Έχουν ήδη γραφτεί πολλά για την νίκη του Εμανουέλ Μακρόν,
την –αναμενόμενη- πρόκριση στη δεύτερη φάση της Μαρίν Λεπέν,
την αποτυχία του Φρανσουά Φιγιόν,
το αλισβερίσι του Ζαν Λυκ Μελανσόν με τους φιλοναζιστές.
Ελάχιστοι ασχολήθηκαν με το –επίσης αναμενόμενο- «Βατερλό» της συγκεκριμένης διαδικασίας:
Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία του το ιστορικό γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (P.S.) συγκεντρώνει μονοψήφιο ποσοστό. Και όχι απλώς μονοψήφιο αλλά το μικροσκοπικό 6,2%- ελάχιστες μόνο ψήφους πάνω από τους διάφορους ανεξάρτητους και περιθωριακούς υποψηφίους που συμμετείχαν «για την εμπειρία».
Πολλοί θα υποστηρίξουν πως βασικός υπεύθυνος για τον καταποντισμό ήταν ο Φρανσουά Ολάντ. Πράγματι, ο απερχόμενος Πρόεδρος απογοήτευσε οικτρά όσους είχαν πιστέψει σε αυτόν μη κατορθώνοντας κατά το ελάχιστο να αντιμετωπίσει την παγκόσμια οικονομική κρίση που ταλανίζει την χώρα του και να ενισχύσει τους πιο αδύναμους.
Προσωπική μου άποψη όμως είναι πως όλα αυτά δεν δικαιολογούν μια τέτοια ποσοτική εξαΰλωση.
Το P.S. ουσιαστικά πληρώνει την επιλογή της ηγεσίας του να προσεγγίσει τον Μελανσόν, αρχικά κοπιάροντας το πρόγραμμά του και εν συνεχεία προτείνοντας (έστω και όχι ανοιχτά) κοινή κάθοδο στις προεδρικές εκλογές.
Κάποιοι ονόμασαν την κίνηση αυτή των Σοσιαλιστών «Στροφή προς τα αριστερά». Χαρακτηρισμός μάλλον άστοχος καθώς ο Μελανσόν δεν είναι παραδοσιακός εκπρόσωπος της γαλλικής Αριστεράς αλλά ένας τυχάρπαστος αποτυχημένος πρώην υπουργός του –σοσιαλιστή- Λιονέλ Ζοσπέν ο οποίος αύξησε τα ποσοστά του προστρέχοντας στον λαϊκισμό, την παροχολογία και τα ψευτοαριστερά τσιτάτα.
Με άλλα λόγια, πρόκειται για έναν Γάλλο Αλέξη Τσίπρα- ενδεχομένως και χειρότερο αφού ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα θα αβαντάριζε με τέτοιο ξεδιάντροπο τρόπο τη Λεπέν.
Ο Μελανσόν μπορεί βέβαια να είναι όλα τα παραπάνω αλλά χαζός δεν είναι. Όταν λοιπόν ξεπέρασε στις δημοσκοπήσεις το P.S. έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια την πρόταση του Αμόν. Έτσι, απορρόφησε εύκολα όλη τη δύναμή του τελευταίου, «χαϊδεύοντας» το 20% και ουσιαστικά κλείνοντας στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» το ιστορικό κόμμα που (επαν)ίδρυσε ο Φρανσουά Μιτεράν.
Όλα αυτά δεν τα γράφω γιατί φιλοδοξώ να παρουσιαστώ ως αναλυτής του γαλλικού πολιτικού γίγνεσθαι. Απλώς παρατηρώ τις ομοιότητες του P.S. με το (Political Party Formerly known as) ΠΑΣΟΚ. Και εδώ ακούμε για «στροφή προς τα αριστερά» (=νταραβέρι με τον ΣΥΡΙΖΑ) και γινόμαστε μάρτυρες μιας ρητορικής που θυμίζει έντονα εκείνη του Τσίπρα τα πρώτα χρόνια της κρίσης. Όλα αυτά στα πλαίσια μιας θεωρίας επιστημονικής φαντασίας σύμφωνα με την οποία οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ θα επιστρέψουν στο ΠΑΣΟΚ εις μνήμην της Μελίνας και του Πεπονή.
Ο κόσμος όμως είναι πάντα με τους ισχυρούς. Προτίμησε τον δυναμικά ανερχόμενο Μελανσόν από τον ανύπαρκτο Αμόν. Και θα προτιμήσει τον τρις θριαμβευτή των εκλογών και κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ από ένα διχασμένο και απολιθωμένο κομματίδιο που πανηγυρίζει επειδή κάποιες δημοσκοπήσεις του δίνουν 7%.
Το ιστορικό P.S. βρίσκεται στο «και πέντε» της διάλυσης.
Το ΠΑΣΟΚ, aka Δημοκρατική Συμπαράταξη, το μιμείται με ευλάβεια και όχι μόνο.
«Υπερθεματίζει» επιμένοντας σε συνταγές του παρελθόντος, σε πρόσωπα του παρελθόντος, σε λόγια του παρελθόντος.
Τα τραγελαφικά γεγονότα κατά τη διάρκεια της πρόσφατης συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής καθώς και το προγραμματισμένο για τον Ιούνιο συνέδριο-παρωδία με συμμετοχή αποκλειστικά κομματικών στελεχών δεν αφήνουν πλέον καμία ελπίδα.
Του Θανάση Χειμωνά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου