Ένας Τσίπρας, διεθνής «colotoumba» και ακραίο αρνητικό παράδειγμα πολιτικού «που ξεπούλησε τον λαό του» (πάλι κατά Μελανσόν) να αναζητά σε αυτό τον γαλλικό αριστερίζοντα αχταρμά σωσίβιο για να πιαστεί, ωσάν να μην έχει πίσω του μια ολόκληρη κυβερνητική θητεία, την οποία οι Έλληνες δεν έχουν ξεχάσει και αναλόγως την εργαλειοποιούν κάθε φορά που θέλουν να σηματοδοτήσουν «πόσους άγιους είχε η χώρα στο πλευρό της και πέρασε σύριζα από την ολική καταστροφή»...
Για τον κ. Τσίπρα και τους συν αυτώ ο Μελανσόν, αυτός ο βαθύτατα «αντί-ΣΥΡΙΖΑ» Μελανσόν, είναι «μια κάποια λύσις», κάτι σαν «το χαλάζι στην αναβροχιά», βλέπετε ο έτερος αριστερός Καππαδόκης προέκυψε κάπου στη μακρινή Κολομβία και τι παράδειγμα να πάρεις τώρα να μεταφέρεις στην ελληνική κοινωνία και τι να υποσχεθείς «θα γίνουμε Κολομβία;»
Στην ουσία τώρα και πέρα από τις φιλοφρονήσεις του Αλέξη Τσίπρα προς τον Γάλλο αρνητή του, η ανατροπή που σημειώθηκε στη Γαλλία και ο νέος συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων που διαμορφώθηκε, του επιτρέπει, τουλάχιστον στην αρχή έως ότου αποκρυσταλλωθεί πλήρως η κανονική διάταξη των δυνάμεων, στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να ονειρεύεται (σ.σ. έτοιμος να το «πουλήσει» είναι) την ανατροπή, την ακύρωση αν είναι δυνατόν «αύριο το πρωί», της συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας Ελλάδας – Γαλλίας, ίσως και την ακύρωση των παραγγελιών σε Rafale και Bellh@ra, ως αποτέλεσμα πιέσεων που μπορεί να ασκηθούν στον Εμανουέλ Μακρόν από μια εθνοσυνέλευση «αριστερής» προοπτικής.
Οι σχετικές «δικαιολογίες» για νοσοκομεία, σχολεία, δρόμους, γέφυρες, λιμάνια, ενισχύσεις σε όσους έχουν ανάγκη κ.λ.π. «που μπορούμε να χτίσουμε ή να επιδοτήσουμε με τα λεφτά των εξοπλισμών» είναι και εύκολες και στην ημερήσια διάταξη και στη λογική της εγχώριας αριστεράς δεκαετίες τώρα.
Στο πρόσωπο και στην πολιτική παρέμβαση του Μελανσόν ο κ. Τσίπρας προσδοκά να δει κάποιον που θα οδηγήσει τον Γάλλο Πρόεδρο σε μια εσωτερική αναδίπλωση, που θα του επιβάλλει να ακυρώσει ή να ουδετεροποιήσει την σημερινή θέση της Γαλλίας στη διεθνή σκηνή, κάτι σαν ένα σύγχρονο πολιτικό απομονωτισμό αντίστοιχο του αμερικανικού πριν από τον Ρούζβελτ, εξέλιξη που αν σημειωθεί θα έχει άμεση επίδραση και στις ισορροπίες στο Αιγαίο και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Σε αυτόν τον «απομονωτισμό», με την πολύτιμη συνδρομή του Ζαν Λυκ Μελανσόν, ο κ. Τσίπρας επενδύει για να πετύχει την ανατροπή της σημερινής ελληνικής πολιτικής στις διεθνείς σχέσεις, με στόχο να ακυρώσει το επίσημο δόγμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που περιέχει και την επίδειξη στρατιωτικής πυγμής (μέσω των σχετικών αμυντικών συμφωνιών και της προμήθειας σύγχρονου οπλισμού) παράλληλα με την διεθνή ανάδειξη της τουρκικής επιθετικότητας και του αναθεωρητισμού του Ερντογάν.
Στην ουσία τώρα και πέρα από τις φιλοφρονήσεις του Αλέξη Τσίπρα προς τον Γάλλο αρνητή του, η ανατροπή που σημειώθηκε στη Γαλλία και ο νέος συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων που διαμορφώθηκε, του επιτρέπει, τουλάχιστον στην αρχή έως ότου αποκρυσταλλωθεί πλήρως η κανονική διάταξη των δυνάμεων, στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να ονειρεύεται (σ.σ. έτοιμος να το «πουλήσει» είναι) την ανατροπή, την ακύρωση αν είναι δυνατόν «αύριο το πρωί», της συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας Ελλάδας – Γαλλίας, ίσως και την ακύρωση των παραγγελιών σε Rafale και Bellh@ra, ως αποτέλεσμα πιέσεων που μπορεί να ασκηθούν στον Εμανουέλ Μακρόν από μια εθνοσυνέλευση «αριστερής» προοπτικής.
Οι σχετικές «δικαιολογίες» για νοσοκομεία, σχολεία, δρόμους, γέφυρες, λιμάνια, ενισχύσεις σε όσους έχουν ανάγκη κ.λ.π. «που μπορούμε να χτίσουμε ή να επιδοτήσουμε με τα λεφτά των εξοπλισμών» είναι και εύκολες και στην ημερήσια διάταξη και στη λογική της εγχώριας αριστεράς δεκαετίες τώρα.
Στο πρόσωπο και στην πολιτική παρέμβαση του Μελανσόν ο κ. Τσίπρας προσδοκά να δει κάποιον που θα οδηγήσει τον Γάλλο Πρόεδρο σε μια εσωτερική αναδίπλωση, που θα του επιβάλλει να ακυρώσει ή να ουδετεροποιήσει την σημερινή θέση της Γαλλίας στη διεθνή σκηνή, κάτι σαν ένα σύγχρονο πολιτικό απομονωτισμό αντίστοιχο του αμερικανικού πριν από τον Ρούζβελτ, εξέλιξη που αν σημειωθεί θα έχει άμεση επίδραση και στις ισορροπίες στο Αιγαίο και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Σε αυτόν τον «απομονωτισμό», με την πολύτιμη συνδρομή του Ζαν Λυκ Μελανσόν, ο κ. Τσίπρας επενδύει για να πετύχει την ανατροπή της σημερινής ελληνικής πολιτικής στις διεθνείς σχέσεις, με στόχο να ακυρώσει το επίσημο δόγμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που περιέχει και την επίδειξη στρατιωτικής πυγμής (μέσω των σχετικών αμυντικών συμφωνιών και της προμήθειας σύγχρονου οπλισμού) παράλληλα με την διεθνή ανάδειξη της τουρκικής επιθετικότητας και του αναθεωρητισμού του Ερντογάν.
Τι ψάχνει;
Να αναλάβει ο ίδιος (σ.σ. πιστεύει βάσιμα πως θα κερδίσει τις εκλογές) να λύσει τις ελληνοτουρκικές διαφορές στο πνεύμα της Συμφωνίας των Πρεσπών, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί «πρότυπο» διεθνούς συμφωνίας, κάτι σαν υπόδειγμα για ολόκληρο τον πλανήτη.
Ένας Μακρόν κυρίαρχος και στην Εθνοσυνέλευση θα ήταν ένας Μακρόν «πολύ μητσοτακικός», θα επέτρεπε στον Έλληνα πρωθυπουργό να «κάνει ό,τι θέλει» στην διεθνή έκφραση της χώρας, θα ενίσχυε ακόμη περισσότερο την εικόνα αποτροπής που εμφανίζει σήμερα η Ελλάδα και θα υπερακόντιζε (ίσως και με νέες συμφωνίες εξοπλισμού) την άποψη για μια Ελλάδα σημαντικό παίκτη στην περιοχή και ενεργό παράγοντα για τη διαμόρφωση των ισορροπιών.
Ένας Μακρόν «αιχμάλωτος» του Μελανσόν (βοηθούσης και της Λεπέν) εικάζεται στην Κουμουνδούρου ότι είναι ένας «ελεγχόμενος πρόεδρος» με περιορισμένες δυνατότητες παρέμβασης, εξέλιξη που αντανακλά και στον Κυριάκο Μητσοτάκη, επίσης στενό συνεργάτη σε διεθνές επίπεδο του Γάλλου προέδρου και βασικού αντιπάλου της άποψης ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ «για μια δίκαιη λύση στα ελληνοτουρκικά», όπως στην Κουμουνδούρου αντιλαμβάνονται «το δίκαιο» στις διεθνείς σχέσεις και το απέδειξαν με την κατάπτυστη Συμφωνία για την επίλυση (δήθεν) του «Μακεδονικού», με την οποία γέλασε το χειλάκι και του τελευταίου μαθητευόμενου διπλωμάτη, πρωτοετή σε σχολή διεθνούς δικαίου.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ο ίδιος ο Τσίπρας και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχουν δημοσίως αναφερθεί σε μια αναλογική εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών και στις ελληνοτουρκικές διαφορές, η λογική της «δίκαιης λύσης» για την αξιωματική αντιπολίτευση εμπεριέχει και αυτή των «λογικών παραχωρήσεων» (θυμάστε εκείνα τα καταπληκτικά του Ζουράρι «δεν χάθηκε ο κόσμος αν χάσουμε και μερικά νησιά») προς τον τουρκικό λαό, που «έχει κι αυτός τα δίκια του, ας μην είμαστε μοναχοφάηδες».
Οι νέες ισορροπίες στην γαλλική εθνοσυνέλευση «βοηθούν» στην κατεύθυνση αυτή, μια ισχυρή παρουσία του κ. Μελανσόν υπέρ μιας «γαλλικής εθνικής εξωτερικής πολιτικής», στον αντίποδα της σημερινής του Προέδρου Μακρόν, είναι καλοδεχούμενη για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, σε αυτό τον βωμό δεν πειράζει, ας θυσιαστεί και το προσωπικό status του κ. Τσίπρα, μπορεί κάποτε να τον χαρακτήρισε ο Ζαν Λυκ «ελεεινό», αλλά «καλή καρδιά», το θέμα είναι πάντοτε πολιτικό και η Συμφωνία των Πρεσπών χρειάζεται να επιβεβαιωθεί με μια ανάλογη με την Τουρκία προς δόξαν της αριστερής διεθνιστικής σκέψης, της φιλίας των λαών κ.λ.π.
Ένας Μακρόν κυρίαρχος και στην Εθνοσυνέλευση θα ήταν ένας Μακρόν «πολύ μητσοτακικός», θα επέτρεπε στον Έλληνα πρωθυπουργό να «κάνει ό,τι θέλει» στην διεθνή έκφραση της χώρας, θα ενίσχυε ακόμη περισσότερο την εικόνα αποτροπής που εμφανίζει σήμερα η Ελλάδα και θα υπερακόντιζε (ίσως και με νέες συμφωνίες εξοπλισμού) την άποψη για μια Ελλάδα σημαντικό παίκτη στην περιοχή και ενεργό παράγοντα για τη διαμόρφωση των ισορροπιών.
Ένας Μακρόν «αιχμάλωτος» του Μελανσόν (βοηθούσης και της Λεπέν) εικάζεται στην Κουμουνδούρου ότι είναι ένας «ελεγχόμενος πρόεδρος» με περιορισμένες δυνατότητες παρέμβασης, εξέλιξη που αντανακλά και στον Κυριάκο Μητσοτάκη, επίσης στενό συνεργάτη σε διεθνές επίπεδο του Γάλλου προέδρου και βασικού αντιπάλου της άποψης ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ «για μια δίκαιη λύση στα ελληνοτουρκικά», όπως στην Κουμουνδούρου αντιλαμβάνονται «το δίκαιο» στις διεθνείς σχέσεις και το απέδειξαν με την κατάπτυστη Συμφωνία για την επίλυση (δήθεν) του «Μακεδονικού», με την οποία γέλασε το χειλάκι και του τελευταίου μαθητευόμενου διπλωμάτη, πρωτοετή σε σχολή διεθνούς δικαίου.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ο ίδιος ο Τσίπρας και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχουν δημοσίως αναφερθεί σε μια αναλογική εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών και στις ελληνοτουρκικές διαφορές, η λογική της «δίκαιης λύσης» για την αξιωματική αντιπολίτευση εμπεριέχει και αυτή των «λογικών παραχωρήσεων» (θυμάστε εκείνα τα καταπληκτικά του Ζουράρι «δεν χάθηκε ο κόσμος αν χάσουμε και μερικά νησιά») προς τον τουρκικό λαό, που «έχει κι αυτός τα δίκια του, ας μην είμαστε μοναχοφάηδες».
Οι νέες ισορροπίες στην γαλλική εθνοσυνέλευση «βοηθούν» στην κατεύθυνση αυτή, μια ισχυρή παρουσία του κ. Μελανσόν υπέρ μιας «γαλλικής εθνικής εξωτερικής πολιτικής», στον αντίποδα της σημερινής του Προέδρου Μακρόν, είναι καλοδεχούμενη για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, σε αυτό τον βωμό δεν πειράζει, ας θυσιαστεί και το προσωπικό status του κ. Τσίπρα, μπορεί κάποτε να τον χαρακτήρισε ο Ζαν Λυκ «ελεεινό», αλλά «καλή καρδιά», το θέμα είναι πάντοτε πολιτικό και η Συμφωνία των Πρεσπών χρειάζεται να επιβεβαιωθεί με μια ανάλογη με την Τουρκία προς δόξαν της αριστερής διεθνιστικής σκέψης, της φιλίας των λαών κ.λ.π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου