Τσιπρισμός: Όταν ο πιο χυδαίος τυχοδιωκτισμός εμφανίζεται με… ανθρώπινο πρόσωπο

Φθάσαμε στο σημείο να θεωρούμε «κανονικότητα» το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός και οι ακροδεξιοί σύμμαχοί του δεν έριξαν την χώρα στα βράχια…

Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Το ότι ο κ. Αλέξης Τσίπρας δι’ ηπίου πραξικοπήματος (που είναι η προσφυγή σε πρόωρες εκλογές) ανήλθε στην εξουσία έχοντας εκ των προτέρων εξασφαλίσει την συμμαχία της πιο χυδαίας δεξιάς στην Ελλάδα, δεν μάς λέει τίποτα.
Η προσπάθεια της κυβέρνησης αυτής επί...
ένα εξάμηνο να διαπραγματευτεί μία αδιαπραγμάτευτη συμφωνία, να εκβιάσει εταίρους και δανειστές μας, να προσπαθήσει να πουλήσει την Ελλάδα στην Ρωσία και τελικά να πτωχεύσει τις τράπεζες επιβάλλοντας κεφαλαιουχικούς ελέγχους, δεν θυμίζει κάτι από νοτιοαμερικανικό αυταρχικό λαϊκισμό;
Η υπογραφή στην συνέχεια ενός τρίτου μνημονίου, χειρότερου από τα δύο προηγούμενα και τα σόου της εφαρμογής των υπογραφέντων μέσω αξιολογήσεων, δεν προβληματίζει;

Ο επιχειρούμενος πολύπλευρος εξευτελισμός θεσμών και οι συνεχείς επιθέσεις κατά πυλώνων της δημοκρατίας δεν ανησυχούν τους επιχειρηματίες, τους τραπεζίτες και κάποιους αφελείς στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή;

Το πολιτικό παρελθόν ανθρώπων που συμμετέχουν στην σημερινή κυβέρνηση, ο βίος και πολιτεία του πρωθυπουργού μας, η ποιότητα των εταίρων του στην εξουσία, μπορούν να πείσουν ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να ακολουθήσουν τον δρόμο του ευρωπαϊκού δημοκρατικού σοσιαλισμού;

Φαντάζεται κανείς ότι τύποι σαν τον Πολάκη, τον Μπαλαούρα, τον Μπαλάφα, τον Σπίρτζη, τον Τόσκα, τον Γαβρόγλου κ.α., μπορούν να καθίσουν σε καρέκλες που κάποτε τίμησαν ο Βίλλυ Μπραντ, ο Όλαφ Πάλμε, ο Μπρούνο Κράϊσκυ, ο Φρανουσά Μιττεράν και άλλες κορυφαίες μορφές της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που έγραψαν ιστορία και συνέβαλαν τα μέγιστα ώστε η Ευρώπη να είναι σήμερα η πιο προηγμένη κοινωνικά ήπειρος στον κόσμο;

Αλλά πηγαίνω και πιο πέρα: έχοντας γνωρίσει από κοντά, χωρίς να συμφωνώ με όλες τις απόψεις τους, αριστερούς πολιτικούς όπως ο Αλτιέρο Σπινέλλι, ο Πιέτρο Ινγράο, ο Εν. Μπερλινγκουέρ, ο Μάριο Σοάρες, ο Σαντιάγκο Καρίγιο κ.α., μπορώ να δεχθώ ότι το συνοθύλευμα ΣΥΡΙΖΑ έχει κάποια σχέση με αυτούς; Θα επρόκειτο για ιεροσυλία, αν το έκανα.

Είμαι δε σιγουρότατος ότι τα κόκκαλα του Λεωνίδα Κύρκου θα τρίζουν στον τάφο του, με τα έργα και τις ημέρες μίας δράκας τυχοδιωκτών που διψούσαν για εξουσία και για τίποτα άλλο.

Το ΠΑΣΟΚ του «αυριανισμού» και ο ΣΥΡΙΖΑ του «πολακισμού» είναι η νέα ιδεολογία στην Ελλάδα την οποία εκφράζει ο Αλέξης Τσίπρας. Πρόκειται για ένα κοκτέϊλ που συνιστά τον «τσιπρισμό», ο οποίος βέβαια καμμία σχέση δεν έχει ούτε με τον δημοκρατικό σοσιαλισμό, ούτε με την δημοκρατική ευρωαριστερά.

Ο «τσιπρισμός», για να χρησιμοποιήσουμε μία πολύ εύστοχη έκφραση του Γιάννη Πρετεντέρη στα Νέα του Σαββατοκύριακου (15-16.7.2017), είναι «ένας τυχοδιωκτισμός με ανθρώπινο πρόσωπο».

Αλλά πίσω από αυτόν κρύβεται ένας νέος σκοταδισμός, εξαιρετικά επικίνδυνος για την ελληνική κοινωνία. Αυτοί που θεωρούν ότι η Ελλάδα «επανήλθε στην κανονικότητα» πλανώνται πλάνην οικτράν.

Το ξεχαρβάλωμα του πολιτικού συστήματος και ο θρυμματισμός της πολιτικής ζωής είναι ύπατος στόχος του Αλέξη Τσίπρα. Και ας είναι σίγουροι οι οπαδοί της «κανονικότητας» ότι η δήθεν «στροφή» που σήμερα επικαλείται δεν περιλαμβάνει ούτε το ξήλωμα του κομματικού κράτους, ούτε την πάταξη της συνδικαλιστικής ασυδοσίας, αλλά ούτε και την περιστολή της γραφειοκρατικής σπατάλης.

«Αντίθετα, το στοίχημα είναι η διαιώνιση αυτού του λαβύρινθου της αυθαιρεσίας και της διαρπαγής», γράφει ο καθηγητής Περικλής Σ. Βαλλιάνος. Και δικαίως θέτει το ερώτημα: «Ποιος θα προσέλθει να ρίξει τα χρήματά του σε μια τέτοια μαύρη τρύπα, εκτός και αν πετύχει μία εξωθεσμική συμφωνία κατευθείαν με το δοβλέτι για την αποκόμιση εγγυημένου κέρδους».

Υπάρχουν ενδείξεις, από την άποψη αυτή, ότι το περιβάλλον Τσίπρα κινείται πολύ τον τελευταίο καιρό. Είναι δε ξεκάθαρο γιατί ο πρωθυπουργός θα κάνει ό,τι μπορεί για να παραμείνει στην εξουσία. Εξηγούμεθα: Στα Νέα του Σαββατοκύριακου (15-16.7.2017) ο καθηγητής Γιάννης Βούλγαρης γράφει:

«Το πρόβλημα στην σημερινή Ελλάδα είναι ότι έχουν προκύψει δομικότερα κοινωνικά, θεσμικά και ιδεολογικά προβλήματα που απειλούν σαν νάρκες να πλήξουν την μελλοντική πορεία της χώρας. Θα άρχιζα από αυτήν την άστεγη κοινωνική βάση του λαϊκισμού, που απογοητεύτηκε από την μνημονιακή κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ και αποτραβήχτηκε ματαιωμένη στον εαυτό της. Το φαινόμενο είναι καινούργιο και πιο επικίνδυνο σε σχέση με την εμπειρία της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Τότε, τα μεγάλα κόμματα-παρατάξεις άσκησαν κατά κανόνα μία λειτουργία θετικής ενσωμάτωσης των λαϊκιστικών τμημάτων της βάσης τους. Λίγες ήταν οι περιπτώσεις, όπως οι εξάρσεις του αυριανισμού στην κεντροαριστερά και οι εθνικοθρησκευτικές κινητοποιήσεις στην δεξιά, όπου το λαϊκιστικό στοιχείο των μεγάλων πολυσυλλεκτικών κομμάτων πήρε το πάνω χέρι.

Αλλά και τότε υπήρχαν πολιτικές ηγεσίες που, όταν αισθάνθηκαν τον κίνδυνο, ήταν σε θέση να τιθασσεύσουν τα πράγματα.

Σήμερα, η λαϊκιστική βάση της αντιμνημονιακής αγανάκτησης περιφέρεται άστεγη και βουβή, καθώς ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την οργανωτική υπόσταση ούτε ο Τσίπρας το ηγετικό κύρος να την επανενσωματώσουν σε μία θετική κατεύθυνση».

Στην τελευταία διαπίστωσή του, πιστεύουμε ότι ο καθηγητής Γιάννης Βούλγαρης κάνει λάθος εκτίμηση. Όπως θα δούμε στους μήνες που ακολουθούν, ο Αλ. Τσίπρας, με εργαλείο τον εξευτελισμό των θεσμών, αυτό το κοινό θα επιδιώξει να προσελκύσει και να το πείσει ότι ο «τσιπρισμός» μπορεί να γίνει και καθεστώς…