Και αναρωτιέμαι, επειδή είναι και παράλογο και ατελέσφορο να αντιμετωπίζεις την χαμέρπεια με όρους κανονικότητας. Το κυριότερο, είναι επικίνδυνο για τη Δημοκρατία. Η οποία απειλείται διαρκώς από το κυβερνητικό πεζοδρόμιο.
Μπακάλικα: Οι 10 κάλπες που θέλει η κυβέρνηση να φιγουράρουν στη Βουλή...
σήμερα, δεν έχουν σχέση ούτε με τον κανονισμό της Βουλής ούτε με τους νόμους.
Στηρίζονται σε δύο και μόνο δεδομένα. Πρώτο στη δικτατορία των 154 ψήφων των Συριζανελ και δεύτερο στη χυδαιότητά τους.
Η δικτατορία τεκμηριώνεται από την απόλυτη περιφρόνηση κάθε φωνής ή πρότασης ή παρέμβασης της αντιπολίτευσης σε όλα τα θέματα. Οι 153, και με την Θεόπεμπτη Λεβέντισσα 154, δεν αντιλαμβάνονται ότι στην κοινοβουλευτική δημοκρατία η κυβέρνηση κυβερνά υπό τον έλεγχο της αντιπολίτευσης. Δεν τους αφορά άλλωστε. Αυτοί κυβερνάνε μόνοι τους. Ως δικτατορία. Γι αυτούς η αντιπολίτευση και κάθε αντιπολιτευόμενος δεν είναι αντίπαλοι. Είναι εχθροί. Κι έτσι, αυτοί είναι εχθροί της ίδιας της Δημοκρατίας.
Το δυστύχημα για τη Δημοκρατία είναι ότι η αντιπολίτευση- και όχι απαραίτητα μόνο η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση- δεν αντιμετωπίζει την κυβερνητική δικτατορία και νοοτροπία σαν εκτροπή και αντιδημοκρατία. Την αντιμετωπίζει σαν αντίπαλο και όχι σαν εχθρό. Και δεν φροντίζει ούτε τον εαυτό της να καλυτερέψει, ούτε και τη Δημοκρατία να προστατέψει. Ξεμπροστιάζοντας δυναμικά τους δικτατορίσκους.
Η χυδαιότητα, από την άλλη πλευρά, είναι πέρα από φανερή στη συγκεκριμένη υπόθεση. Γιατί οι 10 κάλπες υπέχουν θέση διαπόμπευσης και μόνο.
Θέση ρωμαϊκού θριάμβου του νικητή επί των ηττημένων. Για να βλέπει ο λαός 10 εικονικά κεφάλια και να αγάλλεται. Αυτό είναι όλο.
Η κυβέρνηση αυτή ξέρει καλύτερα από τον καθέναν να αναδεικνύει τα πιο χυδαία αντανακλαστικά στις μάζες. Να βγάζει τα πιο χυδαία ένστικτα από το λαό. Είναι μάστορας σ αυτό. Γιατί είναι ο εαυτός της. Και είναι ίσως το μόνο πράγμα από κάθε γνώση και ασχολία που ξέρει να κάνει καλά. Και θα τον πάει το λαό μέχρι εκεί που δεν θα έχει άλλο πάτο χαμέρπειας και χυδαιότητας. Επειδή στη χώρα δεν έχει αναπτυχθεί κανένα σοβαρό υπόβαθρο δημοκρατικής ευαισθησίας και γνώσεων κοινοβουλευτικού και νομικού πολιτισμού. Η κυβερνητική αντιδημοκρατία έχει ακροατές.
Ο λαός, στη συντριπτική του πλειονότητα, δεν έχει δημοκρατικές ευαισθησίες και αντιστάσεις. Βλέπει τη χυδαιότητα και την εκτροπή και χασκογελάει. Όλα γι αυτόν είναι καρνάβαλος. Τα ίδια τα θύματα του σημερινού ρωμαϊκού θριάμβου, αντί να εδραιώσουν δημοκρατικούς πολίτες εδραίωναν επί χρόνια ρουσφετολογικές και πελατειακές νοοτροπίες. Με μόνο θεό τα φράγκα.
Ο λαός δεν έχει συνείδηση ότι χωρίς τον νομικό πολιτισμό και τη Δημοκρατία θα σφαζόταν ο ίδιος στους δρόμους. Ότι θα ζούσε σε ζούγκλα αβίωτη. Μπροστά στην οποία η σημερινή του ανέχεια είναι παράδεισος. Ούτε έχει συνείδηση ότι χωρίς αυτό που σήμερα δεν του δίνει καμιά σημασία και που είναι οι νομικοί κανόνες, το Σύνταγμα και οι κανόνες της Δημοκρατίας, η πλατεία Συντάγματος θα ήταν γεμάτη κρεμάλες. Απ όπου θα αιωρούνταν οι ίδιοι οι πολίτες! Κατηγορούμενοι από την κατσίκα του κάθε γείτονα. Από πουθενά δεν τα μαθαίνει αυτά ο λαός. Γιατί τα σπίτια του είναι μολυσμένα και τα σχολεία του υπονομευμένα. Από αυτούς που τον κυβερνάνε εδώ και χρόνια. Και οι οποίοι έστρωσαν το δρόμο γι αυτόν τον πάτο.
Το μόνο ζητούμενο από τη σημερινή Βουλή είναι να αποφασίσει αν είναι αρμόδια να ασχοληθεί με την υπόθεση των 10 κατονομαζόμενων πολιτικών. Τίποτε άλλο. Αν δεν είναι αρμόδια για ένα από τα πολιτικά πρόσωπα δεν είναι για κανέναν. Τόσο απλό. Μια απόφαση, μία κάλπη.
Η σημερινή ιστορία είναι στημένη. Το ενισχύει και η παρέμβαση της πρωθυπουργικής συμβούλου κας Θάνου, που αποφάσισε, χωρίς να ερωτηθεί και χωρίς να έχει θεσμικό ρόλο και αρμοδιότητα, ότι η υπόθεση δεν μπορεί να ανατεθεί σε εφέτη ανακριτή! Να φύγει δηλαδή από τα χέρια που την έχει δρομολογήσει η κυβέρνηση και τμήμα της δικαιοσύνης Αφού είχε συναθροιστεί με τους προέδρους των εφετών προηγουμένως και εντελώς συμπτωματικά η κυρία σύμβουλος.
Έτσι, το σκάνδαλο Novartis, αντί να είναι διπλό όπως ήταν, έγινε τριπλό. Ένα ως σκάνδαλο δωροδοκίας γιατρών και κρατικών αξιωματούχων. Δύο ως πολιτικό σκάνδαλο ευθύνης των κυβερνητών που επί χρόνια το επέτρεψαν. Τρία, ως σκάνδαλο σκευωρίας της κυβέρνησης κατά των πολιτικών της αντιπάλων.
Το έγκλημα αυτής της κυβέρνησης είναι ότι με τη σκευωρία της έχει κουκουλώσει και το ίδιο το σκάνδαλο και την πολιτική ευθύνη των κυβερνήσεων από τη δεκαετία του 1990, μην πούμε και νωρίτερα. Χωρίς να εξαιρείται καμιά κυβέρνηση. Γιατί τα κατηγορητήρια του ΣΥΡΙΖΑ είναι επιλεκτικά! Και αθωώνουν υπουργούς και κυβερνήσεις κατά το δοκούν.
Επιπλέον, αφού έχει δώσει στο λαό στο Κολοσσαίο τα κεφάλια των πολιτικών, τι να τα κάνει το πόπολο τα ονόματα των γιατρών και των κρατικών αξιωματούχων, που είναι πραγματικά μπλεγμένοι; Σιγά μη δεν ήξεραν οι πολίτες εδώ και χρόνια ότι οι φαρμακευτικές λαδώνουν! Ούτε μια διαδήλωση δεν έκαναν, που θα’ λεγε κι ο πρωθυπουργός. Τέτοια έγνοια για το σκάνδαλο αυτό καθεαυτό.
Η πολιτική ανωριμότητα του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται στο μεγαλείο της και από το γεγονός ότι συμπεριφέρεται λες και θα μείνει για πάντα στην εξουσία.
Το τραγελαφικό είναι ότι το κάνει αυτό μέσα στην αγωνία της να κερδίσει και τις επόμενες εκλογές! Και όλες τις εκλογές! Και δε μοιάζει να φοβάται ότι όλη αυτή η βρωμιά που σπέρνει είναι πιθανό να του επιστραφεί από τους πολιτικούς σχηματισμούς που σήμερα υπονομεύει. Και μάλιστα χειρότερα. Αλλά, τότε, θα οδύρεται και θα καταγγέλλει ρεβανσισμό. Αν θα υπάρχει σαν κόμμα. Γιατί μόλις χάσει την εξουσία θα διαλυθεί σε περισσότερα κομμάτια από αυτά που αποτελείται. Χωρίς μέλι δεν κολλάνε τα πράγματα.
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου