Εγγυήσεις αντί για Μνημόνιο

Δημιουργείται ένα κλίμα υπέρμετρης αισιοδοξίας στη χώρα μας, 
στη βάση των προσδοκιών από τις διαβουλεύσεις σε επίπεδο Βρυξελλών- Βερολίνου για τη δημιουργία μόνιμου μηχανισμού διάσωσης των μελών που βρίσκονται σε κρίση χρέους και απόκλισης από τα κριτήρια του Μάαστριχτ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η αντίληψη που συνδέει, με αυτόματο τρόπο, την επίλυση συστημικού κινδύνου δανεισμού της ευρωζώνης, με την εξέλιξη της κρίσης χρέους στην Ελλάδα, δεν είναι αυτονόητη. 

Ενδεχομένως μάλιστα να είναι και αντιστρόφως ανάλογη. 

Γιατί όσο δημιουργεί προβλήματα δομικής ανισότητας και αποσάρθρωσης της ευρωζώνης το Μάαστριχτ, τόσες πιθανότητες και χρόνο έχει η Ελλάδα να λύσει τα προβλήματα στρέβλωσης της εσωτερικής της διάρθρωσης, όσο και να απειλεί η δική της πραγματικότητα την συνοχή της ευρωζώνης.

Αντίθετα στην ...
περίπτωση που με αφετηρία την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της 4ης Φεβρουαρίου , ο κεντρικός πυρήνας της Ένωσης βρει τον τρόπο αναχρηματοδότησης των ελλειμμάτων και του χρέους, με μόνιμο μηχανισμό, τότε η Ελλάδα δεν θα έχει περιθώρια εντός της Συνθήκης της Λισαβόνας και των Μνημονίων ν΄ αναταχθεί και να δημιουργήσει προσδοκίες ανάκαμψης στις αγορές , με αποτέλεσμα να κινδυνεύει είτε με εκποίηση των περιουσιακών της στοιχείων από τους ευρωπαίους πιστωτές της, είτε να μετατραπεί αυτή σε αντικείμενο haircut (διαγραφής χρέους) της ευρωζώνης, με ελεγχόμενη πτώχευση και επιστροφή στο εθνικό της νόμισμα χωρίς όρους επιβίωσης.

Η Ελλάδα λοιπόν στην παρούσα φάση και αντί να χάνει το χρόνο της στις συζητήσεις για ευρωομόλογο, θα πρέπει να βρει μια πρόταση, όχι απαγορευτική για τον μέσο γερμανό, που να της εξασφαλίζει «ελεγχόμενη έξοδο» εκ νέου στις αγορές, όχι στη βάση βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής, αλλά σε καθεστώς επιπλέον εγγυήσεων, με ταυτόχρονη έξοδο από τις αντιπαραγωγικές και υφεσιακές διαδικασίες των Μνημονίων.

Θα μπορούσε δηλαδή η Ελλάδα να αντιμετωπίσει τον εαυτό της ως τράπεζα και με την χρήση συμφωνίας με underwriters, διεθνείς τράπεζες που θα αποκτήσουν ρόλο συμβούλου και εταίρου με μακροχρόνια απόδοση κερδών με όρους αγοράς, τόσο στο σκέλος της δημοσιονομικής της εξυγίανσης όσο και στο αναπτυξιακό- επενδυτικό της σκέλος, να εξασφαλίσει την αναγκαία ρευστότητα της από την ανοιχτή αγορά, με τριτεγγύηση την ΕΚΤ ή όποιον μηχανισμό αποφασίσει η Ε.Ε.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο η Ελλάδα δεν θα επιβαρύνει τον πληθωρισμό επί του ευρώ, που το θέλει «σκληρό» η Γερμανία και ταυτόχρονα θα ζητήσει το τέλος των Μνημονίων, για τουλάχιστον μια διετία. 

Χωρίς τρόικα αλλά με στόχους που θα παρουσιάσει (ελληνικό κράτος + συνεργαζόμενες διεθνείς τράπεζες) προς επικύρωση στην Κομισιόν και το ΔΝΤ, με Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης, θα προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και αναδιαρθρώσεις, με ρεαλιστικούς στόχους αυτή τη φορά και χρονοδιάγραμμα , που να ανταποκρίνεται στα ομόλογα δεκαετούς διάρκειας.

Κρίσιμο ζήτημα σε μια τέτοια περίπτωση είναι ότι η Ελλάδα εκτός της ανάκτησης της εθνικής της κυριαρχίας, αλλά και μιας πιο ενισχυμένης πολιτικής αυτοτέλειας, θα πετύχει να έχει τον έλεγχο του χρέους της, που θα μπορεί να το πουλήσει προς τρίτους, εκτός Ευρώπης είτε με διακρατική συμφωνία, είτε με την συμβολή των συνεργαζόμενων διεθνών τραπεζών της. 

Με τον τρόπο αυτό διαφεύγει από τους επαίσχυντούς όρους του Αγγλικού δίκαιου στη σχέση δανειστή- δανειζόμενου και δεν χρησιμοποιεί την κρατική της περιουσία και επικράτεια ως εγγύηση δανεισμού.

Πέραν των παραπάνω και εφόσον η κυρίαρχη άποψη που συνεχίζει στους κύκλους εξουσίας της Ελλάδος να είναι «ευρω-παθητική», γιατί στον μέσο πολίτη η εμπιστοσύνη στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ήδη υποχωρήσει στο 37% σύμφωνα με το ευρωβαρόμετρο, θα έπρεπε να υπάρξει προβληματισμός για την προώθηση μιας ιδέας μιας Ευρώπης δύο ταχυτήτων.

Αντί δηλαδή να συζητάμε για δημοσιονομική ενοποίηση που προωθεί, για ευνόητους λόγους το Βερολίνο, να υποστηριζόταν η ύπαρξη δύο Συνθηκών . 

Μία για την επονομαζόμενη και «ζώνη του μάρκου» και μια δεύτερη για τους υπόλοιπους. 

Με την έννοια αυτή οι στόχοι της σύγκλισης θα μπορούσαν να γίνουν πιο ρεαλιστικοί για μια πλειάδα χωρών της ευρωζώνης και το δομικό πρόβλημα της υλοποίησης στόχων όπως στο 3% του ΑΕΠ το έλλειμμα και στο 60% το χρέος, να αντικαθιστούνταν από πιο ρεαλιστικά όρια και φυσικά αναπτυξιακά.

Αντί για τον παραλογισμό της συγκρότησης ενιαίου ευρωπαϊκού κράτους θα μπορούσαμε να αναβαθμίσουμε την εμπορική ζώνη, με συντονισμό από την ΕΚΤ του κοινού νομίσματος ή της ύπαρξης δύο νομισμάτων εντός όμως της ίδιας Κοινότητας.

Του Μενέλαου Τασιόπουλου