Η εκφυλισμένη Αριστερά

Οι ακοίμητοι και ατρόμητοι αγωνιστές κατατρόπωσαν χθες έναν ακόμη ταξικό εχθρό. 

Το ρεμπελιό των ατάκτων ποπολάρων πέρασε σε ανώτερα επίπεδα αγωνιστικής επαγρύπνησης, πραγματώνοντας μια ακόμη δικαίωση της λαϊκής οργής.

Πέταξαν γιαούρτια στον Θάνο Πλεύρη και την οικογένειά του ήτοι τον 8χρονο γιο του και τη 13χρονη κόρη του, και την σύζυγο, ενώ έτρωγαν σε μεζεδοπωλείο. Τα γιαούρτια πέτυχαν και τα παιδιά ενώ ο ίδιος κατέληξε στο Λαϊκό με μικρή κάκωση.

Πριν τα μνημόνια εχθροί ήταν τα πανεπιστημιακά κτήρια (τα μόνα κόκκινα πανεπιστήμια είναι αυτά που καίγονται), οι βιτρίνες των καταστηματαρχών του Κέντρου, αφού οι ιδιοκτήτες τους ως άγριοι καπιταλίστες του ενός ή δύο υπαλλήλων έπιναν με... το μπουρί της σόμπας το αγνό αίμα της εργατιάς. Ήταν επίσης οι «μπάτσοι», εκ συνειδήσεως κακοποιητές ακόμη και αν δεν επιτίθενταν πρώτοι. 

Μετά το μνημόνιο την οργή των λαϊκών αγωνιστών δοκίμασαν στο πετσί τους ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης, ο Κωστής Χατζηδάκης, ο γηραιός Απόστολος Κακλαμάνης, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο Θόδωρος Πάγκαλος, ο Πέτρος Ευθυμίου, κ.α. 

Και βεβαίως όλοι οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2012, που έβλεπαν τα πρόσωπά τους σε αφίσες σε δημόσιους χώρους με την υπογραφή «Καταζητείται» ενώ δεν τολμούσαν να οργανώσουν προεκλογικές συγκεντρώσεις, γιατί κατέφθαναν αφρίζοντα τάγματα εφόδου του ΣΥΡΙΖΑ και τις διέλυαν.

Αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά ήταν δικαιολογητέα έκφραση της λαϊκής απελπισίας, όχι δηλαδή διατεταγμένη πολιτική τρομοκράτηση. (Ζήτησαν ποτέ συγγνώμη αυτοί με τους οποίους θες να συγκυβερνήσεις σύντροφε Ανδρουλάκη;).  

Κάτι νοσογόνο έχει αναπτυχθεί ως νοοτροπία στην ελληνική Αριστερά - πλην επισήμου ΚΚΕ -  κατά τη μεταπολίτευση. Οι προχουντικοί αριστεροί, μάτωσαν - ναι και εγκλημάτησαν - για μια ιδέα που τότε, με τις προσλαμβάνουσες του καιρού τους, δεν ήταν σε θέση να ξέρουν ότι έχει μετατραπεί σε κόκκινη δικτατορία, ανελευθερία και ζόφο.

Νόμιζαν ότι πάλευαν για την απελευθέρωση ανθρώπου από άνθρωπο, για την αταξική κοινωνία και τη διαρκή ειρήνη, αφού - υποτίθεται -  τον πόλεμο τον δημιουργεί μόνο ο καπιταλισμός και τα συμφέροντα του κεφαλαίου. 

Στην κοινωνική τους ζωή όμως ήταν υποδείγματα αρετής, προσήνειας, τιμιότητας, ευγένειας, και ας εξακολουθούσαν να κυνηγιούνται. Και δεν ήταν έτσι επειδή γύρισαν ηττημένοι, τσακισμένοι και με πεσμένα τα φτερά. Ήταν γιατί τους καθοδηγούσε η ιδεολογία τους, η αγωγή τους, η αξιοπρέπειά τους, το «κούτελό τους» που το ήθελαν καθαρό στην κοινωνία. 

Κατά τη μεταπολίτευση το αριστερό μοντέλο σταδιακά άλλαξε. Τελευταία ευτυχής αναλαμπή ήταν της ΚΝΕ του Φαράκου με το σύνθημα «Πρώτοι στα μαθήματα πρώτοι στους αγώνες». 

Έκτοτε η αντικοινωνικότητα εξελήφθη ως αποτίναξη των δεσμών του αστικού καθωσπρεπισμού και ο τραμπουκισμός ως αγωνιστική συμπεριφορά. Η δράση της αστυνομίας, ακόμη και όταν φανερά γίνονται καταστροφές σε δημόσιο χώρο, ως αστυνομοκρατία ενός βίαιου αστυνομικού κράτους. Και όταν «τα παιδιά» συλλαμβάνονταν, σύντροφοι πολιτικοί έτρεχαν στη ΓΑΔΑ να τους συμπαρασταθούν και να ζητήσουν την «απελευθέρωσή τους».   

Οι καταλήψεις σχολείων για χαβαλέ ακόμη και από… 13χρονα, όπως λένε φίλοι καθηγητές, εκλαμβάνονται ως ελπιδοφόρο μήνυμα μιας μελλοντικής αγωνιστικής μέστωσης. Όταν κρεμιούνται ταμπέλες στο λαιμό πανεπιστημιακών καθηγητών, είναι μια μικρή παρέκκλιση από τον αγωνιστικό ενθουσιασμό του φοιτητικού κινήματος. Όταν ασκείται βία σε άλλους φοιτητές οι σύντροφοι υπουργοί ονειρεύονταν το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα που θα  εξάλειφε τέτοιες καταστάσεις.

Όταν αποθηκεύουν μολότοφ σε υπόγεια σχολών, οι προοδευτικοί καθηγητές έχουν επιλεκτική τύφλωση ενώ οι σύντροφοι συναγωνιστές πολιτικοί εξανίστανται, αφού όλοι μας έχουμε στο σπίτι μας λοστάρια, δεκάδες μπουκάλια και καυστικό υγρό, για μολότοφ, κράνη και ρόπαλα. Και όταν συλλαμβάνονται με μολότοφ στα σακίδια δεν πρέπει να διώκονται αφού δεν τις χρησιμοποίησαν - τις έβγαλαν για βόλτα προφανώς.  

Ακόμη και όταν εισέρχονται με μπούκα στη Βουλή, στέλνονται με το 100 στο σπιτάκι τους, αφού τα παιδιά είναι δικά μας. 

Τούτων δοθέντων δεν είναι απορίας άξιο που ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και το ΠΑΣΟΚ, ως το βράδυ δεν είχαν βγάλει καταδικαστική ανακοίνωση. Υπήρξαν μεμονωμένες καταδίκες όπως του Αντρέα Λοβέρδου, του Δημήτρη Παπαδημούλη και κάποιων ελάχιστων υποψηφίων, αλλά τα επίσημα κόμματα εσίγησαν. 

Το χειρότερο ήταν ο όχλος που επιδοκίμαζε την αλητεία (γιατί πράξη πολιτική δεν ήταν) κάτω από την ανάρτηση του Πλεύρη ή όσων τον υποστήριζαν. Αυτή η Αριστερά αυτούς τους οπαδούς διαπαιδαγώγησε… 

Γιάννης Σιδέρης