσεις, θα πρέπει να τη ξαναδώσεις: Την τελευταία μεγάλη μάχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου