ΣΥΡΙΖΑ - κοινωνία. Mία ολέθρια σχέση

Ένα αναπάντητο ερώτημα είναι τι θα γινόταν αν ο ΣΥΡΙΖΑ συναινούσε στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου συνέχιζε απρόσκοπτα το έργο της.

Παρ΄όλο που η συγγραφή υποθετικών σεναρίων ενέχει τον κίνδυνο της αυθαιρεσίας, στην προκειμένη περίπτωση μπορούμε να πούμε πως –κατά την συνήθη πορεία των πραγμάτων- η χώρα θα εισερχόταν σε φάση ανάπτυξης, με μικρή αλλά αισθητή πτώση της ανεργίας και με βελτίωση όλων των οικονομικών δεικτών.
Και επειδή ουδείς ψηφίζει για να επιβραβεύσει και να ευγνωμονήσει, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συγκέντρωνε...
στις εκλογές του 2016, συντριπτικά ποσοστά για να μοιράσει τα πλεονάσματα που συγκέντρωσαν οι Σαμαροβενιζέλοι. 

Έτσι, θα εδραίωνε την κυριαρχία του για χρονικό διάστημα πολύ μεγαλύτερο από αυτό που έχει τώρα στην διάθεση του και υπό πολύ καλύτερες προϋποθέσεις.
Γιατί η έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ήταν ένα αναπότρεπτο και εν πολλοίς και επιβεβλημένο γεγονός. 

Ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας ζούσε εδώ και πολλές δεκαετίες έναν ανολοκλήρωτο έρωτα με την Αριστερά. 

Σαν τον παράνομο και καταπιεσμένο έρωτα δύο ανθρώπων που –αν δεν τον ολοκληρώσουν- θα μείνουν μέχρι τέλους με την απορία αλλά και την πικρή γεύση της ματαιωμένης σχέσης. Δεν θα μάθουν ποτέ αν θα ευτυχούσαν μαζί ή αν θα αποδεικνυόταν άνθρακες ο θησαυρός.

Και γι΄αυτό, στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων, τέτοιες καταστάσεις σπάνια δεν παίρνουν την μία ή την άλλη μορφή κατάληξης.

Κάπως παρόμοια αισθανόταν και ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας με την Αριστερά, πιστεύοντας έτσι πως έπρεπε να της δοθεί η ευκαιρία να εφαρμόσει τα όσα εξήγγειλε. 

Να δοκιμασθεί αυτή η σχέση στην πράξη.Και την ψήφισε τέσσερις φορές δίνοντας πίστωση χρόνου στην εκπλήρωση των υπεσχημένων και στην χάραξη μιας διαφορετικής πορείας.Ο έρωτας δε, ήταν τόσο μεγάλος που της συγχώρεσαν την θερινή απιστία-εξαπάτηση και πίστεψαν τις δικαιολογίες του τύπου « δεν ήταν αυτό που νομίζεις», γιατί ήθελαν να τις πιστέψουν.

Και τώρα πού βρίσκεται αυτή η σχέση; 

Τι προσδοκούν οι εξαπατηθέντες; 

Οι δικαιολογίες των κυβερνώντων εξαντλήθηκαν μαζί με τα περιθώρια ανοχής και υπομονής των κυβερνωμένων, ενώ φάνηκε στον ορίζοντα και ένα καινούργιο πρόσωπο που κάποιοι το καλοβλέπουν.

Νομίζω λοιπόν, πως βρισκόμαστε ήδη στην φάση της απομυθοποίησης του λόγου της Αριστεράς στο κοινό που την πίστεψε και την εμπιστεύθηκε. 

Στο κοινό που, λόγω των μνημονίων, φαντάστηκε πως υπάρχει και άλλος δρόμος εξόδου, που τον υποδείκνυε το συλλογικό υποκείμενο με το οποίο υπήρχε ένας χρόνιος λανθάνων έρωτας. Και τώρα που η ολοκλήρωση αυτού του έρωτα οδηγεί την χώρα σε αρρωστημένες καταστάσεις, διαλύονται σιγά-σιγά οι αυταπάτες και καταπίπτουν τα φαντασιακά «ηθικά πλεονεκτήματα»

Φαίνεται λοιπόν, πως η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν μία αναγκαία φάση για την ελληνική κοινωνία, ώστε να βιώσει πραγματικά αυτήν την πολύχρονη καταπιεσμένη σχέση της με την Αριστερά. Γιατί μόνον έτσι θα μπορούσε να αντιληφθεί –και ελπίζω πως το αντιλαμβάνεται- ότι η Αριστερά δεν μπορεί να κυβερνήσει. 

Μόνον μέσα από την πλήρη απαξίωση των προταγμάτων της και την πλήρη ισοπέδωση και κατεδάφιση των ιδεολογημάτων της θα τεθούν οι βάσεις της ανάπτυξης και της ανασυγκρότησης. 

Μόνον όταν οι εξαπατημένοι πολίτες αναφωνήσουν « άνθρακες ο θησαυρός της Αριστεράς», θα λήξει και η μεταπολιτευτική ιδεολογική κυριαρχία της.Και αυτή η στιγμή πλησιάζει!

Του Σάκη Μουμτζή
liberal.gr