Η αγένεια που φτάνει στα όρια του σαδισμού, καθίσταται παροιμιώδης.
Ο πολίτης πηγαίνει στη δημόσια υπηρεσία κι έχει την αίσθηση ότι τον περιμένουν συνθήκες Ιερής εξέτασης! ...
Οι δημόσιοι υπάλληλοι, οπλισμένοι με τα μέγιστα πλεονεκτήματα της μονιμότητας και της μη αξιολόγησης, αποτέλεσαν για δεκαετίες ότι πιο αντιπαραγωγικό – μέχρι ορίων παρασιτισμού- για την κοινωνία. Έμαθαν με την ανοχή των κυβερνήσεων ότι άπαξ και κάθισαν στην καρέκλα τους, άπαξ και «τρούπωσαν», ο μήνας έχει εννιά.
Ε, αυτό η Ελλάδα κι όλοι μας το πληρώσαμε με μια μεγαλοπρεπή πτώχευση. Μα μυαλό δεν βάλαμε. Το δημόσιο κι οι λειτουργοί του, με τα απίστευτα προνόμια, εξακολουθητικά λειτουργούν εις βάρος της κοινωνίας. Έχουμε δημιουργήσει ένα κράτος που μας κοστίζει σχεδόν 90 δις και αν δεν ήταν ο Πιερρακάκης να απλοποιήσει κάποιες διαδικασίες και σε πολλές περιπτώσεις την έλλειψη προσωπικής επαφής υπαλλήλου και πολίτη, θα εξακολουθούσε να κινείται ως αραμπάς!
Παράδειγμα πρώτο: Όποιος επιχειρήσει να καλέσει στο τηλέφωνο μιας δημόσιας υπηρεσίας και του απαντήσουν, θα πρέπει να ξέρει ότι βιώνει το όγδοο θαύμα! Όλοι μας το έχουμε βιώσει, όλοι μας έχουμε αγανακτήσει κι έχουμε εξασκήσει αρκούντως τα γαλλικά μας.
Παράδειγμα δεύτερο: Επιχειρηματίας έχει επενδύσει ένα σοβαρό ποσό με τριψήφιο αρχικό αριθμό για ν’ ανοίξει κατάστημα εστίασης. Είναι νόμιμος στα πάντα μα το κατάστημα δεν λαμβάνει άδεια να λειτουργήσει. Η πυροσβεστική ζητά η πόρτα ν’ ανοίγει προς τα έξω. Η πολεοδομία προς τα μέσα!!! Η πρώτη λέει ότι αν ανοίγει προς τα μέσα και πιάσει φωτιά θα δημιουργηθεί πρόβλημα με την έξοδο των πελατών. Η πολεοδομία λέει ότι αν ανοίγει προς τα έξω μπορεί να τραυματιστεί κάποιος περαστικός! Κι ο επιχειρηματίας με τους 11 εργαζομένους στην επιχείρηση περίμεναν σχεδόν ένα χρόνο προκειμένου να συνεννοηθεί το κράτος! Τη λύση έδωσε το… Μαξίμου! Παράνοια!
Παράδειγμα τρίτο: Ασφαλισμένος έχασε (κάηκαν σε πυρκαγιά του σπιτιού του) ένσημα τεσσάρων ετών. Από το 1976 μέχρι το 1980. Υπέβαλλε αίτημα ανεύρεσής τους στις υπηρεσίες…. δεν τα βρίσουμε του απαντάνε! Σιγά μην ασχολήθηκε κάποιος… Αυτός ο άνθρωπος στερείται τέσσερα χρόνια που έχει καταβάλει εισφορές από τη σύνταξή του!
Παράδειγμα τέταρτο: Οι συντάξεις του ΕΦΚΑ. Ιστορία γεμάτη παθογένειες. Μάλιστα, το τελευταίο περιστατικό με τις συντάξεις του ΝΑΤ ξεπερνά κάθε όριο κι είναι εξοργιστική η ανεπάρκεια κι η αδυναμία των υπηρεσιών και υπαλλήλων του ΕΦΚΑ που ΔΕΝ εφαρμόζουν τον νόμο.
Προσέξτε: 444 χήρες Ελλήνων ναυτικών περίμεναν χρόνια να λάβουν την οριστική σύνταξη χηρείας. Οι υπηρεσίες του ΕΦΚΑ από τα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη, για έναν γραφειοκρατικό ζητούσαν ειδική νομοθετική ρύθμιση για να προχωρήσουν τη διαδικασία. Απάνθρωπο! Χήρες γυναίκες, παιδιά, οικογένειες που έχασαν τον άνθρωπό τους, δεν μπορούσαν να λάβουν σύνταξη επειδή κάποιοι υπάλληλοι –καλοπληρωμένοι κατά τα άλλα- δεν ενδιαφέρονταν και αναζητούσαν αστείες δικαιολογίες για να μη δουλέψουν! Πάει στο υπουργείο Εργασίας ο Χατζηδάκης, βρίσκει μπροστά του το πρόβλημα κι επιχειρεί να το λύσει αμέσως. Έρχεται νομοσχέδιο, αυτό γίνεται νόμος αλλά οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν τον εφαρμόζουν!!! Έχουν ολόκληρο νόμο μπροστά στα γραφεία τους αλλά δεν τον εφαρμόζουν και ζητούν … να υπογραφεί σχετική εγκύκλιος! Σαδισμός λέγεται αυτό! Εκ του ασφαλούς μάλιστα. Ουδείς θα τους επιπλήξει, ουδείς θα τους τιμωρήσει, ουδείς θα τους στείλει σπίτια τους. εδώ δεν απολύονται καταχραστές και δολοφόνοι θα απολυθούν αυτοί που δεν κάνουν την δουλειά τους; Βλέπετε κρύβονται πίσω από το Σύνταγμα…
Ξέρετε ποιο είναι το μέγα πρόβλημα; Ισχυρές συντεχνίες υπαλλήλων, συμβιβασμένοι με την μετριότητά τους, ΔΕΝ επιτρέπουν σε κανέναν συνάδελφό τους να απλώσει τα φτερά του και να λειτουργήσει με εξωστρέφεια και σεβασμό προς την κοινωνία. Είναι αυτοί οι τύποι που ενώ υπάρχει μισό –κι αυτό αντιμετωπίσιμο- πρόβλημα, εφευρίσκουν άλλα δέκα! Σαν να θέλουν να εκδικηθούν τον εκάστοτε πολίτη!
Το πρόβλημα δεν αφορά μόνο το στενό δημόσιο. Αποτελεί πάγιο γνώρισμα σε φορείς που ισχύει η μονιμότητα. Όταν ξεκίνησε πριν λίγα χρόνια η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ, οι νέοι υπάλληλοι και συνεργάτες (που δεν ήταν κιόλας μόνιμοι) αντιμετωπίζονταν περίπου ως μιάσματα από τους παλιούς και το κατεστημένο του Οργανισμού. Το ίδιο συμβαίνει αυτή την περίοδο στη ΔΕΗ όπου οι μόνιμοι υπάλληλοι αντιμετωπίζουν με καχυποψία –αν δεν τη σαμποτάρουν- οποιαδήποτε φρέσκια ιδέα των νέων συνεργατών (μη μονίμων) της εταιρείας.
Συμπεριφέρονται και λειτουργούν ως να είναι δικό τους το δημόσιο, δικές τους οι εταιρείες του δημοσίου. Υπό την προστασία βεβαίως ισχυρών συνδικαλιστικών οργανώσεων, πρόθυμων να κλείσουν το δημόσιο επειδή …χάλασε ένας ανεμιστήρας ή κάποιο κλιματιστικό! Χώρια που νομίζουν ότι έχουν ΜΟΝΟ δικαιώματα…
Κάτι πρέπει να γίνει αμέσως. Ειδικά στον ΕΦΚΑ των απάνθρωπων υπηρεσιών, μπροστά την ανθρώπινη ανάγκη. Κι αυτές οι υπηρεσίες δεν είναι απρόσωπες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου