Η δογματική εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην λάθος αντιπολίτευση

Η ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ να ανακαλύψει θέματα άσκησης αντιπολίτευσης που αφορούν τα ευρύτερα στρώματα και όχι όσους ενδιαφέρονται πχ για τα κατειλημμένα κτίρια, τον οδηγεί συχνά σε λάθος επιλογές που αναδεικνύουν μικρόψυχη και μικροκομματική αντίληψη ακόμη και για μείζονα θέματα όπως η εξωτερική πολιτική.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει σημαία του τον «αποκλεισμό της Ελλάδας από την Διάσκεψη του Βερολίνου για την Λιβύη» και την «αποτυχία της επίσκεψης Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον» και επιμένει... δογματικά σε αυτά ακόμη κι όταν τα γεγονότα τον διαψεύδουν ή όταν πάντως προκύπτει ότι ευθύνες ανήκουν και στην προηγούμενη κυβέρνηση καθώς η εξωτερική πολιτική και ο κόσμος μας δεν γεννήθηκαν τον Ιούλιο του 2019, μετά τις εκλογές στην Ελλάδα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για περιθωριοποίηση της Ελλάδας επειδή η κυβέρνηση δεν εκπροσωπήθηκε στην Διάσκεψη του Βερολίνου.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, ότι αυτό δεν ήταν επιλογή της Αθήνας αλλά εκείνων που οργάνωσαν την Διάσκεψη και δεν είχαν κανένα σκοπό να φορτώσουν την Διάσκεψη με ένα ακόμη πρόβλημα, τα ελληνοτουρκικά.
Όμως επειδή η συζήτηση γίνεται περί περιθωριοποίησης , ίσως έχουν ξεχάσει ποιοι έβαλαν την χώρα σε καθεστώς πλήρους ανυποληψίας τότε που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ακολουθούσε τις εμπνεύσεις Βαρουφάκη, Λαφαζάνη, Καμμένου.
Όταν η χώρα αποκλείστηκε από τη Διάσκεψη του Βερολίνου για τα Δυτικά Βαλκάνια, ενώ εκκρεμούσε η διαφορά για το ονοματολογικό. 

Όταν η τότε κυβέρνηση πληροφορήθηκε από την ..τηλεόραση το κλείσιμο των συνόρων από την ΠΓΔΜ με εντολή της κ. Μερκελ προκειμένου να εγκλωβιστούν στην Ελλάδα οι μεταναστευτικές ροές. 

Όταν θυσίασε τις ελληνορωσικές σχέσεις στον βωμό της «συμπάθειας» που θα προσέφερε ο κ. Τραμπ. 

Όταν δεν προσπάθησε να δώσει λύση στο Σκοπιανό που θα κάλυπτε το μείζον θέμα της «μακεδονικής ταυτότητας» αρκούμενη στα καλά λόγια της κ. Μέρκελ και της Ουάσιγκτον.
Όταν «κατάπιε» το έτοιμο από τον Νίκο Κοτζιά σχέδιο για επέκταση χωρικών υδάτων στο Ιόνιο, από τον φόβο του κ.Ερντογάν..
Όταν έκανε την πιο θεαματική στροφή για κυβέρνηση, και από τι ς πορείες εναντίον του «αμερικανικού ιμπεριαλισμού» βρέθηκε υμνητής όχι απλώς των ΗΠΑ αλλά του κ. Τραμπ, χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα και καμία δέσμευση ή εγγύηση ασφάλειας για την χώρα μας.
Σαν αυτή που πριν πέντε ημέρες ζητούσε ως προϋπόθεση για να εγκρίνει την Συμφωνία Αμυντικής Συνεργασίας (την οποία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματεύτηκε). Και όταν αυτή ήρθε με την μορφή της επιστολής του κ. Πομπέο, ανακάλυψαν ότι αυτά είναι γνωστά….

Σε ότι αφορά το Λιβυκό. 

Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει τις ευθύνες που της αναλογούν για το εάν προσπάθησε επαρκώς και εγκαίρως να γίνει μέρος αυτής της διαδικασίας από τον Σεπτέμβριο που είχαν γίνει οι πρώτες συναντήσεις.
Ο κ. Τσίπρας είχε συμμετάσχει τον Νοέμβριο του 2018 στην συνάντηση στο Παλέρμο, μια συνάντηση που δεν είχε δομημένο χαρακτήρα και έγινε απλώς συζήτηση περί Λιβυκής κρίσης. 

Τις ίδιες ημέρες ο κ. Ακάρ είχε επισκεφθεί τη Τρίπολη και αμέσως μετά έγιναν γνωστοί οι χάρτες με τους οποίους τραβούσε την τουρκική υφαλοκρηπίδα μέχρι νότια της Κρήτης. 

Έκτοτε.. .σιωπή. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ απλώς ξέχασε την Λιβύη…
Ούτε υπήρξε κινητοποίηση προς την πλευρά της Τρίπολης ώστε να δοθούν εξηγήσεις, ούτε στην Ε.Ε. τέθηκε το ζήτημα ώστε να υπάρξει προληπτική διπλωματία… 

Και λίγες ημέρες μετά τις εκλογές υπήρξε ένα πρώτο ανησυχητικό δείγμα, το διάβημα της Λιβύης για τα Οικόπεδα που είχε αδειοδοτήσει η Ελλάδα νοτιοδυτικά της Κρήτης. Και προφανώς σε δυόμιση μήνες δεν έγιναν αυτά που έπρεπε να είχε γίνει έναν χρόνο πριν και φτάσαμε τελικά στην υπογραφή των δύο Μνημονίων Τουρκίας -Λιβύης στις 27 Νοεμβρίου.

Στον αποκλεισμό της Ελλάδας οι ευθύνες δεν μπορεί να αναζητηθούν αποκλειστικά στην νυν κυβέρνηση, καθώς ο εκτροχιασμός του Λιβυκού ζητήματος εις βάρος των εθνικών συμφερόντων ξεκίνησε αρκετούς μήνες πριν από τις εκλογές του Ιουλίου. Αλλά κανένας τότε δεν ενδιαφέρθηκε.
Και ασκήθηκε κριτική που μάλλον προσομοίαζε με αυτή των κ. Ερντογάν και Τσαβούσογλου για την πρόσκληση Χαφταρ στην Αθήνα, όταν αυτή ήταν πράγματι μια κίνηση η οποία έστω και εμμέσως βάζει την Ελλάδα στο παιχνίδι της Λιβύης.

Σε ότι αφορά τους Αμερικανούς και την επίσκεψη Μητσοτάκη στις ΗΠΑ. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ηθελημένα διαστρεβλώνει το περιεχόμενο της δήλωσης Μητσοτάκη ότι η Ελλάδα είναι σίγουρος και προβλέψιμος σύμμαχος. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το πλεονέκτημα που προσφέρει η Ελλάδα στην Ουάσιγκτον που και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας είχε προβάλει στην επίσκεψη του στον Λευκό Οίκο.
Ότι η Ελλάδα, σε μια περιοχή αστάθειας όπου η μεγαλύτερη νατοϊκή χώρα η Τουρκία είναι ακριβώς παράγοντας μη προβλέψιμος και ασταθής ως σύμμαχος, είναι ο πιο αξιόπιστος σύμμαχος και συνεπώς έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται από την Ουάσιγκτον. Γιατί μόνο έτσι μπορείς να ενισχύσει την θέση σου απέναντι σε μια χώρα που λόγω μεγέθους και ισχύος επιτυγχάνει καθημερινά να επιβάλλει τις ιδιομορφίες της σε φίλους και συμμάχους.

Σε ότι αφορά τις εγγυήσεις ασφάλειας που ζητούσε και πριν ο κ. Τσίπρας και επεδίωκε και ο κ. Μητσοτάκης, δίδονται (όσο αυτό είναι αρκετό) με την επιστολή Πομπέο. Η οποία προφανώς δεν δίνεται τιμής ένεκεν για την νυν κυβέρνηση αλλά αφορά και τα σοβαρά βήματα για την βελτίωση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων που έγιναν και από την κυβέρνηση Τσίπρα. Όπως και οι σχέσεις με την Γαλλία, δεν χτίστηκαν σε έξι μήνες ,αλλά και η προηγούμενη κυβέρνηση είχε συνεισφέρει στο επίπεδο που είναι σήμερα οι ελληνογαλλικές σχέσεις.

Γιατί τελικά δεν μπορεί για όλα τα «θετικά» να είναι υπεύθυνοι οι πρώην και για όλα τα «κακά» οι νυν και το αντίστροφο, ανάλογα του ποιος ομιλεί...
Όταν το αντιληφθούν όλοι αυτό θα είναι σοβαρό δείγμα ωριμότητας του πολιτικού συστήματος ..
του Νίκου Μελέτη
liberal.gr