Είναι πολλοί που προβλέπουν τα χίλια μύρια όσα για τη Νέα Δημοκρατία την 30ή Νοεμβρίου 2009. Από διάσπαση μέχρι μούτρωμα των οπαδών και από διάλυση μέχρι ανταλλαγές ύβρεων. Στηρίζουν δε τις προφητείες τους στις βολές, αιχμές, ακόμη και προσβολές που εκτοξεύονται κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας.
Βέβαια, όλοι οι μετά Χριστόν προφήτες ξεχνούν μερικά πράγματα.
Πρώτον: τα ίδια έλεγαν το 2007 και για το ΠΑΣΟΚ.
Δεύτερον και κυριότερο: η δημοκρατική διαδικασία δεν είναι δεξίωση, όπου όλοι ανταλλάσσουν κομπλιμέντα και κανείς δεν κακοκαρδίζει κανέναν.
Στην πολιτική, πάντα λέγονται δυο κουβέντες παραπάνω.
Στο βαθμό που η συζήτηση δεν ξεφεύγει σε προσωπικές ύβρεις, αντί να απευχόμαστε τον έντονο διάλογο, πρέπει να τον αποζητούμε.
Δεν είναι κακό να υπάρχουν επιθέσεις σε πολιτικά ζητήματα.
Διά των συκοφαντημένων από τα ΜΜΕ «βολών» και «αιχμών» ξεκαθαρίζουν οι θέσεις των πολιτικών.
Το θετικό είναι ότι ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία της Νέας Δημοκρατίας γίνεται κουβέντα. Πολλοί θα υψώσουν το φρύδι λέγοντας ότι «δεν είναι στο βάθος που απαιτείται».
Πιθανώς, αλλά δεν μας λένε ταυτόχρονα και το «βάθος» που θα τους ευχαριστούσε.
Σίγουρα τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η εκλογή από τη βάση είναι μια πρωτόγνωρη διαδικασία για ένα κατά βάση συντηρητικό κόμμα.
Εξάλλου, ποτέ καμιά διαδικασία δεν είναι άριστη, όχι μόνο όταν πρωτοδοκιμάζεται, αλλά και μετά από χρόνια.
Στην Ελλάδα έχουμε 35 χρόνια δημοκρατίας κι όμως απομένουν πολλά να κατακτήσουμε. Επομένως, είναι φυσικό κι επόμενο να υπάρχουν προβλήματα στην εκλογή από τη βάση, μια διαδικασία που ουσιαστικά έχει δύο χρόνια ζωής.
Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, οι φίλοι και τα στελέχη της Ν.Δ. δεν έχουν να φοβούνται τίποτε από το κλίμα πανικού και καταστροφής, που δημιουργούν καθημερινά οι τηλεαστέρες για να πουλήσουν την πραμάτεια τους.
Αντιθέτως, πρέπει να απαιτούν από τους υποψηφίους μεγαλύτερη διασαφήνιση των θέσεων και ας συγκρούονται αυτές μεταξύ τους.
Αν οι απόψεις ήταν ταυτόσημες, δεν θα χρειάζονταν τρεις υποψήφιοι· θα αρκούσε ένας.
Εξάλλου, ταυτόσημες απόψεις υπάρχουν μόνο στα νεκροταφεία και στο ΚΚΕ, αν και γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διακρίνει κάποιος το ένα από το άλλο.
Η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται σε μια καμπή της ιστορίας της.
Αυτό που κάνει δεν είναι σημαντικό μόνο για την ίδια, είναι σημαντικό για τον τόπο.
Ενα μεγάλο κόμμα παύει να είναι μια μάζωξη βαρώνων που ψάχνει να χρίσει τον Εκλεκτό, ούτε ένα άθροισμα στελεχών που απλώς ετοιμάζει το επόμενο γιουρούσι στο κράτος. Μεταμορφώνεται σε ευρωπαϊκό κόμμα που μαθαίνει να συζητάει πολιτικά, έστω κι αν αυτό προκαλεί συγκρούσεις.
Δημιουργούνται τριβές, λέγονται παραπανίσιες κουβέντες, φτιάχνεται «κλίμα», αυτό που οι υπεροπτικοί της τηλοψίας λένε ότι «δεν είναι ευχάριστο».
Αυτό όμως είναι το ελάχιστο κόστος της δημοκρατίας.
Πολιτικός οργανισμός χωρίς τριβές δεν είναι πολιτικός, είναι εξωραϊστικός σύλλογος. Η ενότητα των κομμάτων δεν επιτυγχάνεται διά του σαβουάρ βιβρ, σφυρηλατείται με την κατάθεση και τη σύγκρουση απόψεων.
Η μετάβαση στο καινούργιο έχει κόστος, αλλά η στασιμότητα είναι καταστροφική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου