"Ο συνδικαλισμός ως τροχοπέδη"

Πως τα κόμματα κατέστρεψαν τον συνδικαλισμό

Στο χθεσινό σχόλιο αναφέρθηκα στα επεισόδια που προκάλεσαν συνδικαλιστές νοσοκομείου επειδή δεν ήθελαν οι Επιθεωρητές Υγείας να πραγματοποιήσουν ελέγχους για το ποιοι δουλεύουν και ποιοι όχι! 

Ο συνδικαλισμός παραμένει μία κορυφαία κατάκτηση των εργαζομένων υπό μία προϋπόθεση. Ότι σε κάθε εκδήλωσή του φροντίζει να διασφαλίζει το κύρος του ώστε αυτό να μην ευτελίζεται στο όνομα της εξυπηρέτησης είτε κομματικών σκοπιμοτήτων είτε συντεχνιακών συμφερόντων, όταν μάλιστα τα συμφέροντα αυτά διακρίνονται για ιδιοτέλεια και κακώς εννοούμενη συναδελφική αλληλεγγύη.

Στη χώρα μας ο συνδικαλισμός παραμένει χειραγωγημένος από πολιτικές παρατάξεις. 

Γι’ αυτό και ανέδειξε σειρά μειονεκτημάτων:...

Πρώτον, οι κατευθυνόμενοι συνδικαλιστές, ειδικώς μάλιστα όταν είναι υψηλά στην ιεραρχία, εξυπηρετούν μόνο τα συμφέροντα και τις πρόσκαιρες σκοπιμότητες των κομμάτων στα οποία ανήκουν και από τα οποία λαμβάνουν εντολές..

Δεύτερον, με τον αυθαίρετο τρόπο με τον οποίον συνήθως λειτουργούν, καταστρατηγούν στοιχειώδεις δημοκρατικούς κανόνες, όπως είναι η έννοια του σεβασμού της πλειοψηφίας και της αντίθετης άποψης.

Τρίτον, ακριβώς επειδή τα κόμματα φροντίζουν να χρησιμοποιούν τους συνδικαλιστές ως πολιτικές αιχμές, σε πολλές περιπτώσεις ζητημάτων πολιτικής αιχμής, φαλκιδεύουν, στην ουσία, τον πραγματικό τους ρόλο, που είναι η προώθηση των πραγματικών συμφερόντων των εργαζομένων

Πέραν αυτών ο συνδικαλισμός έτσι όπως αφέθηκε ή παροτρύνθηκε να αναπτυχθεί στην Ελλάδα, αποδείχτηκε, καθ’ όλη την διάρκεια της Μεταπολίτευσης, σε μία τροχοπέδη για την ανάπτυξη της χώρας ή, το χειρότερο, για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων. 

Αντιθέτως σε όλες τις ευνομούμενες ευρωπαϊκές χώρες ο συνδικαλισμός έρχεται αρωγός της όποιας κυβερνητικής προσπάθειας που αποβλέπει στην αντιμετώπιση οικονομικών κρίσεων και δεν υπερθεματίζει σε μία οικονομική καταστροφή, στην οποία οδηγούν είτε άκαιρες και άκριτες διεκδικήσεις είτε πολιτική μισαλλοδοξία.

Του Νίκου Σίμου