Ο ρόλος τους απαιτεί να κινούνται κυρίως στα παρασκήνια. Γράφουν τους λόγους των πολιτικών αρχηγών, συνομιλούν με τα πρώτα ονόματα του πολιτικού ρεπορτάζ και δίνουν τη «γραμμή», αναλαμβάνουν την κωδικοποιημένη ενημέρωση των κομματικών στελεχών που βγαίνουν στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα...
Όταν αποφασίσουν να βγουν οι ίδιοι στο προσκήνιο, αυτό δε γίνεται στην τύχη, ούτε για κάποιο ασήμαντο λόγο. Βγαίνουν μπροστά για να περάσουν τη γραμμή που εκφράζει απόλυτα τη σκέψη του αρχηγού.
Ο κ. Θανάσης Καρτερός είναι επικεφαλής του γραφείου τύπου του πρωθυπουργού της Ελληνικής Δημοκρατίας. Επέλεξε να βγει στο προσκήνιο με αφορμή την υπόθεση Novartis και αποφάσισε να την προσεγγίσει με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο μέσα από τον οποίο προκύπτει ολοκάθαρα η ταυτότητα του πυρήνα της παράταξης που μας κυβερνά. Είναι απορίας άξιο φυσικά γιατί ένας τόσο σημαντικός κυβερνητικός παράγοντας επέλεξε ,σε μια από τις σπάνιες δημόσιες παρεμβάσεις ,του να μην ασχοληθεί με την ουσία της υπόθεσης Novartis και τις αυτοεκπληρούμενες προσδοκίες γύρω από αυτήν. Προφανώς εκεί στα υπόγεια του Μαξίμου, που γνωρίζουν καλύτερα και περισσότερα από όλους μας, κάτι θα ξέρουν και είπαν να αποφύγουν την ταμπακιέρα. Ας επιστρέψουμε όμως στην παρέμβαση του κ. Καρτερού.
Με δημοσίευση στην προσωπική του σελίδα στο fb με τίτλο «Ου γαρ οίδασι τι πηδούσι» εμφανίζεται όχι μόνο να κατανοεί τον τρόπο αντίδρασης αλλά και να συμπονά, όπως λέει, τους 10 πολιτικούς που παραπέμφθηκαν στην προανακριτική επιτροπή της Βουλής.
Μεγαλόκαρδος άνθρωπος ο κ. Καρτερός!
Και όσο μεγαλείο ψυχής κρύβει η στάση του, τόσο και άλλο τόσο ακόμα κρύβει η ουσία των επιχειρημάτων του. Κατά τον κ. Καρτερό οι 10 πολιτικοί δικαιολογούνται, όχι γιατί διεκδικούν το τεκμήριο της αθωότητας, ούτε γιατί θέλουν να μη μείνει πάνω τους λάσπη σε μια υπόθεση που φαίνεται ότι δεν θα τους επιτρέψει να καταλήξουν στον φυσικό τους δικαστή, ούτε φυσικά με το ότι σε ένα περιβάλλον που κυριαρχεί η ανέχεια και η ανεργία αυτοί εμφανίζονται ως de facto λαδωμένοι επειδή έτσι «άκουσαν» οι προστατευόμενοι μάρτυρες. Αυτά είναι ψιλά γράμματα και υποκρισίες. Εδώ υπάρχει πιο σημαντικός λόγος.
Προσπερνώ το κομμάτι του επιχειρήματος, που υποστηρίζει ότι αγωνιστές του «πεζοδρομίου» κατέληγαν, άδικα, από το καθεστώς σε επαγγελματίες κατηγορούμενοι για «ήσσονα αδικήματα». Όπου «ήσσονα αδικήματα» βλέπε καταλήψεις, σπασίματα, κτισίματα καθηγητών, μολότοφ, και δολοφονία από ασφυξία ανθρώπων στην Marfin.
Τους συμπονά λέει ο κ. Καρτερός γιατί (δυστυχώς ή καλύτερα επιτέλους) το 2018 ξεκινά η εκδίκηση για τη συμφωνία της Βάρκιζας και τις ολέθριες συνέπειες του εμφυλίου πολέμου και αυτό, λέει ο κ. Καρτερός, πέφτει πολύ βαρύ σε όσους από εμάς τους αφελείς πιστεύαμε ότι οι διχασμοί πρέπει να μείνουν στο παρελθόν. Όχι στη λήθη, στη μνήμη και στο αντικείμενο της ιστορίας.
Ταυτόχρονα εκτός από αφελείς ο κ. Καρτερός μας θεωρεί και ανιστόρητους για αυτό και ανασύρει, επιλεκτικά και φυσικά μονόπατα, οδυνηρά γεγονότα μιας άλλης εποχής.
Περισσότερο όμως ανατριχιαστικός και συνάμα απογοητευτικός από το λόγο, είναι ο συμβολισμός της κίνησης του κ. Καρτερού.
Είναι προφανές ότι ο επικεφαλής του γραφείου τύπου του πρωθυπουργού της Ελληνικής Δημοκρατίας προσπερνά αδιάφορα τα χρόνια που μεσολάβησαν από τον εμφύλιο και τα τραύματα που άφησε μέχρι σήμερα. Με λόγο και ύφος που ταιριάζει σε κομισάριο λαϊκού δικαστηρίου και όχι σε κυβερνητικό αξιωματούχο αστικής δημοκρατίας ο κ. Καρτερός μας προσφέρει μεγάλη υπηρεσία. Οι άνθρωποι είναι αμετανόητα προσηλωμένοι στο παρελθόν. Είναι σταλινικοί και δεν το κρύβουν. Όχι φυσικά όλοι. Αλλά σίγουρα όμως αυτοί που συνοστίζονται στα υπόγεια. Η ψυχή και η σκέψη του πυρήνα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είναι προσανατολισμένη στην «εξουδετέρωση» του εσωτερικού ταξικού εχθρού. Είναι προσηλωμένοι στην «εξόντωση» (φαντάζομαι όχι φυσική) εκείνων που θεμελίωσαν και υπηρετούν μια δημοκρατία που με όλα της τα προβλήματα και τις στρεβλώσεις έχει πολλά χαρακτηριστικά μιας αστικής, ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Όλα τα υπόλοιπα δεν τους ενδιαφέρουν. Έτσι εξηγείται η προσπάθεια τεχνητής ομοιομορφίας προς τα κάτω, στα εισοδήματα, στην παιδεία, στην αγορά εργασίας. Έτσι εξηγείται η προκλητική απουσία ένος επεξεργασμένου εθνικού αναπτυξιακού σχεδίου για την Ελλάδα της επόμενης μέρας. Έτσι εξηγούνται ακόμη και κάποια φαινομενικά παράδοξα πράγματα, όπως για παράδειγμα οι άριστες σχέσεις με όλους τους ξένους. Πότε στην ιστορία πραγματικός αντίπαλος της κομμουνιστικής αριστεράς δεν ήταν οι ξένοι, αλλά οι αστοί και οι φιλελεύθεροι πολίτες στο εσωτερικό. Ο Ρίμπεντροπ με τον Μολότωφ είναι η εμφατική αλλά όχι η μοναδική ιστορική επιβεβαίωση αυτού του ισχυρισμού.
Μας κυβερνά μια παράταξη στην οποία η εμφυλιοπολεμική αριστερά φαίνεται δυστυχώς να διαδραματίζει κυρίαρχο ρόλο. Και αυτό είναι τραγικό, όχι γιατί κινδυνεύουμε να ξαναζήσουμε τέτοια τραγικά γεγονότα. Παρά τις αδυναμίες και τις διαφορές μας, μέχρι εκεί μας κόβει.
Είναι τραγικό γιατί αντί να ασχολούμαστε με το πως θα ανοίξουμε ξανά το δρόμο της προκοπής και της κοινωνικής ανόδου για όποιον το επιθυμεί, έχουμε μια κυβέρνηση που δηλητηριάζει τις ψυχές και τα μυαλά των ανθρώπων.
Είναι τραγικό γιατί αντί να ασχολούμαστε με το πως θα ανοίξουμε ξανά το δρόμο της προκοπής και της κοινωνικής ανόδου για όποιον το επιθυμεί, έχουμε μια κυβέρνηση που δηλητηριάζει τις ψυχές και τα μυαλά των ανθρώπων.
Υγ: Αγαπητέ κομισάριε κ. Καρτερέ στη Β. Κορέα υπάρχει fb, στην Βενεζουέλα μήπως;
Του Γιάννη Οικονόμου*
*Ο κ. Γιάννης Οικονόμου είναι Πρ. γραμ. Στρατηγικού Σχεδιασμού της ΝΔ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου