Ακόμη και ο «πολλά βαρύς και όχι» Πολάκης το ξανασκέφτεται έτσι όπως μετράνε οι δημοσκοπήσεις την επιρροή στο εκλογικό σώμα, ένας Γκλέτσος (οριακά κι αυτός) κι ένας Παπανώτας απόμειναν να κρατάνε τα μπόσικα σε ένα κόμμα που κυβέρνηση την Ελλάδα 4,5 χρόνια και (ευτυχώς) δεν κατάφερε να την ανατινάξει.
Κάτι Γεροβασίληδες, ένας-δυο Παππάδες και μερικοί Φάμελλοι από την πολύ σκέψη που προηγήθηκε των μετρήσεων της κοινής γνώμης αρκούνται να δηλώνουν «προεδρικοί αναχωρητές», ούτε κουβέντα για συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία...
Και πώς να αποφασίσουν άλλωστε να εκτεθούν στην κοινή κρίση όταν η ALCO τους μετράει όλους αυτούς τους σταλινογενείς κομματοκράτες, τα θλιβερά απομεινάρια της άλλοτε κυβερνώσας αριστεράς στο 1%, δηλαδή ένα βήμα πριν την εξαέρωση;
Με τούτα και μ΄ εκείνα στον ΣΥΡΙΖΑ απόμειναν για την σημερινή ηγετική ομάδα («87» ή «100» ή όπως αλλιώς τους λένε) δύο επιλογές.
Η πρώτη να δεχθούν, εκόντες-άκοντες, την συμμετοχή στην ψηφοφορία, όποτε και αν διεξαχθεί, του Στεφανου Κασσελάκη γνωρίζοντας από την αρχή πως ό,τι και αν διοικητικά αποφασίσουν να κάνουν για να του κόψουν την διείσδυση στο εκλογικό σώμα είναι «από χέρι χαμένο» και στη συνέχεια «αφού πιούν το πικρό ποτήρι ως το τέλος» είτε να αναγκαστούν να δεχθούν τον Κασσελάκη ως νόμιμο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και να βάλουν την ουρά στα σκέλια, είτε να οργανώσουν μια θεαματική αποχώρηση από την Κουμουνδούρου προς άλλες πολιτείες, «αριστερές» ( δεν διευκρινίζεται αν είναι αριστερές μπαίνοντας ή βγαίνοντας).
Η δεύτερη να δώσουν τον υπέρ πάντων αγώνα να εμποδίσουν με κάθε νομότυπο τρόπο την συμμετοχή του κ. Κασσελάκη στις εκλογές επενδύοντας στον προσδιορισμό του επικείμενου συνεδρίου ως «καταστατικού», εξέλιξη που προσφέρει στο ιερατείο των Πολακο-Παππάδων τεράστιες δυνατότητες να «παίξει» με αλλαγές διοικητικού χαρακτήρα που θα επιτρέψουν την εκπαραθύρωση του έκπτωτου προέδρου με μια επίφαση νομιμότητας, άσχετα με το αν θα γίνει δεκτή από το εκλογικό σώμα ή όχι.
Η δεύτερη επιλογή είναι κομματάκι δυσκολότερη από την πρώτη, καθώς δεν ξέρει κανείς σε ένα συνέδριο αυτού του χαρακτήρα ποιοι θα μετέχουν, αν έχουν απομείνει κάποιοι να μετέχουν ή θα βγουν έξω στο δρόμο και θα ρωτάνε όποιον περνάει «θέλεις ν γίνεις σύνεδρος στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ;».
Με τούτα και μ΄ εκείνα στον ΣΥΡΙΖΑ απόμειναν για την σημερινή ηγετική ομάδα («87» ή «100» ή όπως αλλιώς τους λένε) δύο επιλογές.
Η πρώτη να δεχθούν, εκόντες-άκοντες, την συμμετοχή στην ψηφοφορία, όποτε και αν διεξαχθεί, του Στεφανου Κασσελάκη γνωρίζοντας από την αρχή πως ό,τι και αν διοικητικά αποφασίσουν να κάνουν για να του κόψουν την διείσδυση στο εκλογικό σώμα είναι «από χέρι χαμένο» και στη συνέχεια «αφού πιούν το πικρό ποτήρι ως το τέλος» είτε να αναγκαστούν να δεχθούν τον Κασσελάκη ως νόμιμο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και να βάλουν την ουρά στα σκέλια, είτε να οργανώσουν μια θεαματική αποχώρηση από την Κουμουνδούρου προς άλλες πολιτείες, «αριστερές» ( δεν διευκρινίζεται αν είναι αριστερές μπαίνοντας ή βγαίνοντας).
Η δεύτερη να δώσουν τον υπέρ πάντων αγώνα να εμποδίσουν με κάθε νομότυπο τρόπο την συμμετοχή του κ. Κασσελάκη στις εκλογές επενδύοντας στον προσδιορισμό του επικείμενου συνεδρίου ως «καταστατικού», εξέλιξη που προσφέρει στο ιερατείο των Πολακο-Παππάδων τεράστιες δυνατότητες να «παίξει» με αλλαγές διοικητικού χαρακτήρα που θα επιτρέψουν την εκπαραθύρωση του έκπτωτου προέδρου με μια επίφαση νομιμότητας, άσχετα με το αν θα γίνει δεκτή από το εκλογικό σώμα ή όχι.
Η δεύτερη επιλογή είναι κομματάκι δυσκολότερη από την πρώτη, καθώς δεν ξέρει κανείς σε ένα συνέδριο αυτού του χαρακτήρα ποιοι θα μετέχουν, αν έχουν απομείνει κάποιοι να μετέχουν ή θα βγουν έξω στο δρόμο και θα ρωτάνε όποιον περνάει «θέλεις ν γίνεις σύνεδρος στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ;».
Η εμπειρία του συνεδρίου του Φεβρουαρίου στο ΤάεΚβοΝτο είναι εξαιρετικά αποκαλυπτική, στην ουσία όλοι γνώριζαν ότι είναι ένα απονομιμοποιημένο σώμα που δεν έχει προκύψει από καμία κομματική διαδικασία.
Στην πρώτη επιλογή και με δεδομένη την κάθετη άρνηση όλων των «στελεχάρων» πρώτης γραμμής να εκτεθούν απέναντι στον Κασσελάκη, αχνοφαίνεται στον ορίζοντα μια νέα επιλογή υποψηφίας να μονομαχήσει «στα μαρμαρένια αλώνια της Κουμουνδούρου με τον άνεργο εφοπλιστή». Το όνομα αυτής Κατερίνα Νοτοπούλου.
Γύρω από την υποψηφιότητα της πρώτης γυναίκας πολιτικού στην παγκόσμια πολιτική ιστορία τη κοινοβουλευτικής δημοκρατίας η οποία προσελήφθη ως «καθαρίστρια» στον Δήμο Θεσσαλονίκης και κατάφερε «με την αξία της κι όχι με ξένες πλάτες» (π.χ. του πατρός Παππά) να εξελιχθεί στελεχιακά και να φτάσει να γίνει υπουργός τη κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και στη συνέχεια να πιάσει σταθερό κοινοβουλευτικό στασίδι σε εκλογές του 2019 και του 2023 παίζεται ένα παιχνίδι «διαμόρφωσης αντιπάλου», με την ίδια την κυρία Νοτοπούλου να δείχνει πως απολαμβάνει την δημοσιότητα «της αντιπάλου» του Στέφανου Κασσελάκη. Που τη χάνεις, που τη βρίσκεις τελευταία σε αναρτήσεις για τον Κασσελάκη και το πόσο κακός άνθρωπος είναι που της έκανε bulling κάνει μεροκάματο.
Μεταξύ μας, αν η Κατερίνα δεχθεί την πρόκληση και αναμετρηθεί με τον κυρ Στέφανο για την καρέκλα του 7ου ορόφου της Κουμουνδούρου μόνο χαμένη δεν πρόκειται να βγει, ακόμη και να ηττηθεί βαρύτατα.
Η «μικρή» (λέμε τώρα) διαβλέπει μια πολύ καλή ευκαιρία να βγει στο ξέφωτο και να προσπεράσει, ακόμη και σε μια άριστα υπολογισμένη ήττα της, τις πρόσκαιρες αρνητικές εντυπώσεις και να αγκυρωθεί « πρώτη μούρη στο Καβούρι» στην επετηρίδα του ΣΥΡΙΖΑ ως μια πολύ καλή, αν όχι η καλύτερη, στελεχιακή επιλογή για το μέλλον (αν υπάρξει), ακόμη και για την κορυφαία θέση, αυτή του προέδρου του (από)κόμματος που θα έχει απομείνει.
Η κυρία Νοτοπούλου είναι νέα, σχετικώς ευειδής, με καλό πέρασμα στις μάζες, ένα επικοινωνιακά εντυπωσιακό μελαγχολικό και κάπως «χαμένο στον ορίζοντα» βλέμμα, βελτιώθηκε από τότε που έκανε πάταγο με κάτι «Τσέο» και άλλες ανάλογες λεκτικές παραφορές, δεν κουβαλάει τον αρνητισμό της παλιάς φρουράς, έχει τον δυναμισμό της ηλικίας της και μια σχετική άγνοια κινδύνου, είναι, δηλαδή, ότι πρέπει για να παίξει σε ένα παιχνίδι εντυπώσεων από το οποίο μόνο κερδισμένη μπορεί να βγει.
Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς και το παραμύθι ( που είναι πάντα αυτό που αξίζει, κατά τον κ. Τσίπρα) του καλού κοριτσιού που δέχθηκε να ξεκινήσει την καριέρα του από την ταπεινότερη των θέσεων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα ( αυτής της καθαρίστριας) -αλήθεια εξακολουθεί να έχει σύμβαση εργασίας με τον Δήμο Θεσσαλονίκης;- πριν καταλήξει να εκπροσωπεί την πόλη της στη Βουλή, όλα με την αξία της, τότε έχει μπροστά του κατ΄ αρχήν «ένα πολύ βολικό θύμα», αλλά στη συνέχεια μια καλή, για τα σημερινά δεδομένα του ΣΥΡΙΖΑ, υποψηφιότητα για μελλοντική αρχηγός των ατάκτων.
Στην πρώτη επιλογή και με δεδομένη την κάθετη άρνηση όλων των «στελεχάρων» πρώτης γραμμής να εκτεθούν απέναντι στον Κασσελάκη, αχνοφαίνεται στον ορίζοντα μια νέα επιλογή υποψηφίας να μονομαχήσει «στα μαρμαρένια αλώνια της Κουμουνδούρου με τον άνεργο εφοπλιστή». Το όνομα αυτής Κατερίνα Νοτοπούλου.
Γύρω από την υποψηφιότητα της πρώτης γυναίκας πολιτικού στην παγκόσμια πολιτική ιστορία τη κοινοβουλευτικής δημοκρατίας η οποία προσελήφθη ως «καθαρίστρια» στον Δήμο Θεσσαλονίκης και κατάφερε «με την αξία της κι όχι με ξένες πλάτες» (π.χ. του πατρός Παππά) να εξελιχθεί στελεχιακά και να φτάσει να γίνει υπουργός τη κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και στη συνέχεια να πιάσει σταθερό κοινοβουλευτικό στασίδι σε εκλογές του 2019 και του 2023 παίζεται ένα παιχνίδι «διαμόρφωσης αντιπάλου», με την ίδια την κυρία Νοτοπούλου να δείχνει πως απολαμβάνει την δημοσιότητα «της αντιπάλου» του Στέφανου Κασσελάκη. Που τη χάνεις, που τη βρίσκεις τελευταία σε αναρτήσεις για τον Κασσελάκη και το πόσο κακός άνθρωπος είναι που της έκανε bulling κάνει μεροκάματο.
Μεταξύ μας, αν η Κατερίνα δεχθεί την πρόκληση και αναμετρηθεί με τον κυρ Στέφανο για την καρέκλα του 7ου ορόφου της Κουμουνδούρου μόνο χαμένη δεν πρόκειται να βγει, ακόμη και να ηττηθεί βαρύτατα.
Η «μικρή» (λέμε τώρα) διαβλέπει μια πολύ καλή ευκαιρία να βγει στο ξέφωτο και να προσπεράσει, ακόμη και σε μια άριστα υπολογισμένη ήττα της, τις πρόσκαιρες αρνητικές εντυπώσεις και να αγκυρωθεί « πρώτη μούρη στο Καβούρι» στην επετηρίδα του ΣΥΡΙΖΑ ως μια πολύ καλή, αν όχι η καλύτερη, στελεχιακή επιλογή για το μέλλον (αν υπάρξει), ακόμη και για την κορυφαία θέση, αυτή του προέδρου του (από)κόμματος που θα έχει απομείνει.
Η κυρία Νοτοπούλου είναι νέα, σχετικώς ευειδής, με καλό πέρασμα στις μάζες, ένα επικοινωνιακά εντυπωσιακό μελαγχολικό και κάπως «χαμένο στον ορίζοντα» βλέμμα, βελτιώθηκε από τότε που έκανε πάταγο με κάτι «Τσέο» και άλλες ανάλογες λεκτικές παραφορές, δεν κουβαλάει τον αρνητισμό της παλιάς φρουράς, έχει τον δυναμισμό της ηλικίας της και μια σχετική άγνοια κινδύνου, είναι, δηλαδή, ότι πρέπει για να παίξει σε ένα παιχνίδι εντυπώσεων από το οποίο μόνο κερδισμένη μπορεί να βγει.
Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς και το παραμύθι ( που είναι πάντα αυτό που αξίζει, κατά τον κ. Τσίπρα) του καλού κοριτσιού που δέχθηκε να ξεκινήσει την καριέρα του από την ταπεινότερη των θέσεων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα ( αυτής της καθαρίστριας) -αλήθεια εξακολουθεί να έχει σύμβαση εργασίας με τον Δήμο Θεσσαλονίκης;- πριν καταλήξει να εκπροσωπεί την πόλη της στη Βουλή, όλα με την αξία της, τότε έχει μπροστά του κατ΄ αρχήν «ένα πολύ βολικό θύμα», αλλά στη συνέχεια μια καλή, για τα σημερινά δεδομένα του ΣΥΡΙΖΑ, υποψηφιότητα για μελλοντική αρχηγός των ατάκτων.
Χρήστος Υφαντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου