Στο ανηφορικό μονοπάτι, στην Ελευσίνα, ένας θεός περιμένει να αναστηθεί.
Μόνο ένας; Πολλοί, περισσότεροι, κρυμμένοι μέσα στη γη της Δήμητρας και της Περσεφόνης.
Ψάχνουν τρόπο να ξεμυτίσουν από το Καλλίχορον Φρέαρ, εκστατικοί και λυτρωμένοι, στη δικιά τους Ανάσταση.
Στην Ελευσίνα, η Ανάσταση είναι βουβή, ζεστή από τον ανοιξιάτικο ήλιο, ξερή και κίτρινη, στα ξερά αγριοχόρταρα και στα μάρμαρα των μυστών. Ένας σιωπηλός ανήφορος προς το Τελεστήριο και το ταπεινό – έως μίζερο- αρχαιολογικό μουσείο...
Ανάσταση στους Χριστιανούς η Ιουδαία, Ανάσταση και στους Έλληνες η Ελευσίνα. Σύμβολα ανάνηψης νεκρών και ζωντανών, μπερδεμένα σε θρύλους, δοξασίες και αφηγήσεις κυνηγούν πάντα τον θάνατο. Αυτόν τον άτιμο φόβο που ποτέ δεν νικιέται με αλήθειες παρά μόνο με παραμθίες.
Μακριά από τελετουργικά και συνήθειες, η «αγέλαστος πέτρα» του λόφου της Ελευσίνας καρφωμένη στο ξεχασμένο ιερό χώμα, κρύβει μέσα της μια μοναξιά που της αξίζει κάτι περισσότερο από το περιθώριο της ανάμνησης. Μια μνεία έστω και μια επίσκεψη τη μέρα που όλοι μιλούν για Ανάσταση, εν μέσω καταναλωτισμού και Αμβροσίου. Μία αθόρυβη και κρυφή επίσκεψη – ζήτημα να υπήρχαν δέκα άνθρωποι- σε ένα αρχαίο μονοπάτι. Σε μια γωνιά γης που με τα κάγκελα στον περίβολο, μοιάζει να δίνει αγώνα να προστατευτεί από μία πόλη άσχημη και ανυποψίαστη στον ιερό πλούτο.
Η Ελευσίνα είναι ο αρχαίος τόπος της Ανάστασης των Ελλήνων. Ένας από τους πολλούς αλλά ο σημαντικότερος. Στην Ελευσίνα, η Περσεφόνη κι ο Άδωνις πηγαινοέρχονται στον κάτω κόσμο. Στην Ελευσίνα παίζεται το μεγάλο δράμα του θεανθρώπου για χίλια χρόνια. Εκεί, οι ιεροφάντες ανάσταιναν θεούς και ανθρώπους κάτω από το Πλουτώνειο.
Kαι πάνω στον αρχαίο λόφο, μια ορθόδοξη εκκλησία. Πίσω από όλες τις μάσκες ο ίδιος πάντα θεός. Ο άνθρωπος ένα κουβάρι από φόβο κι ελπίδα.
«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή. Ταυτόχρονα με το ξεκίνημα κι ο γυρισμός. Κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος. Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή. Κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία».
Του Ανδρέα Ζαμπούκα
liberal.gr
Στην Ελευσίνα, η Ανάσταση είναι βουβή, ζεστή από τον ανοιξιάτικο ήλιο, ξερή και κίτρινη, στα ξερά αγριοχόρταρα και στα μάρμαρα των μυστών. Ένας σιωπηλός ανήφορος προς το Τελεστήριο και το ταπεινό – έως μίζερο- αρχαιολογικό μουσείο...
Ανάσταση στους Χριστιανούς η Ιουδαία, Ανάσταση και στους Έλληνες η Ελευσίνα. Σύμβολα ανάνηψης νεκρών και ζωντανών, μπερδεμένα σε θρύλους, δοξασίες και αφηγήσεις κυνηγούν πάντα τον θάνατο. Αυτόν τον άτιμο φόβο που ποτέ δεν νικιέται με αλήθειες παρά μόνο με παραμθίες.
Μακριά από τελετουργικά και συνήθειες, η «αγέλαστος πέτρα» του λόφου της Ελευσίνας καρφωμένη στο ξεχασμένο ιερό χώμα, κρύβει μέσα της μια μοναξιά που της αξίζει κάτι περισσότερο από το περιθώριο της ανάμνησης. Μια μνεία έστω και μια επίσκεψη τη μέρα που όλοι μιλούν για Ανάσταση, εν μέσω καταναλωτισμού και Αμβροσίου. Μία αθόρυβη και κρυφή επίσκεψη – ζήτημα να υπήρχαν δέκα άνθρωποι- σε ένα αρχαίο μονοπάτι. Σε μια γωνιά γης που με τα κάγκελα στον περίβολο, μοιάζει να δίνει αγώνα να προστατευτεί από μία πόλη άσχημη και ανυποψίαστη στον ιερό πλούτο.
Η Ελευσίνα είναι ο αρχαίος τόπος της Ανάστασης των Ελλήνων. Ένας από τους πολλούς αλλά ο σημαντικότερος. Στην Ελευσίνα, η Περσεφόνη κι ο Άδωνις πηγαινοέρχονται στον κάτω κόσμο. Στην Ελευσίνα παίζεται το μεγάλο δράμα του θεανθρώπου για χίλια χρόνια. Εκεί, οι ιεροφάντες ανάσταιναν θεούς και ανθρώπους κάτω από το Πλουτώνειο.
Kαι πάνω στον αρχαίο λόφο, μια ορθόδοξη εκκλησία. Πίσω από όλες τις μάσκες ο ίδιος πάντα θεός. Ο άνθρωπος ένα κουβάρι από φόβο κι ελπίδα.
«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή. Ταυτόχρονα με το ξεκίνημα κι ο γυρισμός. Κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος. Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή. Κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία».
Του Ανδρέα Ζαμπούκα
liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου