Στη πρώτη και τελευταία ως το φθινόπωρο, όπως δηλώνει- συνέντευξή του μετά τις πρόσφατες δραματικές εξελίξεις που πυροδότησε η απόφασή του να παραιτηθεί, καθώς και όσα επακολούθησαν μετά την ανάκλησή της, ο κ. Αλ. Αλαβάνος μιλάει εκ βαθέων για όλους και για όλα στο ‘Βήμα της Κυριακής’.
Κάνει λόγο για «σοβαρή εκλογική ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ και επικρίνει την ηγεσία της Κουμουνδούρου ότι συγκαλύπτει και εξωραΐζει το αποτέλεσμα επισημαίνοντας ότι «δεν μπορούμε να λέμε ότι ήταν κάτω των προσδοκιών, ότι η πολιτική μας ήταν σε όλα σωστή, ότι δεν τρέχει σχεδόν τίποτε» !
Για τον κ. Αλ. Τσίπρα επισημαίνει ότι «η προσωπική στάση του καθένα έχει μεγάλη σημασία»,
προσθέτοντας ωστόσο ότι δεν υπάρχουν «προβληματικά άτομα», αλλά «προβληματικές οικογένειες», διατυπώνοντας έτσι αιχμές τόσο για το προεδρικό περιβάλλον του άλλοτε εκλεκτού τουόσο και ευρύτερα για τους μηχανισμούς του ΣΥΝ. Ασκεί σκληρή κριτική στην προεκλογική στρατηγική που ακολουθήθηκε, επικρίνοντας την ηγεσία ότι «καθοδηγήθηκε» από τις δημοσκοπήσεις και ότι με τους στόχους που έθεσε (τέσσερις ευρωβουλευτές κτλ.) «άφησε αδιάφορη την κοινωνία» .
Αποδίδοντας στην Κουμουνδούρου «επικοινωνιακά πυροτεχνήματα», στέλνει το εξής «μήνυμα»:
«Την επιτυχία είμαστε έτοιμοι να τη μοιραστούμε με όλους. Την αποτυχία να την κρατήσουμε πρώτα για τον εαυτό μας».
Για την απόφασή του να παραιτηθεί δηλώνει ότι ήταν «για να δώσω ένα SΟS και πάνω και κάτω», ενώ για την ανάκλησή της σημειώνει ότι «το SΟS λήφθηκε από τα κάτω και από τα πάνω» , προσθέτοντας ότι στην πολιτική «υπάρχει και το συναίσθημα».
Αναφορικά με τις σχέσεις του ΣΥΝ με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Αλαβάνος λέει ότι «είναι εντελώς λάθος να το βλέπουμε σε μια ανταγωνιστική σχέση», τείνοντας «χείρα συνεργασίας» προς την «ανανεωτική» πτέρυγα του ΣΥΝ, ενώ κάνει «άνοιγμα» και προς τους Οικολόγους Πράσινους. Τάσσεται σαφώς υπέρ της μετατόπισης του κέντρου λήψης των αποφάσεων στον ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνοντας ότι «είμαι μέλος του ΣΥΝ, αλλά θεωρώ τον εαυτό μου πια μέλος και του ΣΥΡΙΖΑ».
Ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε στην Ελευθεροτυπία
Θυμωμένος ο Αλ. Τσίπρας με όσα γίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μασάει τα λογια του, αφήνοντας ανοιχτό ακόμη και το ενδεχόμενο της παραίτησής του: «Αν κανείς από όσους θητεύουν κοντά τρεις δεκαετίες σε δημόσιους χώρους δεν παραμερίσει, τότε δεν θα μείνω εγώ να παριστάνω τον κούκο που μάταια προσπαθεί να φέρει την άνοιξη».
* Ο πρόεδρος του ΣΥΝ δηλώνει «προλετάριος που δεν έχει να χάσει παρά τις αλυσίδες του» και γι' αυτό δεν δέχεται «πραξικοπήματα και αιφνιδιασμούς».
* Εμφανίζεται σίγουρος ότι ο ΣΥΝ θα αποφασίσει δημοκρατικά τι θα κάνει. Με νόημα, ωστόσο, παραδέχεται ότι... «δεν έχει καταλάβει τι επιδιώκει ο Αλ. Αλαβάνος με την πρόταση για μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο σχήμα».
1 σχόλιο:
Η ενδοσκόπηση για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσθηκε και χθες με τις συνεντεύξεις του Αλ Τσίπρα, του Αλ. Αλαβάνου και την παρέμβαση του Δ.Παπαδημούλη.
Η συζήτηση περιστράφηκε ξανά γύρω από οργανωτικά θέματα ενώ δεν έλλειψαν οι εκατέρωθεν προσωπικές μπηχτές. Μήπως όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ηττήθηκε στις ευρωεκλογές; Σχόλιο του Στέλιου Κούλογλου.
Για να ξεφύγει από τον χαρακτήρα ομφαλοσκόπησης, η συζήτηση για το εκλογικό αποτέλεσμα οφείλει να πολιτικοποιηθεί. Η μεγάλη πλειοψηφία ακόμη και προοδευτικών πολιτών λίγο ενδιαφέρεται για τα οργανωτικά σχήματα που προτείνονται για τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ. Εχω συναντήσει αυτό τον καιρό ανθρώπους-υποψήφιους ψηφοφόρους της αριστεράς που δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν που είναι πρόεδρος ο Τσίπρας και που ο Αλαβάνος ή σε ποιό σχήμα λειτουργεί η Ανανεωτική Τάση. Θέλουν να μάθουν τι προτάσεις υπάρχουν για την καλυτέρευση της ζωής τους που συνεχώς χειροτερεύει.
Από τις δηλώσεις και τις συνεντεύξεις έχουν διαφανεί κάποιες διαφορές ανάμεσα στους δύο ηγέτες του κόμματος που αφορούν τακτικές επιλογές, από την σύνθεση του ψηφοδελτίου μέχρι την υπερβολική εμπιστοσύνη στις δημοσκοπήσεις κλπ.Ομως τέτοιου ειδους διαφορές ούτε το εκλογικό ποσοστό εξηγούν ούτε την έκταση που έχει πάρει το πρόβλημα. Αν η συζήτηση δεν τεθεί σε πολιτική βάση, η διαμάχη Αλαβάνου Τσίπρα που κάθε άλλο παρά έκλεισε με τις χθεσινές συνεντεύξεις θα αποδοθεί σε προσωπικές στρατηγικές εξουσίας. Αυτό θα έχει καταστροφικές συνέπειες για τον χώρο «της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστέρας» που ήδη κλυδωνίζεται.
Το εκλογικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να χαρακτηρισθεί σεισμός μόνο αν συγκριθεί με τα δημοσκοπικά ποσοστά του ένα χρόνο πριν, που είχαν εμφανισθεί κάτω από εντελώς διαφορετικές πολιτικές συνθήκες: η ΝΔ και ο Καραμανλής εμφανίζονταν ανίκητοι, ενώ το ΠΑΣΟΚ στην δεύτερη θέση και σε σοβαρή εσωτερική κρίση. Μια σημαντική μερίδα ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ φλέρταραν –δημοσκοπικά πάντα- με έναν ΣΥΡΙΖΑ που θα έπαιζε τον ρόλο του καλού,αριστερού ΠΑΣΟΚ, που θα διεκδικούσε δηλαδή την εξουσία με άλλους όρους αλλά σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ.
Η ηγεσία του ΣΥΝ, τόσο ο Α.Τσίπρας όσο και ο Α.Αλαβάνος, πρόκριναν τότε να απορίψουν κάθε σκέψη συνεργασίας ή συμμετοχής σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Οι λόγοι για αυτήν την απόφαση έχουν εξηγηθεί σε άλλη ανάλυση. Το θέμα είναι ότι αυτή η στρατηγική επιλογή έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ τα χαρακτηριστικά ενός κινήματος αντίστασης στο υπάρχον κοινωνικό και πολιτικό σύστημα(δικομματισμός)και ενός κόμματος διαμαρτυρίας σε εκλογικό επίπεδο.
Με δεδομένο ότι στις ευρωεκλογές παρουσιάστηκαν και άλλα κόμματα διαμαρτυρίας(κατ εξοχήν το ΚΚΕ αλλά και οι Οικολόγοι) το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί ήττα και σε καμμιά περίπτωση σεισμό. Εχει τελείως ξεχαστεί ότι σε σύγκριση με τις προηγούμενες ευροεκλογές και αντίθετα με το ΚΚΕ που είχε αξιοσημείωτη πτώση((8,35 % από 9, 48%) ο ΣΥΡΙΖΑ αυξήσε το ποσοστό του σε 4.7 έναντι 4.16% το 2004. Η ελάχιστη πτώση σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές του 2007 (5%) μπορεί πράγματι να αοδοθεί σε λάθη τακτικής, αλλά γιατί όλο το κλίμα καταστροφής;
Η ανανεωτική,ριζοσπαστική αριστερά είναι αναγκαία για την πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου, με οποιαδήποτε πολιτική. Αν αποφάσιζε να πάρει μέρος η να στηρίξει μια μελλοντική κυβέρνηση συνεργασίας, θα ήταν εγγύηση ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα επέστρεφε στις γνωστές πριν το 2004 πρακτικές, κάτι που πιθανότατα θα συμβεί αν ξαναβρεθεί μόνο του στην εξουσία. Αν συνεχίσει ως κόμμα-κίνημα διαμαρτυρίας είναι απαραίτητη η παρουσία της από τις κινητοποιήσεις για τα πάρκα ή τον Βοτανικό της Αθήνας μέχρι το περιβάλλον της Κρήτης.
Σε αυτή την τελευταία εκδοχή ποσοστά γύρω στο 4-5% δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα. Το λάθος είναι να πιστεύεις ότι με μια πολιτική διαμαρτυρίας μπορείς να φτάσεις ποσοστά που μόνο ένα κόμμα με -συγκεκριμμένη στην συγκυρία- πρόταση εξουσίας μπορεί να έχει : καλώς η κακώς η ευρύτερη μάζα των ψηφοφόρων ιδιαίτερα σήμερα απαιτεί πέρα από τον κοινωνικό ακτιβισμό προτάσεις για τα καθημερινά της προβλήματα.
Δημοσίευση σχολίου