Τι φοβάται η Τουρκία;

Του Θανάση Μαυρίδη
Όταν ακούμε από τους εξ ανατολών γείτονές μας ότι η Ελλάδα πρόκειται να… επιτεθεί στην Τουρκία, ψάχνουμε να δούμε πού βρίσκεται η παγίδα. Ακριβώς επειδή είναι μακριά και έξω από την κουλτούρα μας ο βομβαρδισμός πόλεων άλλων κρατών. Κάτι άλλο προσπαθούν να μας πουν οι φίλοι μας οι Τούρκοι. Πρέπει να εννοούν ότι όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο δύσκολη είναι η «δουλειά» για τη δική τους στρατιά του Αιγαίου.
Αυτά είναι γνωστά πράγματα. Τα γνωρίζουν οι σύμμαχοί μας στο ΝΑΤΟ εδώ και πολλά χρόνια. Έχουν ενημερωθεί σχετικά από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις. Η στρατιά του Αιγαίου ονομάστηκε έτσι επειδή ο στόχος της είναι προφανής: Τα νησιά του Αιγαίου... 

Οι Τούρκοι θα ήθελαν τη στρατιά του Αιγαίου, το ειδικό σώμα που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει στα παράλια και με αποκλειστικό στόχο τα νησιά μας, να είναι σε πλήρη ανάπτυξη και να μην συναντήσουν την παραμικρή αντίσταση. Ξέρουν ότι αυτό δεν «παίζει». Ξέρουν ακόμη ότι όσο περνάει ο καιρός η κατάσταση γίνεται γι' αυτούς πιο δύσκολη, αφού η Ελλάδα εξοπλίζεται και ενισχύει διαρκώς την άμυνά της.

Μέχρι πρόσφατα τα πράγματα ήταν σχετικά εύκολα για την Τουρκία. Το μόνο που είχε να κάνει ήταν να περιμένει να εξαντληθεί η Ελλάδα από την οικονομική και πολιτισμική κρίση που βιώνει τα τελευταία χρόνια και σε συνδυασμό με την σκανδαλώδη ανοχή που επιδεικνύουν οι Γερμανοί, να οδηγήσει τα πράγματα εκεί ακριβώς που τα ήθελε. Τώρα αυτό το σενάριο δεν βγαίνει.

Για κάποιον μεταφυσικό λόγο η διαδικασία «ωρίμανσης» αντιστράφηκε και σήμερα τα πράγματα δεν είναι όπως ήταν πριν από δύο ή τρία χρόνια. Και είναι βέβαιο ότι σε ένα ή δύο χρόνια τα πράγματα θα είναι επίσης καλύτερα απ’ ότι είναι σήμερα. Έτσι, υπάρχει νευρικότητα. Άγχος. Μια μακροχρόνια στρατηγική κινδυνεύει να πέσει στα βράχια.

Τι μπορεί να κάνει η Τουρκία; 

Πολλά και τίποτα! Σίγουρα δεν μπορεί να ορμήσει και να καταλάβει ένα μεγάλο νησί. Είναι σχεδόν αδύνατο. 

Θα μπορούσε να καταλάβει ένα ακατοίκητο νησί ή ένα μικρό νησί με μερικές δεκάδες κατοίκους. Το ερώτημα για την Τουρκία είναι ποιες θα είναι τότε οι συνέπειες. 

Οι Τούρκοι θα ήθελαν να βγαίνουν στο Αιγαίο με τον στόλο τους και η Αθήνα να τρέχει να συμβιβαστεί. Κάνουν λάθος!

Μετά από μια τέτοια επιθετική κίνηση δεν υπάρχει κυβέρνηση στην Αθήνα που θα καθόταν σε ένα τραπέζι. Δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε για μια ώρα στην συνέχεια. Η Αθήνα, λοιπόν, είναι «υποχρεωμένη» να απαντήσει σκληρά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Με άλλα λόγια, ένα «επεισόδιο» μιας δήθεν περιορισμένης έκτασης θα μεταβληθεί σε κάτι πιο σοβαρό, με ευρύτερες συνέπειες σε όλη την περιοχή.

Η Τουρκία είναι βέβαιο ότι εξετάζει όλα τα σενάρια. Από την κατάληψη μιας βραχονησίδας μέχρι τον αποκλεισμό ενός νησιού. Η βιασύνη της δείχνει το άγχος της. 

Εκείνο που πρέπει να γίνει σαφές προς όλους τους εμπλεκόμενους είναι ότι μία επιθετική κίνηση δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη. Δεν θα φύγουμε αυτή τη φορά αφήνοντας τη σημαία να παρασυρθεί από τον αέρα. Όχι γιατί έχει ξυπνήσει ο πατριωτισμός μέσα μας, αλλά διότι ξέρουμε καλά τι θα σημαίνει η υποχωρητικότητα για το όχι και τόσο μακρινό μέλλον.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συζητάμε. Όταν κάποιος θέλει την ειρήνη θα πρέπει να είναι έτοιμος και για πόλεμο και για συζητήσεις. Το ερώτημα είναι σε ποια βάση θα γίνουν αυτές οι συζητήσεις. Η εκμετάλλευση των πλούσιων ενεργειακών κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου είναι για όλους ένα δελεαστικό σενάριο. Κι εκεί θα πρέπει να επικεντρώσουμε.

Μόνο που για να φτάσουμε στην συνεκμετάλλευση της Ανατολικής Μεσογείου θα πρέπει η κάθε χώρα να έχει ξεκάθαρα ποσοστά στην πίτα. Με άλλα λόγια να έχουν ξεκαθαρίσει όλα τα θέματα που αφορούν τις θαλάσσιες ζώνες. Και δεν ξέρουμε κάποιον άλλον τρόπο πέρα από αυτόν που ορίζει το διεθνές δίκαιο. 

Υπάρχουν ιδιαιτερότητες; Ασφαλώς! Αλλά όλα λύνονται με καλή διάθεση, η οποία αυτή τη στιγμή φαίνεται να λείπει από την Τουρκία.

Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr