Η εθνική προσβολή του «νατουραλιζέ»

Ο Α. Τσίπρας χαρακτήρισε τον Ελληνοκύπριο υπουργό της Ελληνικής κυβέρνησης Χρήστο Στυλιανίδη «νατουραλιζέ»* ομογενή. Μάλιστα, αν κρίνουμε από το ύφος του όταν το έλεγε, μάλλον νόμιζε πως έλεγε μια εξυπνάδα. Η καλύτερη περίπτωση για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι να μη γνωρίζει τι σημαίνει αυτή η λέξη.

Και είναι λογικό. Είναι γαλλικής προελεύσεως - είναι γνωστό πως με τις ξένες γλώσσες δεν τα πάει καλά - και σημαίνει την απόδοση υπηκοότητας σε κάποιον αλλοδαπό που ζει στο κράτος που του αποδίδει την υπηκοότητα. Αν έχει συγχρόνως και μια απαξιωτική - ρατσιστική χροιά, αυτό είναι θέμα ερμηνείας...

 

Πιθανόν να την άκουσε πρώτη φορά τώρα, με αφορμή την ελληνοποίηση αλλοδαπού παίκτη του μπάσκετ, και να του άρεσε. 

Ο Χρήστος Στυλιανίδης είναι Έλληνας της Κύπρου. Δεν είναι ούτε ο Λοσάντα ούτε ο Ρότσα. Απλά πράγματα. Συνεπώς, μόνον η άγνοια θα μπορούσε να συγχωρεθεί για τον Α. Τσίπρα. 

Γιατί αν εικάσουμε πως γνωρίζει επακριβώς τον ορισμό της λέξης «νατουραλιζέ», τότε υποπίπτει σε βαρύ ατόπημα, καθώς θεωρεί τους Έλληνες της Κύπρου ξένους για την Ελλάδα. Και ο Λουκής Ακρίτας; Και ο Γιάννος Κρανιδιώτης που έχασε τη ζωή του ενώ βρισκόταν σε εθνική αποστολή; Νατουραλιζέ ομογενείς κι αυτοί; Ήταν Έλληνες της Κύπρου που διέπρεψαν στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας.

Η λαλίστατη κατά τα άλλα κυρία Έλενα Ακρίτα γιατί σιωπά; Δεν αισθάνεται προσβεβλημένη;  

Ίσως ο προεκλογικός πανικός του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να τον έχει εξωθήσει να καταφεύγει σε τέτοιους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, όχι για τον Χρήστο Στυλιανίδη, αλλά συνολικά για τον Ελληνισμό. Να του υπενθυμίσουμε πως οι Ελληνοκύπριοι έχουν ελληνική εθνική συνείδηση, μιλούν την ελληνική γλώσσα και έχουν για Εθνικό Ύμνο τον Ελληνικό. Πράγματα γνωστά στον μέσο πολίτη. 

Δυστυχώς, η Αριστερά προσεγγίζει τα εθνικά θέματα από μια άλλη σκοπιά από αυτήν της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Αυτό φάνηκε και στη συμφωνία των Πρεσπών. Και ειδικά το Κυπριακό, από τη γέννησή του, μετά τον Εμφύλιο πόλεμο, το αντιμετώπισε πάνω στην αντι - ιμπεριαλιστική διάστασή του και όχι την εθνική. Την Ένωση την πολέμησε, στην πράξη, γιατί θα ήταν μια νατοϊκή λύση, ασχέτως αν θα ήταν μια εθνικά συμφέρουσα λύση. 

Αυτές οι παλιές ιστορίες, που δεν ξεχάστηκαν, επιβιώνουν για έναν κόσμο της Αριστεράς. Σήμερα ομογενής «νατουραλιζέ» είναι ο Στυλιανίδης, αύριο κάποιος άλλος. Εννοείται πως όταν αποδίδεται η ελληνική υπηκοότητα σε αλλόθρησκους, το νατουραλιζέ ξεχνιέται. Η πολιτική των ανοικτών συνόρων είναι πολυδιάστατη, με μονόπλευρες ευαισθησίες. 

Και όσοι υποστηρίζουν - για να δικαιολογήσουν τον Α. Τσίπρα - πως αυτή η επίμαχη λέξη είναι απλώς περιγραφική, επιβαρύνουν τη θέση του, καθώς η περίπτωση Στυλιανίδη δεν εμπίπτει σε αυτήν την κατηγορία, σε όλα τα επίπεδα. Άλλωστε, όταν υπουργοποιήθηκε το 2021, ουδέν στέλεχος της Αριστεράς χρησιμοποίησε τη λέξη «νατουραλιζέ». Τη θυμήθηκαν πριν από τις εκλογές. 

Ο Α. Τσίπρας για αυτή την προσβολή προς τον ελληνισμό της Κύπρου, καλόν είναι να ζητήσει μια συγγνώμη. Ας πει το γνωστό «δεν εννοούσα αυτό που καταλάβατε». 

Σάκης Μουμτζής

* Η παραπομπή για το «Νατουραλιζέ» δική μας

Στην αγγλική naturalise σημαίνει παίρνω κάτι από αλλού (συνήθως από άλλη χώρα), και το κάνω ντόπιο. Στα γαλλικά ο όρος σημαίνει δίνω τη γαλλική υπηκοότητα σε κάποιον ξένο που ζει στη Γαλλία (naturaliser το ρήμα, naturalise(e) επιθετική μετοχή που αναφέρεται στον πολίτη που αποκτάει την υπηκοότητα όχι από γέννηση). Παρότι περιγραφικός ο όρος εμπεριέχει και μία πρέζα ρατσισμού. Αυτά τραβάνε οι αποικιοκρατικές δυνάμεις.

Ο όρος εισήχθη γύρω στα μέσα του '80, και αρχικά από το μπάσκετ μετά στο ποδόσφαιρο, και μετά σε όλα τα αθλήματα. Διότι οι Γάλλοι, χρησιμοποιούσαν στις εθνικές ομάδες πολίτες από τις αποικίες τους (συνήθως έγχρωμους Αφρικανούς, αλλά και λευκούς Αφρικανούς), στους οποίους έδιναν τη γαλλική υπηκοότητα (με συνοπτικές διαδικασίες), μόνο και μόνο για να τους συμπεριλάβουν σε αυτές. Τότε, υπήρχε μεγάλο ζήτημα σε FIFA και FIBA, και μάλιστα υπήρχαν νόμοι που απαγόρευαν για παράδειγμα τη χρήση πάνω από δύο νατουραλιζέ παικτών στην πεντάδα και λοιπά. Η παγαποντιά αυτή βέβαια έφτασε και στον τόπο μας, παρότι δεν είχαμε αποικίες. Αλλά εμείς ως ελληνάρες ανατρέξαμε στο παιδομάζωμα του εμφυλίου, και καταφέραμε να ελληνοποιήσουμε, Ρώσους ταλαντούχους μπασκετμπολίστες. Μην ξεχνάμε και τον Μπουμπλή!!!! Ενώ την ίδια ώρα, οι Πόντιοι τραβούσαν τα πάνδεινα για να γυρίσουν στη μητέρα πατρίδα.

Όλα αυτά αποτελούν ιστορία, στη μετά Μπόσμαν εποχή, και στην εποχή της Ενωμένης Ευρώπης και της παγκοσμιοποίησης. Αλλά ο όρος έμεινε για να μας θυμίζει αυτήν την εποχή.