Υπάρχει η εντύπωση σε ορισμένους ότι η εποχή Σημίτη ήταν μια περίοδος προόδου και εκσυχρονισμού της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Όλα θα ήταν πολύ καλύτερα αν οι πολιτικές εκείνης της περιόδου είχαν συνεχιστεί και επί Κώστα Καραμανλή.
Η παραπάνω άποψη είναι ένας ακόμα νεοελληνικός μύθος. Συγκρίνετε δύο διαπιστώσεις/περιγραφές:
“Να ψάξουμε, δηλαδή, πώς κι από την Ελλάδα του Σηµίτη, µε ευρωπαϊκό παράστηµα και 4%-5% ανάπτυξη τον χρόνο, καταντήσαµε ζήτουλες της οικουµένης και υπήκοοι µιας τρόικας. Πώς συµβαίνει και κάθε φορά που αυτή η χώρα σηκώνει λίγο το κεφάλι, δίνει µια και χύνει µόνη της την καρδάρα µε το γάλα.”Η άλλη:
“Η οικονομία αναπτύσσεται με ρυθμό άνω του 4% ετησίως. Ο τουρισμός πάει για ένα χρόνο ρεκόρ, ενώ αναμένονται περισσότερα από 16 εκατ. επισκέπτες. Η ανεργία μειώθηκε κατά την έναρξη της τουριστικής περιόδου σε 7,7%, το χαμηλότερο ποσοστό τα τελευταία χρόνια.”Το πρώτο σχόλιο είναι μια παράγραφος από άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη στα Νέα αυτή την εβδομάδα. Η άλλη είναι από άρθρο του Economist τον Σεπτέμβρη του 2007 για την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, που όπως μαθαίνουμε από τον έγκριτο Economist, o “πανούργος” κ. Αλογοσκούφης “έβαλε τα δημόσια οικονομικά σε τάξη.”
Δύο παρόμοιες διαπιστώσεις, που αφορούν δύο διαφορετικές περιόδους(Σημίτη/Καραμανλή), αλλά που δυστυχώς περιγράφουν το ίδιο οικονομικό και πολιτικό μοντέλο και δίνουν μια πολύ ανακριβή για την εποχή εντύπωση.
Μπορεί κάποιος να κατηγορήσει τον Κώστα Καραμανλή για πολλά, αλλά όχι για αλλαγή οικονομικού μοντέλου κατά την περίοδο διακυβέρνησης του. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο κ. Καραμανλής ενίσχυσε/αύξησε τον παραλογισμό που χαρακτηρίζει την ελληνική οικονομία, αλλά δεν έκανε καμία ποιοτική αλλαγή σε οποιανδήποτε κατεύθυνση.
Ο κ. Καραμανλής παρέδωσε ότι είχε παραλάβει: μια κρατικοδίαιτη οικονομία εξαρτημένη από τον φτηνό δανεισμό και τα ευρωπαϊκά κονδύλια, καθώς επίσης και την απίστευτη διεθνή άγνοια για τα οικονομικά της Ελλάδας (βλ. Economist, Moody’s, κ.α.).
“Αυτή είναι η Ελλάδα,” για να χρησιμοποιήσουμε μια γνωστή ρήση του κ Σημίτη, που οδηγήθηκε στην καταστροφή. Οι Ολυμπιακοί αγώνες, οι γέφυρες και οι δρόμοι, τα νέα νοσοκομεία, λεωφορεία, και ότι άλλο φανταστεί ο νους, εδραίωσαν μια ψευδαίσθηση εκσυχρονισμού. Μπαίναμε στο Μετρό (πληρωμένο με Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις) για να πάμε σε ένα νέο εμπορικό κέντρο (στηριζόμενο στη ζήτηση που δημιουργούσε ο φτηνός δανεισμός) και νομίζαμε ότι γίναμε Ευρώπη.
Μια οικονομία που και τότε, για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του κ. Πρετεντέρη, ήταν “ζήτουλας της οικουµένης” μόνο που τότε απλά δεν μας ενδιέφερε το θέμα. Είχαμε βρει την μαγική λύση να καταναλώνουμε χωρίς να παράγουμε.
Περίοδος πολλαπλών ψευδαισθήσεων σίγουρα, αλλά επ' ουδενί χρυσή εποχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου