«Να αυξηθούν οι μισθοί και να μειωθούν οι τιμές»

Αυτή τη βαθυστόχαστη πρόταση την έκανε ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Νάσος Ηλιόπουλος. Αυτή η πρόταση αποτελεί τομή στη σύγχρονη πολιτική και οικονομική σκέψη, καθώς ουδείς μέχρι σήμερα σκέφτηκε κάτι παρόμοιο. Τιτάνες των οικονομικών επιστημών πασχίζουν να διατυπώνουν θεωρίες και δε σκέφτηκαν αυτό το πολύ απλό που σκέφτηκε ο κύριος Νάσος και το οποίο ουσιαστικά καταργεί τη φτώχεια με μόλις εννιά λέξεις. Μεγαλειώδες. Βέβαια, η πρόταση δεν είναι ολοκληρωμένη και το επισημαίνω καλόπιστα. Ο κύριος Νάσος θα έπρεπε να ζητήσει και αύξηση... των συντάξεων.

Το ερώτημα «και τι θα γίνουν οι επιχειρήσεις και οι βιοτεχνίες» απορρίπτεται ως αφελές. Μια τέτοια πρόταση επιπέδου Νόμπελ Οικονομίας δεν την αντιμετωπίζεις με τη λογική. Είναι αξίωμα. Υποκλίνεσαι μπροστά της και μπροστά στο μεγαλείο του ανδρός που τη συνέλαβε και στρατεύεσαι για την υλοποίηση της.

Παράλληλα με αυτήν την παρέμβαση του κ. Νάσου είχαμε και μια ηχηρή παρέμβαση - όπως λέγεται - του ξαδέρφου του τέως πρωθυπουργού, του Γιώργου Τσίπρα, ο οποίος παρεμπιπτόντως μού είναι συμπαθής λόγω κοινών οπαδικών φρονημάτων. Προσπαθώ να μην επηρεαστώ από αυτήν τη συμπάθεια και να γίνω άτεγκτος κριτής της δήλωσης του ότι η Δύση δε βοηθά την ειρήνη στην Ουκρανία, γιατί ενισχύει με όπλα τον αμυνόμενο. 

Συμφωνώ απολύτως μαζί του, εντελώς απροκατάληπτα. Από πού ακούστηκε να βοηθάς τον αμυνόμενο και όχι τον επιτιθέμενο; 

Γιατί αντί για όπλα δεν στείλαμε σταφίδες, όπως εύστοχα πρότεινε πριν από λίγες ημέρες ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ; 

Τα όπλα στον αμυνόμενο δε βοηθούν τον εισβολέα να ολοκληρώσει με συνοπτικές διαδικασίες το έργο του, κάτι που οδηγεί σε άσκοπη αιματοχυσία. Θυμηθείτε και τη δήλωση ενός άλλου μπουμπουκιού, «και τι θα γίνει αν χάσουμε 2-3 νησιά;». 

Το παν είναι ο εισβολέας να μη βρίσκει αντίσταση. Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε.
Έτσι αγωνίζονται οι σύντροφοι για την παγκόσμια ειρήνη, την κατάργηση των πολέμων και την επικράτηση στην Οικουμένη της αγάπης και της κατανόησης μεταξύ των λαών και…των ερωτευμένων.

Θα μου πείτε τώρα γιατί ασχολούμαι με αυτούς τους ανθρώπους. 

Σας απαντώ: δεν ασχολούμαι με τις ανοησίες τους, απλώς προσπαθώ να τους εξηγήσω γιατί δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από το 22%. Γιατί η κυβέρνηση φθείρεται και αυτοί δεν κερδίζουν τίποτα από τη φθορά της.

Γιατί η ψήφος είναι σε τελική ανάλυση αποτέλεσμα συγκρίσεων. Οι πολίτες μπορεί να έχουν παράπονα από την κυβέρνηση, αλλά όταν βλέπουν την εναλλακτική λένε «με συγχωρείτε, δε θα πάρω». Όταν ακούνε τις μπούρδες του κυρίου Νάσου και του ξαδέρφου γυρνάνε την πλάτη τους στον ΣΥΡΙΖΑ.

Αντιλαμβάνονται οι πολίτες πως αυτοί οι άνθρωποι είναι εντελώς ακατάλληλοι να διαχειριστούν και τις πιο απλές καταστάσεις, πολύ, δε, περισσότερο κρίσεις σαν αυτές που «έκατσαν» στη θητεία της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.

Είναι πράγματι άχαρη αυτή η περίοδος για την αξιωματική αντιπολίτευση γιατί είθισται οι κρίσεις να δυναμώνουν τις κυβερνήσεις, αλλά αυτό δε δικαιολογεί όλες τις ανοησίες που ακούμε τις τελευταίες μέρες.

Σάκης Μουμτζής