Αγνοείται αν η πρόθεση της ήταν να συμπληρωθεί η φράση από το ακροατήριο ή από τον ελληνικό λαό, σε κάθε περίπτωση αυτό το «έλα με φόρα …» έγραψε και θα μείνει να ακολουθεί έως τις Εκλογές τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ ως η επιτομή της προσφοράς τους στις πολιτικές εξελίξεις!
Άξιος ο μισθός της Πόπης και για τα υπόλοιπα με τα οποία προλόγισε... τον κ. Τσίπρα στην ομιλία του «στην πόλη της», εκείνο το καταπληκτικό «ο Μητσοτάκης έχει εγκαταλείψει τη Θεσσαλονίκη» όταν συνδέεται με τους μουσαμάδες στο Μετρό και τις φαντασιακές εκδόσεις εισιτηρίων κάνουν μέχρι και τη Νοτοπούλου να σκάει από τη ζήλια της, να το δείτε που εκεί στη Σαλονίκη θα παιχτεί σκληρό έργο μεταξύ των κυριών του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι για «άγρια και ήμερα» ακούω να διαδίδεται ήδη.
Δεν γνωρίζω αν στο συμβόλαιο της κυρίας Τσαπανίδου με την Κουμουνδούρου προβλέπεται ειδικό μπόνους για κομφερανσιέ στις συγκεντρώσεις, κάτι σαν support στις συναυλίες με τους ντόπιους καλλιτεχνίζοντες να προετοιμάζουν το κοινό και την ατμόσφαιρα για τον «μεγάλο τράγο τον πρωταγωνιστή με το πριόνι» (Θεσσαλονικιός τα είπε αυτά πριν από πολλά χρόνια), αλλά η ιστορία έχει πλάκα και ανεξάντλητες δυνατότητες αν σωστά την χειριστούν στον ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να προσφέρουν πολύ γέλιο στον «δοκιμαζόμενο από τη χουντακούλη» λαό!
Ο πρόλογος «της Πόπης» στη Θεσσαλονίκη ήρθε να συμπληρώσει την εισαγωγή με τον ύμνο του ΕΑΜ στην Πάτρα και να δέσει πλήρως με την επίσημη διάθεση του ΣΥΡΙΖΑ να επιβεβαιώσει, με όλα τα στελέχη του στην ίδια γραμμή, ταχύτατα τις εκτιμήσεις πως το τελευταίο σκαλοπάτι του αριστερού «πολιτικού απατεωνισμού» στην Ελλάδα είναι ο εμφύλιος.
Ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ, ακόμη κι εκείνοι που παριστάνουν τους μονίμως «διαμαρτυρόμενους» έχουν αποφασίσει να επιβάλουν πάση θυσία στον εκλογικό διάλογο την δική τους ατζέντα δήθεν για «μια χούντα που βασανίζει και ταλαιπωρεί τον δύστυχο ελληνικό λαό», είναι, ευτυχώς ή δυστυχώς, το μόνο που τους απόμεινε, όλα τα υπόλοιπα που δοκίμασαν προκάλεσαν πολύ γέλιο ακόμη και στους δικούς τους σανοφάγους, έπεσαν στα πατώματα και τα πόμολα στο κτίριο του ΕΦΚΑ με εκείνο το μοναδικό «θα καταργήσουμε την προσωπική διαφορά» που είπε ο κ. Τσίπρας έχοντας δίπολα του τον κ. Κατρούγκαλο που την θεσμοθέτησε!
Είναι τόσο τρομακτική η ένδεια των απόψεων (για προτάσεις ούτε λόγος, για αναμασήματα πρόκειται) του ΣΥΡΙΖΑ για την Ελλάδα του 2023 με όραμα την Ελλάδα του 2030, που καταλήγει να ακυρώνει η εκφορά τους κάθε απόπειρα να σκεφθεί καν η κοινωνία των πολιτών να πάρει στα σοβαρά ένα «πολιτικό πράμα», που ξεκαρδίζεται στα γέλια το ίδιο με όσα καλείται να υποσχεθεί, καθώς όσα τώρα λέει είναι ακριβώς όσα δεν έκανε όντας κυβέρνηση 4 plus χρόνια, χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο, πέρα από τις δικές του ιδεολογικές και πολιτικές αγκυλώσεις και εμμονές.
Ο εμφύλιος και οι μνήμες του (όσες έχουν απομείνει) είναι το ασφαλέστερο καταφύγιο του κ. Τσίπρα και των ομοίων του, εκεί αισθάνονται ασφαλείς, στην επίκληση του αναγνωρίζουν τον φυσικό τους χώρο και στα επίδικα της περιόδου εκείνης τον ουσιαστικό λόγο για τον οποίο υπάρχουν: να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να οδηγήσουν τη χώρα στο σκοτάδι της εμφύλιας σύρραξης και να πάρουν «τα όνειρα εκδίκηση» για την προ ογδονταετίας ήττα.
Ουδόλως τους απασχολεί ότι τα όνειρα τους είναι, στην ουσία, μια φάρσα της εποχής του εμφυλίου, μια αστειότητα από εκείνες που λέμε για να γελάσουμε, ένα ανέκδοτο που το ακούμε για να δούμε από ευγένεια καθώς ξέρουμε την ατάκα της κατάληξης, κανένας δεν συγκινείται, κανένας δεν φοβάται, κανένας δεν ανησυχεί καν, αυτοί εκεί, στον αγώνα και στην πάλη, αρκεί να πουν το ποίημα που έμαθαν λες και θα τους ξυλιάσει ο δάσκαλος αν ξεχάσουν ένα στίχο.
Στο κλίμα αυτό που ο ίδιος ο κ. Τσίπρας επιθυμεί να επιβάλλει και να διαχειριστεί ένας Σπίρτζης, ένας Πολάκης και μια Ακριβοπούλου είναι απλώς «ο καραγκιοζ μπερντές» της ιστορίας, μια καρικατούρα τριών καμπαλέρος της αριστερής κακοψυχίας, όσα είπαν περί «δημοκρατίας και δικαιοσύνης με το άγριο» είναι αφετηριακά απλώς παλαβομάρες, μόνο τις φάτσες να δεις τις οποίες καλείται, υποτίθεται, να αντιπαλέψει η αστική δημοκρατία καταλαβαίνεις πως πρόκειται για γραφικές περιπτώσεις, κάτι σαν τους Ντάλτον της αριστεράς!
Με τούτα και μ΄ εκείνα ο Μητσοτάκης βαδίζει πλησίστιος προς μια νέα εκλογική νίκη «άνευ αντιπάλου» και για μια νέα κυβερνητική τετραετία, για την οποία οι σχεδιασμοί που εκπονούνται μιλούν για «ένα καινούργιο κράτος και μια νέα οικονομία».
Ο Κυριάκος εμφανίζεται αποφασισμένος να «μη αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα» από τις παλιές αγκυλώσεις, αν η αριστερά καθεύδει στις ξεθωριασμένες μνήμες ενός εμφυλίου ουδόλως τον απασχολεί, στην ουσία τον βολεύει να της δώσει χώρο να «αναστήσει» την περίοδο εκείνη κι ο ίδιος να διαχειρίζεται αποκλειστικά την Ελλάδα της επόμενης δεκαετίας!
Σκέφτομαι σε όλα αυτά τι ακριβώς θα συμβεί αν ο κ. Τσίπρας πάρει φόρα και του τα … του Κυριάκου (και όλων μας) και επικροτώ την ατάκα «της Πόπης», δίκιο έχει, απλώς δεν το ήξερε την ώρα που της ήρθε στο μυαλό η ατάκα και την ξεφούρνισε!!!
Άξιος ο μισθός της Πόπης και για τα υπόλοιπα με τα οποία προλόγισε... τον κ. Τσίπρα στην ομιλία του «στην πόλη της», εκείνο το καταπληκτικό «ο Μητσοτάκης έχει εγκαταλείψει τη Θεσσαλονίκη» όταν συνδέεται με τους μουσαμάδες στο Μετρό και τις φαντασιακές εκδόσεις εισιτηρίων κάνουν μέχρι και τη Νοτοπούλου να σκάει από τη ζήλια της, να το δείτε που εκεί στη Σαλονίκη θα παιχτεί σκληρό έργο μεταξύ των κυριών του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι για «άγρια και ήμερα» ακούω να διαδίδεται ήδη.
Δεν γνωρίζω αν στο συμβόλαιο της κυρίας Τσαπανίδου με την Κουμουνδούρου προβλέπεται ειδικό μπόνους για κομφερανσιέ στις συγκεντρώσεις, κάτι σαν support στις συναυλίες με τους ντόπιους καλλιτεχνίζοντες να προετοιμάζουν το κοινό και την ατμόσφαιρα για τον «μεγάλο τράγο τον πρωταγωνιστή με το πριόνι» (Θεσσαλονικιός τα είπε αυτά πριν από πολλά χρόνια), αλλά η ιστορία έχει πλάκα και ανεξάντλητες δυνατότητες αν σωστά την χειριστούν στον ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να προσφέρουν πολύ γέλιο στον «δοκιμαζόμενο από τη χουντακούλη» λαό!
Ο πρόλογος «της Πόπης» στη Θεσσαλονίκη ήρθε να συμπληρώσει την εισαγωγή με τον ύμνο του ΕΑΜ στην Πάτρα και να δέσει πλήρως με την επίσημη διάθεση του ΣΥΡΙΖΑ να επιβεβαιώσει, με όλα τα στελέχη του στην ίδια γραμμή, ταχύτατα τις εκτιμήσεις πως το τελευταίο σκαλοπάτι του αριστερού «πολιτικού απατεωνισμού» στην Ελλάδα είναι ο εμφύλιος.
Ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ, ακόμη κι εκείνοι που παριστάνουν τους μονίμως «διαμαρτυρόμενους» έχουν αποφασίσει να επιβάλουν πάση θυσία στον εκλογικό διάλογο την δική τους ατζέντα δήθεν για «μια χούντα που βασανίζει και ταλαιπωρεί τον δύστυχο ελληνικό λαό», είναι, ευτυχώς ή δυστυχώς, το μόνο που τους απόμεινε, όλα τα υπόλοιπα που δοκίμασαν προκάλεσαν πολύ γέλιο ακόμη και στους δικούς τους σανοφάγους, έπεσαν στα πατώματα και τα πόμολα στο κτίριο του ΕΦΚΑ με εκείνο το μοναδικό «θα καταργήσουμε την προσωπική διαφορά» που είπε ο κ. Τσίπρας έχοντας δίπολα του τον κ. Κατρούγκαλο που την θεσμοθέτησε!
Είναι τόσο τρομακτική η ένδεια των απόψεων (για προτάσεις ούτε λόγος, για αναμασήματα πρόκειται) του ΣΥΡΙΖΑ για την Ελλάδα του 2023 με όραμα την Ελλάδα του 2030, που καταλήγει να ακυρώνει η εκφορά τους κάθε απόπειρα να σκεφθεί καν η κοινωνία των πολιτών να πάρει στα σοβαρά ένα «πολιτικό πράμα», που ξεκαρδίζεται στα γέλια το ίδιο με όσα καλείται να υποσχεθεί, καθώς όσα τώρα λέει είναι ακριβώς όσα δεν έκανε όντας κυβέρνηση 4 plus χρόνια, χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο, πέρα από τις δικές του ιδεολογικές και πολιτικές αγκυλώσεις και εμμονές.
Ο εμφύλιος και οι μνήμες του (όσες έχουν απομείνει) είναι το ασφαλέστερο καταφύγιο του κ. Τσίπρα και των ομοίων του, εκεί αισθάνονται ασφαλείς, στην επίκληση του αναγνωρίζουν τον φυσικό τους χώρο και στα επίδικα της περιόδου εκείνης τον ουσιαστικό λόγο για τον οποίο υπάρχουν: να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να οδηγήσουν τη χώρα στο σκοτάδι της εμφύλιας σύρραξης και να πάρουν «τα όνειρα εκδίκηση» για την προ ογδονταετίας ήττα.
Ουδόλως τους απασχολεί ότι τα όνειρα τους είναι, στην ουσία, μια φάρσα της εποχής του εμφυλίου, μια αστειότητα από εκείνες που λέμε για να γελάσουμε, ένα ανέκδοτο που το ακούμε για να δούμε από ευγένεια καθώς ξέρουμε την ατάκα της κατάληξης, κανένας δεν συγκινείται, κανένας δεν φοβάται, κανένας δεν ανησυχεί καν, αυτοί εκεί, στον αγώνα και στην πάλη, αρκεί να πουν το ποίημα που έμαθαν λες και θα τους ξυλιάσει ο δάσκαλος αν ξεχάσουν ένα στίχο.
Στο κλίμα αυτό που ο ίδιος ο κ. Τσίπρας επιθυμεί να επιβάλλει και να διαχειριστεί ένας Σπίρτζης, ένας Πολάκης και μια Ακριβοπούλου είναι απλώς «ο καραγκιοζ μπερντές» της ιστορίας, μια καρικατούρα τριών καμπαλέρος της αριστερής κακοψυχίας, όσα είπαν περί «δημοκρατίας και δικαιοσύνης με το άγριο» είναι αφετηριακά απλώς παλαβομάρες, μόνο τις φάτσες να δεις τις οποίες καλείται, υποτίθεται, να αντιπαλέψει η αστική δημοκρατία καταλαβαίνεις πως πρόκειται για γραφικές περιπτώσεις, κάτι σαν τους Ντάλτον της αριστεράς!
Με τούτα και μ΄ εκείνα ο Μητσοτάκης βαδίζει πλησίστιος προς μια νέα εκλογική νίκη «άνευ αντιπάλου» και για μια νέα κυβερνητική τετραετία, για την οποία οι σχεδιασμοί που εκπονούνται μιλούν για «ένα καινούργιο κράτος και μια νέα οικονομία».
Ο Κυριάκος εμφανίζεται αποφασισμένος να «μη αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα» από τις παλιές αγκυλώσεις, αν η αριστερά καθεύδει στις ξεθωριασμένες μνήμες ενός εμφυλίου ουδόλως τον απασχολεί, στην ουσία τον βολεύει να της δώσει χώρο να «αναστήσει» την περίοδο εκείνη κι ο ίδιος να διαχειρίζεται αποκλειστικά την Ελλάδα της επόμενης δεκαετίας!
Σκέφτομαι σε όλα αυτά τι ακριβώς θα συμβεί αν ο κ. Τσίπρας πάρει φόρα και του τα … του Κυριάκου (και όλων μας) και επικροτώ την ατάκα «της Πόπης», δίκιο έχει, απλώς δεν το ήξερε την ώρα που της ήρθε στο μυαλό η ατάκα και την ξεφούρνισε!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου