Ως δικαιολογία αυτής της εξόφθαλμα διακριτικής μεταχείρισης έφεραν το γεγονός ότι οι ίδιοι όμιλοι έχουν...
κι εργοστάσια παραγωγής φωτοβολταϊκών, τα οποία υπολειτουργούν και άρα κινδυνεύουν κάποιες εκατοντάδες θέσεις εργασίας.
Μέσω της κατασκευής των πάρκων όμως, τα εργοστάσια θα είχαν δουλειά για 4-5 χρόνια, ενώ το κράτος (δηλαδή οι φορολογούμενοι) θα επιβαρυνόταν με ποσά δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο, επί 20 χρόνια!
Η συγκεκριμένη (ν)τροπολογία έχει ήδη αποσυρθεί, μετά το χαμό που έγινε. Ωστόσο το γεγονός παραμένει ότι υποστηρίχθηκε από τους συγκεκριμένους βουλευτές, αλλά κι από τους εργαζόμενους των δύο εργοστασίων.
Οι τελευταίοι προφανώς έκριναν ότι προκειμένου να διασωθούν οι δικές τους θέσεις εργασίας θα πρέπει να εισπράττουν δεκάδες εκατομμύρια ετησίως οι δύο επιχειρηματικοί όμιλοι, στην πλάτη του υπόλοιπου ελληνικού λαού!
Σέβομαι την αγωνία αυτών των εργαζομένων, αλλά δεν μπορώ με τίποτε να ασπαστώ την νοοτροπία τους. Αυτή ακριβώς η νοοτροπία μας έφερε ως εδώ. Καθένας για την πάρτη του και στο κράτος (δηλαδή στην ανώνυμη μάζα που αποτελεί το σύνολο των φορολογούμενων πολιτών) όλα τα σπασμένα.
Δυστυχώς, η νοοτροπία αυτή δεν φαίνεται να έχει μεταβληθεί από τα σχεδόν 4 χρόνια κρίσης που έχει μεσολαβήσει.
Τρανή απόδειξη γι αυτό, αποτελούν ακριβώς οι 21 βουλευτές των δύο κυβερνητικών παρατάξεων που έσπευσαν να βάλουν την υπογραφή τους στη συγκεκριμένη τροπολογία. (τρεις εξ αυτών, οι Ανδρέας Λυκουρέντζος, Φωτεινή Αραμπατζή και Θεόφιλος Λεονταρίδης απέσυραν τα ονόματα τους στη συνέχεια. Προφανώς μετά τον σάλο, κατάλαβαν τι... υπέγραψαν)
Δεν με ενδιαφέρει, αν οι 21 βουλευτές το έκαναν από αφέλεια, από άγνοια, επιπολαιότητα, ή άλλα ενδεχομένως περισσότερο ιδιοτελή κίνητρα.
Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Κι αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι αυτοί θα έπρεπε να βρίσκονται εκτός Βουλής, διότι δεν διαθέτουν τα απαραίτητα «προσόντα», για να νομοθετούν.
Προφανώς δεν είναι οι μόνοι.
Αν κρίνουμε από το φορολογικό νομοσχέδιο που ψηφίστηκε από τη Βουλή και μεταξύ άλλων προβλέπει ότι όποιος κάνει τρεις (3) πράξεις στο Χρηματιστήριο θα πρέπει να φορολογείται ως το κέρδος του να προέρχεται από... επιχειρηματική δραστηριότητα, υπάρχουν πολλοί, μα πάρα πολλοί βουλευτές, που είτε δεν διαβάζουν τα κείμενα των νόμων που ψηφίζουν, είτε δεν καταλαβαίνουν αυτά που διαβάζουν.
Το φαινόμενο δεν είναι ίσως καινούργιο, ούτε άγνωστο. Οι περισσότεροι θα θυμούνται την περίφημη δήλωση του κ. Χρυσοχοίδη για το πρώτο μνημόνιο.
Είναι όμως εξαιρετικά επικίνδυνο.
Αναλογιστείτε πόσοι νόμοι και τροπολογίες έχουν ψηφιστεί από την αρχή της κρίσης και πόσοι θα ψηφιστούν μέχρι να τελειώσει, δεδομένου ότι η χώρα καλείται να αλλάξει ριζικά το μεγαλύτερο μέρος του θεσμικού της πλαισίου, είτε αφορά την υγεία, είτε την παιδεία, είτε τη φορολογία, την άμυνα, την ανάπτυξη και την επιχειρηματικότητα.
Σκεφθείτε ότι ο «σατανικός» εγκέφαλος που «προπαρασκεύασε το συγκεκριμένο νομοσχέδιο και θεώρησε ότι τρεις πράξεις στο χρηματιστήριο ισοδυναμούν με... επιχειρηματικό κέρδος, έδρασε ανενόχλητα ως και την ψήφιση του νομοσχεδίου από τη Βουλή,
Αναρωτηθείτε τώρα πόσες άλλες μικρότερες και λιγότερο εντυπωσιακές «πατάτες» έχει κάνει ο ίδιος ή κάποιος άλλος «εγκέφαλος» και τις έχει καταπιεί «αμάσητες» η πλειοψηφία της Βουλής.
Και θα καταλάβετε ότι η υπόθεση αυτή, μοιάζει να είναι για γέλια, αλλά δεν είναι.
Είναι για κλάματα.
Γιατί εμείς ψηφίζουμε τους εκπρόσωπους μας στη Βουλή.
Και άρα στο τέλος τέλος, εμείς οι ίδιοι φταίμε.
ΥΓ: Θα ήταν άδικο να μην προσθέσω ένα κάποιο ελαφρυντικό (που ασφαλώς δεν αφορά θέματα κοινής λογικής και στοιχειώδους γνώσης). Ο βουλευτής δεν μπορεί να είναι «φωτεινός παντογνώστης». Θα έπρεπε λοιπόν να υποστηρίζεται από κάποιους μόνιμους ή περιστασιακούς συμβούλους, ώστε να αποκτά την απαραίτητη εξειδικευμένη γνώση. Ισως λοιπόν θα ήταν πολύ καλύτερο να είχαμε 100-150 βουλευτές, αντί για 300, αλλά πιο συγκροτημένους και με κάποιο «επιτελείο».
Γιώργος Παπανικολάου
euro2day
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου