Την ώρα βέβαια που έλεγε αυτά τα μεγαλόστομα, το γεωτρύπανο της ΕΝΙ αποχωρούσε ήδη άπρακτο από το κυπριακό Οικόπεδο, και η ΕΕ προέβαινε σε απλές δηλώσεις συμπαράστασης και νουθεσίας προς την Τουρκία.
Είναι εμφανές ότι η ΕΕ δεν είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει την Τουρκία, είτε γιατί δεν μπορεί, είτε γιατί δεν θέλει...
Διπλωματικοί κύκλοι φοβούνται ότι αν ξεφύγει από τις δηλώσεις, και αποκτήσει ενεργητικότερο ρόλο, αυτός θα είναι μάλλον προς την κατεύθυνση πίεσης της Κύπρου, ώστε να υπάρξει μια κάποια λύση του Κυπριακού, με αποτέλεσμα να επέλθει συνιδιοκτησία των υδρογονανθράκων με τους Τουρκοκύπριους – και φυσικά δια μέσου αυτών με την Τουρκία.
Μοιάζει ως φραστική υπερβολή, αλλά φαίνεται να έχει ανακύψει ένα νέο είδους … «ανατολικού ζητήματος», το οποίο η Δύση αντιμετωπίζει με αμηχανία. Χθες ο Αλέξης Τσίπρας εξέπεμψε «σήμα κινδύνου» για την αφηνιασμένη προκλητικότητα της Τουρκίας σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, προς την Ανγκελα Μέρκελ, την Φεντερίκα Μογκερίνι, τον Γιούνκερ κλπ. Εθεσε τα δεδομένα των τελευταίων ημερών για τον εμβολισμό του σκάφους του Λιμενικού «Γαύδος» από την τουρκική ακταιωρό, την περικύκλωση ων Ιμίων (χθες οι Τούρκοι τοποθέτησαν κινητό ραντάρ με θερμική κάμερα στη απέναντι νησίδα), και φυσικά τις προκλήσεις στην ΑΟΖ Κύπρου.
Υποτίθεται ότι βρήκε ευήκοα ώτα. Η Ανγκελα Μέρκελ έδωσε την «σαφή και δεδομένη στήριξή» της, αλλά άφησε να διαφανεί ποιο είναι το πρωτεύον για εκείνη - και την ευρωπαϊκή ελίτ που εκπροσωπεί: Το μεταναστευτικό. Την ενδιαφέρει η συνεργασία ΕΕ- Τουρκίας να είναι αποτελεσματική, γεγονός όμως που απαιτεί να μην υπάρχουν εντάσεις στο Αιγαίο!(δηλαδή δεν ήταν θέμα παράβασης του Διεθνούς Δικαίου, αλλά ελέγχου του Μεταναστευτικού!). Και κατά τη διάρκεια της τετραμερούς (Μέρκελ, Γιουνκερ, Τσίπρας και Μπορίσωφ) συμφωνήθηκε ότι η ευρωτουρκική συνεργασία στο μεταναστευτικό είναι αποτελεσματική, πρέπει αυτή να διαφυλαχθεί και να εντατικοποιηθεί (πάλι το Μεταναστευτικό).
Φυσικά ο κ. Τσίπρας έθεσε τα ελληνικά αιτήματα με τον τυποποιημένο τρόπο που τα θέτουν οι Ελληνες πρωθυπουργοί σε Ευρώπη και ΝΑΤΟ, και παίρνουν τις ίδιες δηλώσεις φραστικής και μόνο συμπαράστασης - με μοναδική εξαίρεση την κρίση του 1987 επί Αντρέα.
Η παρούσα οικονομική κρίση έχει τις επιπτώσεις της τόσο στην διπλωματική μας εμβέλεια όσο - και κυρίως- στην αποτρεπτική μας ικανότητα. Προφητικό το διεθνές ινστιτούτο Stratfor είχε γράψει στην αρχή της κρίσης ότι αυτή θέτει εν αμφιβόλω τη δυνατότητα της Ελλάδος να απαντήσει στην πρόκληση υπεράσπισης του Αιγαίου! Πρόσφατα διέβλεψε ότι η επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας θα ενταθεί στο προσεχές χρονικό διάστημα λόγω των κοιτασμάτων που ανακαλύπτονται στην ανατολική Μεσόγειο.
Η Κύπρος που τώρα - και σωστά- ανακάλυψε την ανάγκη για «διπλωματία του γκαζιού» (του αερίου), ενδεχομένως να βρει στήριξη όταν θα αρχίσει η έρευνα στα οικόπεδα όπου έχουν συμφέροντα ισραηλινές και αμερικανικές εταιρίες. Από Ελλάδα δεν έχει να περιμένει. Η Ελλάδα έφτασε να μη μπορεί να υπερασπίσει τα Ιμια , και αν δεν ανασυγκροτηθεί ούτε θα μπορεί αύριο να διαφυλάξει τις έρευνες, και πόσο μάλλον τις αντλήσεις υδρογονανθράκων στο Αιγαίο.
Σαφώς χρειάζεται μια άλλη διπλωματική ενεργοποίηση, σαφώς χρειάζεται δημιουργία Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας (και αυτό ξεχασμένο στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά ακόμη και η ενίσχυση της διπλωματικής εμβέλειας περνάει μέσα από την αντίστοιχη ενίσχυση της αποτρεπτικής.
Είναι λαϊκό και φιλειρηνικό να ομνύεις στην διπλωματική διευθέτηση, αλλά όπως είχε πει ο λαμπρός Παναγιώτης Κονδύλης, δεν πρέπει να ξεχνάς την στενότατη συνάφεια ανάμεσα σε διπλωματική διευθέτηση και στρατιωτική αποτροπή. Και στρατιωτική αποτροπή σημαίνει κατάλληλος εξοπλισμός (βέβαια κάποιοι φιλελεύθεροι και αριστεροί ειρηνιστές με σκέψη ισοβαρή των συνθημάτων μπροσούρας, τον είχαν χαρακτηρίσει πολεμοκάπηλο).
Είναι πλέον κατανοητό ότι… ρομαντικοί φιλέλληνες να μας βοηθήσουν δεν θα υπάρξουν, όπως δεν θα υπάρξει και… νέο Ναβαρίνο.
Το εκφράζουν ειδικότεροι ημών, λέγοντας ότι είμαστε μόνοι απέναντι στην βουλιμικότητα της Τουρκίας για τα πλούτη και τη γεωστρατηγική σημασία του Αιγαίου.
Ας διαλέξουμε πως δεν θα το χάσουμε.
Του Γιάννη Σιδέρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου