Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, όπως άλλωστε και σε εκείνον της ψυχαγωγίας, ο Γιώργος παίζει χωρίς αντίπαλο.Πήγε στην Παλαιστίνη, δάκρυσε μπροστά στον τάφο του φίλου του πατέρα του, Γιασέρ Αραφάτ, και μοιράστηκε τον πόνο των Παλαιστινίων για όσα περνούν.
Ο Jeffry άλλωστε έχει πολλά κοινά με τον μαρτυρικό λαό της Μέσης Ανατολής:
Είναι πρόσφυγας στην Ελλάδα, όπως και οι Παλαιστίνιοι στην πατρίδα τους.
Τον κυνηγούν σκυλιά για να τον δαγκώσουν, όπως τους Παλαιστινίους τους κυνηγούν οι ρουκέτες του ισραηλινού στρατού.
Οι Παλαιστίνιοι σφάζονται μεταξύ τους.
Το ίδιο διχασμένη προσωπικότητα είναι και ο Γιώργος, που έχει μια κατανοητή δυσκολία να επιλέξει ανάμεσα στην πτώση από το ποδήλατο και τον παρ' ολίγον πνιγμό με κανό, ως το καλύτερο μονόπρακτο που μας έχει παρουσιάσει όλα αυτά τα χρόνια, για να μας φτιάξει το κέφι.
Οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν ακόμη να ξεφύγουν από τη σκιά του «πατερούλη» Αραφάτ. Και ο Γιώργος αδυνατεί να διαφύγει της προσοχής της μαμάς Μαργαρίτας.
Που απ' τη μια απαιτεί από τον γιό της να γίνει πρωθυπουργός, και από την άλλη τον θέλει δίπλα της, στους γάμους που τελούνται στο Κτήμα το οποίο φέρει το όνομά της.
Δύσκολη η ζωή για τον πολιτικό μετανάστη Γιώργο.
Είναι και αυτή η ρημάδα η γλώσσα που δεν καταλαβαίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου