Ήταν λοιπόν στα 1990 ένας δημοφιλής κύριος που σε μία από τις συνηθισμένες καταστροφές έβγαινε μπροστά στις τηλεοράσεις για να πείσει τον κόσμο να μην πουλήσει.
Εκείνο το απόγευμα, λοιπόν, τον είδα να μπαίνει συνωμοτικά στην χρηματιστηριακή. Τον… ακολούθησα!
Ήταν μία πρόκληση! Ποιος ήταν ο λόγος να μπει με τόσες προφυλάξεις στη χρηματιστηριακή; Η περιέργεια ήταν μεγάλη, αφού...
η ίδια η σκηνή ήταν ασυνήθιστη. Ο γνωστός παράγοντας έμοιαζε με επαρχιώτη που μόλις έφτασε από την επαρχία και φύλαγε με τα δύο του χέρια σφικτά στην αγκαλιά του την βαλίτσα. Ποιος ξέρει τι κουβαλούσε εκεί μέσα.
Τα χρηματιστηριακά γραφεία βρισκόντουσαν τότε μέσα σε δύο στοές, δεξιά και αριστερά του χρηματιστηρίου, στη Σοφοκλέους. Εκείνος μπήκε στην αριστερή στοά και με γρήγορα βήματα έτρεξε προς το τέλος του διαδρόμου όπου βρισκότανε το γραφείο του Γραβάνη. Λίγο πριν μπει μέσα κοίταξε προς τα πίσω και ύστερα με ένα αποφασιστικό βήμα μπήκε μέσα.
Από πίσω κι εγώ. Έτυχε και είχα λογαριασμό στο ίδιο γραφείο, οπότε θα έβρισκα μία καλή δικαιολογία για την «εισβολή». Έπειτα από λίγα λεπτά βρισκόμουν μέσα στο μικροσκοπικό γραφείο του Γραβάνη. Ίσα που χωρούσε ο ίδιος, μία κοπέλα στο ταμείο και ο ανιψιός του ο Φάνης, που έπαιζε το ρόλο του αντικριστή. Και δίπλα μου ο παράγοντας να μετράει τις μετοχές που είχε πουλήσει τις προηγούμενες ημέρες και τις οποίες έπρεπε να παραδώσει στο χρηματιστή του.
Ήταν τόσες πολλές οι μετοχές που είχε πουλήσει που η βαλίτσα τις κουβαλούσε αγκομαχώντας, με τα τοιχώματά της να έχουν πιεστεί υπερβολικά. Αφού είχε ήδη δώσει αρκετούς τίτλους στην κοπέλα και η βαλίτσα φαινόταν ακόμη γεμάτη. Η αλήθεια είναι ότι ήθελε και χρόνο για να γίνει όλη αυτή η ιεροτελεστία. Να βγουν οι τίτλοι από τη βαλίτσα, να μετρηθούν από τον ίδιον, να τους πάρει η κοπέλα και να τους μετρήσει κι αυτή με τη σειρά της. Κι ύστερα να τον «ξεχρεώσει». Κι εγώ δίπλα να χαζεύω τα χαρτιά με τα κουπόνια. Διότι η κάθε εταιρεία είχε τις δικές της μετοχές και η κάθε μετοχή ήταν ένα ξεχωριστό έργο τέχνης.
Ο παράγοντας με αντιλήφθηκε, όπως ήταν φυσικό, από την πρώτη στιγμή και συνεχώς μου έριχνε λοξές ματιές. Σαν να μου λέει να είμαι περισσότερο διακριτικός ή ακόμη και να πάω να τσακιστώ, να φύγω. Η αδιακρισία μου ήταν εμφανώς ενοχλητική. Κάποια στιγμή σταμάτησε το μέτρημα και στράφηκε προς την πλευρά μου, σαν να μου λέει «τι θες βρε άνθρωπέ μου». Τον κοίταξα στα μάτια και με μία περιπαικτική διάθεση του είπα: «Εσύ βγαίνεις στις τηλεοράσεις και λες στον κόσμο να μην πουλάει, αλλά απ' ότι βλέπω έχεις ήδη πουλήσει το μισό ταμπλό».
Το εντυπωσιακό για εκείνη τη στιγμή είναι ότι δεν θίχτηκε! Τον έλεγα ψεύτη κι εκείνος συνέχιζε το μέτρημα ατάραχος. «Αγαπητέ μου. Αυτά τα λέω για θεσμικούς λόγους. Είναι αυτό που μου επιβάλλει να κάνω η θέση μου. Ο ρόλος μου. Το να τα πιστεύουμε όμως και μεταξύ μας». Ο διάλογος διακόπηκε και από τον χρηματιστή Γραβάνη που με ένα νεύμα του τύπου «τελείωνε» μου είπε να αφήσω τον άνθρωπο να μετρήσει τα χαρτιά του. Μάλλον ένιωθε σαν να παραβίαζα εκείνη την στιγμή τους άγραφους νόμους της Πίστης, ότι γινόμουν κοινωνός της σημαντικότερης χρηματιστηριακής πληροφορίας που είχε και διαχειριζότανε μόνο αυτός: Ποιος και πόσο πουλάει και ποιος και πόσο αγοράζει. Δεν έφταιγα όμως εγώ που το γραφείο του, όπως και των άλλων χρηματιστών, ήταν 3 επί 5!
Ο κυνισμός του παράγοντα με συγκλόνισε. Και η προσπάθειά του να με πείσει ότι δήθεν ήμουν μέλος μιας αόρατης ελίτ που μπορούσε να κοροϊδεύει τον κόσμο με εξόργισε. Έκτοτε δεν είχα τις καλύτερες των σχέσεων με αυτούς τους «παράγοντες».
Εκείνη την ημέρα, όμως, έμαθα ένα πιο σπουδαίο πράγμα: Να μην εμπιστεύομαι την εικόνα που κάθε φορά ήθελαν να μας πουλήσουν. Πίσω από αυτή την εικόνα κρύβεται συνήθως μία πραγματικότητα που μπορεί να την προδώσει μόνο η ανθρώπινη ματαιοδοξία και πλεονεξία. Γι' αυτό και δεν έδινα πλέον σημασία στα λόγια. Αλλά έμαθα να ακολουθώ την πορεία του χρήματος.
Γιατί το έγραψα αυτό σήμερα; Όχι γιατί είναι καλοκαίρι και δεν υπάρχει επικαιρότητα. Όσο υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ανησυχούμε γι' αυτό. Πάντα θα έχουμε κάτι να γράψουμε. Η αλήθεια είναι ότι καταπιάστηκα με διάφορα σενάρια που θέλουν την ανάπτυξη να έρχεται στους επόμενους μήνες. Κι εκεί που σκεπτόμουνα για ποιόν λόγο μας σερβίρουν τέτοιες χοντράδες, θυμήθηκα το περιστατικό στη χρηματιστηριακή του Γραβάνη. Αλλά ύστερα μου άρεσε μόνο και μόνο που θυμήθηκα αυτή την ιστορία. Κι έτσι δεν ήθελα να την χαλάσω με άλλες «Βαθυστόχαστες» αναλύσεις και παραλληλισμούς. Κι έτσι σας την αφήνω. Όπως ακριβώς τη θυμήθηκα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου