Λοιπόν, μετά από τόσες σαχλαμάρες που ασχολήθηκε αυτό το blog καιρός είναι να ασχοληθεί και με κάτι πιο σοβαρό.Χρόνια τώρα, δεν θυμάμαι από πότε, όλοι οι σχολιαστές της τηλεόρασης των αγώνων μπάσκετ της εθνικής μας ομάδας μπάσκετ είναι απαράδεκτοι ως σχολιαστές ή παρουσιαστές εκπομπών. Συμπεριφέρονται λες και οι θεατές είναι ηλίθιοι ή δεν έχουν ιδέα από μπάσκετ. Πραγματικά μερικές φορές κλείνω τη φωνή γιατί λένε φοβερές υπερβολές, κοτσάνες και έχουν χαζοχαρούμενο ύφος ενώ ο ενθουσιασμός τους πολλές φορές δεν συνάδει με τον αθλητισμό αλλά με χούλιγκαν που περιγράφει παιχνίδια.
Μια από τις μεγάλες κοτσάνες που είπε ένας παρουσιαστής πριν λίγες μέρες σε ένα φιλικό της εθνικής ήταν ότι ο Κουφός ήταν λέει πολύ γυμνασμένος μόνο από τη μέση και πάνω ενώ από τη μέση και κάτω δεν ήταν. Δεν ξέρω αν αυτά που λένε τα λένε σοβαρά ή μετά συναντιούνται και λέει ο ένας με τον άλλο τι έλεγαν στους ηλίθιους τηλεθεατές και γελάνε ασταμάτητα;
Σε κρίσιμους αγώνες που κερδίζουμε τα τελευταία δευτερόλεπτα κάνουν σαν τους τρελούς, σαν κάτι νοτιοαμερικάνους σχολιαστές ποδοσφαίρου που όταν μπαίνει γκόλ φωνάζουν γκοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοολλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλ!!!!!!!!!!!!!!!!!! επί μισή ώρα και όλη τους τη δύναμη. Συγνώμη αλλά αυτές δεν είναι περιγραφές μπάσκετ, είναι καραγκιοζιλίκια. Μπορεί να υπάρχει ενθουσιασμός, αλλά όλα έχουν ένα όριο.
Από κριτική παικτών, προπονητή; Ούτε λόγος να γίνεται. Όλοι είναι σχεδόν θεοί, άντε ημίθεοι...Καλά κάνουν και τους υποστηρίζουν αλλά το θέμα έχει καταντήσει μονότονο. Θα πρέπει να λένε πιο αντικειμενικά τα πράγματα.
Δε νομίζω ότι για να δείξει κάποιος τον ενθουσιασμό του να χρειάζεται να κάνει σαν νευρόσπαστο σε διατεταγμένη προπαγάνδα, γιατί αυτό κάνουν. Μπορούν να υποστηρίζουν αυτά που θέλουν πιο διακριτικά με μεγαλύτερο σεβασμό στην αντικειμενικότητα αλλά και το άθλημα. Το άθλημα είναι πάνω και από την εθνική ομάδα του οποιουδήποτε.
Αυτά όλα νομίζω ότι ήρθαν στο μπάσκετ μετά την έλευση όλων αυτών των σχολιαστών δημοσιογράφων του μπάσκετ ως αποτέλεσμα της ίδιας της παρακμής του μπάσκετ μετά από τα πολλά χρήματα στην αρχή της δεκαετίας του 1990. Καθώς επίσης και με την ταυτόχρονη επιρροή των σχολιαστών του ποδοσφαίρου μετά την κατάκτηση του πανευρωπαικού το 2004 και τις επιτυχιάρες των αθληταράδων μας στο στίβο και τους ολυμπιακούς του 2004. Σιγά ρε, κόψτε κάτι!!
Δεν είμαστε μόνο εμείς λαός, κάτι αξίζουν και οι άλλοι! Αλλά αν πιστέψουμε τη Φανούλα η ψυχή του Έλληνα είναι μόνο για την πρώτη θέση....
Το συγκεκριμένο στιλ περιγραφής που δικαιολογεί τα πάντα από την πλευρά μας, αναιρεί την έννοια της υγιούς αθλητικής άμιλλας και εξιδανικεύει τον θρίαμβο, είναι ένα συγκαλυμμένο μείγμα ενός ιδιότυπου εθνικιστικού φανατισμού, λαϊκισμού και αισθητικής χουλιγκανικού βλαχομπαρόκ.
Αυτοί οι δημοσιογραφάρες φώναζαν σαν τρελοί όταν τα μαστούρια μας, που έρχονταν από το πουθενά, και τα οποία κρυβόντουσαν σε όλα τα τουρνουά στίβου (εμφανίζονταν μόνο στις μεγάλες διοργανώσεις), τερμάτιζαν πρώτα αφήνοντας μυστηριωδώς πίσω όλους τους άλλους μεγάλους αθλητές. Έλαμπε τότε η ελληνική ψυχάρα....
Προσωπικά μου αρέσει να βλέπω μπάσκετ και αθλητισμό. Αυτό το πράγμα με τους σχολιαστές δεν μπορώ να το ανεχτώ άλλο. Οι άνθρωποι αυτοί ή δεν είναι καθόλου καλοί ή τους έχουν υποδείξει οι προιστάμενοί τους να παριστάνουν τους καραγκιόζηδες!
Μπορεί μετά ο φίλαθλος να μην μετατραπεί σε χουλιγκάνο; Ακόμη και οι μετριοπαθείς θα αρχίσουν να πετάνε πέτρες και σωλήνες μέσα σε κλειστά γήπεδα σε αγώνες βόλει γυναικών.
Στους αγώνες αυτού του Eurobasket ακούγεται πού και πού και μια άγνωστη φωνή που σχολιάζει σοβαρά και υπεύθυνα χωρίς κοτσάνες και ηλιθιότητες. Λέει λίγα πράγματα και σωστά και κάνει πολύ εύστοχες παρατηρήσεις. Πρέπει να είναι κάποιος παίχτης (Γιώργο τον αποκαλούν οι σχολιαστές) που τον έχουν πάρει μαζί τους για να βοηθάει στο σχολιασμό. Και όντως βοηθάει.
Προσωπικά δεν με πειράζει αν οι σχολιαστές κάνουν λάθη, δεν προσέχουν ακριβώς τι σφυρίζουν οι διαιτητές ή οτιδήποτε άλλο, τους τα συγχωρώ όλα. Και δε νομίζω ότι κάνουν ιδιαίτερα λάθη. Αυτό που δεν αντέχω με τίποτα είναι ο υπερβολικός συναισθηματισμός τους, όταν υψώνουν άσκοπα τη φωνή τους και όλο αυτό το πράγμα. Λες και όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι είναι χούλιγκαν με την εθνική ομάδα (μπάσκετ στη συγκεκριμένη περίπτωση).
Νομίζω ότι πέρα από τον επαγγελματισμό θα πρέπει να υπάρχει και ένα σοβαρότερο επίπεδο, π.χ. έχω ακούσει πολλές φορές κάποιους παρουσιαστές να κάνουν επικλήσεις στο θεό και την Παναγία. Μα αν είναι δυνατόν! Στο Ουζμπεκιστάν ζούμε ή στο Ιράν; Από πού κατέβηκαν αυτοί οι απίθανοι τύποι;
Για τα άλλα αθλήματα: ποδόσφαιρο, στίβο κτλ, οι παρουσιαστές όλα αυτά τα χρόνια απλά έχουν γελοιοποιήσει τους εαυτούς τους. Ιδίως μετά την αποκάλυψη ότι όλοι ήταν μαστούρια της πεντάρας και ότι το Ελληνικό Έθνος δεν διαθέτει γονίδια πιο ικανά από τους δήθεν βλακοαλλοδαπούς αντιπάλους μας που έτρωγαν τη σκόνη μας...
Τουλάχιστον στο μπάσκετ αφήστε μας ήσυχους ρε παιδιά, σοβαρευτείτε!! Όχι ότι δεν μπορούμε να κλείνουμε τη φωνή της τηλεόρασης αλλά έτσι χάνονται οι φωνές της κερκίδας, τα σφυρίγματα των διαιτητών και άλλα, χάνεται δηλαδή το κλίμα. Αν μπορείτε αυξήστε την ουσία στις περιγραφές σας και μειώστε τα φούμαρα, τις φαμφάρες, τους λαικισμούς και τις σαχλαμάρες.
Μια από τις μεγάλες κοτσάνες που είπε ένας παρουσιαστής πριν λίγες μέρες σε ένα φιλικό της εθνικής ήταν ότι ο Κουφός ήταν λέει πολύ γυμνασμένος μόνο από τη μέση και πάνω ενώ από τη μέση και κάτω δεν ήταν. Δεν ξέρω αν αυτά που λένε τα λένε σοβαρά ή μετά συναντιούνται και λέει ο ένας με τον άλλο τι έλεγαν στους ηλίθιους τηλεθεατές και γελάνε ασταμάτητα;
Σε κρίσιμους αγώνες που κερδίζουμε τα τελευταία δευτερόλεπτα κάνουν σαν τους τρελούς, σαν κάτι νοτιοαμερικάνους σχολιαστές ποδοσφαίρου που όταν μπαίνει γκόλ φωνάζουν γκοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοολλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλλ!!!!!!!!!!!!!!!!!! επί μισή ώρα και όλη τους τη δύναμη. Συγνώμη αλλά αυτές δεν είναι περιγραφές μπάσκετ, είναι καραγκιοζιλίκια. Μπορεί να υπάρχει ενθουσιασμός, αλλά όλα έχουν ένα όριο.
Από κριτική παικτών, προπονητή; Ούτε λόγος να γίνεται. Όλοι είναι σχεδόν θεοί, άντε ημίθεοι...Καλά κάνουν και τους υποστηρίζουν αλλά το θέμα έχει καταντήσει μονότονο. Θα πρέπει να λένε πιο αντικειμενικά τα πράγματα.
Δε νομίζω ότι για να δείξει κάποιος τον ενθουσιασμό του να χρειάζεται να κάνει σαν νευρόσπαστο σε διατεταγμένη προπαγάνδα, γιατί αυτό κάνουν. Μπορούν να υποστηρίζουν αυτά που θέλουν πιο διακριτικά με μεγαλύτερο σεβασμό στην αντικειμενικότητα αλλά και το άθλημα. Το άθλημα είναι πάνω και από την εθνική ομάδα του οποιουδήποτε.
Αυτά όλα νομίζω ότι ήρθαν στο μπάσκετ μετά την έλευση όλων αυτών των σχολιαστών δημοσιογράφων του μπάσκετ ως αποτέλεσμα της ίδιας της παρακμής του μπάσκετ μετά από τα πολλά χρήματα στην αρχή της δεκαετίας του 1990. Καθώς επίσης και με την ταυτόχρονη επιρροή των σχολιαστών του ποδοσφαίρου μετά την κατάκτηση του πανευρωπαικού το 2004 και τις επιτυχιάρες των αθληταράδων μας στο στίβο και τους ολυμπιακούς του 2004. Σιγά ρε, κόψτε κάτι!!
Δεν είμαστε μόνο εμείς λαός, κάτι αξίζουν και οι άλλοι! Αλλά αν πιστέψουμε τη Φανούλα η ψυχή του Έλληνα είναι μόνο για την πρώτη θέση....
Το συγκεκριμένο στιλ περιγραφής που δικαιολογεί τα πάντα από την πλευρά μας, αναιρεί την έννοια της υγιούς αθλητικής άμιλλας και εξιδανικεύει τον θρίαμβο, είναι ένα συγκαλυμμένο μείγμα ενός ιδιότυπου εθνικιστικού φανατισμού, λαϊκισμού και αισθητικής χουλιγκανικού βλαχομπαρόκ.
Αυτοί οι δημοσιογραφάρες φώναζαν σαν τρελοί όταν τα μαστούρια μας, που έρχονταν από το πουθενά, και τα οποία κρυβόντουσαν σε όλα τα τουρνουά στίβου (εμφανίζονταν μόνο στις μεγάλες διοργανώσεις), τερμάτιζαν πρώτα αφήνοντας μυστηριωδώς πίσω όλους τους άλλους μεγάλους αθλητές. Έλαμπε τότε η ελληνική ψυχάρα....
Προσωπικά μου αρέσει να βλέπω μπάσκετ και αθλητισμό. Αυτό το πράγμα με τους σχολιαστές δεν μπορώ να το ανεχτώ άλλο. Οι άνθρωποι αυτοί ή δεν είναι καθόλου καλοί ή τους έχουν υποδείξει οι προιστάμενοί τους να παριστάνουν τους καραγκιόζηδες!
Μπορεί μετά ο φίλαθλος να μην μετατραπεί σε χουλιγκάνο; Ακόμη και οι μετριοπαθείς θα αρχίσουν να πετάνε πέτρες και σωλήνες μέσα σε κλειστά γήπεδα σε αγώνες βόλει γυναικών.
Στους αγώνες αυτού του Eurobasket ακούγεται πού και πού και μια άγνωστη φωνή που σχολιάζει σοβαρά και υπεύθυνα χωρίς κοτσάνες και ηλιθιότητες. Λέει λίγα πράγματα και σωστά και κάνει πολύ εύστοχες παρατηρήσεις. Πρέπει να είναι κάποιος παίχτης (Γιώργο τον αποκαλούν οι σχολιαστές) που τον έχουν πάρει μαζί τους για να βοηθάει στο σχολιασμό. Και όντως βοηθάει.
Προσωπικά δεν με πειράζει αν οι σχολιαστές κάνουν λάθη, δεν προσέχουν ακριβώς τι σφυρίζουν οι διαιτητές ή οτιδήποτε άλλο, τους τα συγχωρώ όλα. Και δε νομίζω ότι κάνουν ιδιαίτερα λάθη. Αυτό που δεν αντέχω με τίποτα είναι ο υπερβολικός συναισθηματισμός τους, όταν υψώνουν άσκοπα τη φωνή τους και όλο αυτό το πράγμα. Λες και όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι είναι χούλιγκαν με την εθνική ομάδα (μπάσκετ στη συγκεκριμένη περίπτωση).
Νομίζω ότι πέρα από τον επαγγελματισμό θα πρέπει να υπάρχει και ένα σοβαρότερο επίπεδο, π.χ. έχω ακούσει πολλές φορές κάποιους παρουσιαστές να κάνουν επικλήσεις στο θεό και την Παναγία. Μα αν είναι δυνατόν! Στο Ουζμπεκιστάν ζούμε ή στο Ιράν; Από πού κατέβηκαν αυτοί οι απίθανοι τύποι;
Για τα άλλα αθλήματα: ποδόσφαιρο, στίβο κτλ, οι παρουσιαστές όλα αυτά τα χρόνια απλά έχουν γελοιοποιήσει τους εαυτούς τους. Ιδίως μετά την αποκάλυψη ότι όλοι ήταν μαστούρια της πεντάρας και ότι το Ελληνικό Έθνος δεν διαθέτει γονίδια πιο ικανά από τους δήθεν βλακοαλλοδαπούς αντιπάλους μας που έτρωγαν τη σκόνη μας...
Τουλάχιστον στο μπάσκετ αφήστε μας ήσυχους ρε παιδιά, σοβαρευτείτε!! Όχι ότι δεν μπορούμε να κλείνουμε τη φωνή της τηλεόρασης αλλά έτσι χάνονται οι φωνές της κερκίδας, τα σφυρίγματα των διαιτητών και άλλα, χάνεται δηλαδή το κλίμα. Αν μπορείτε αυξήστε την ουσία στις περιγραφές σας και μειώστε τα φούμαρα, τις φαμφάρες, τους λαικισμούς και τις σαχλαμάρες.
Και γιατί τα λέω όλα αυτά; Στο ποδόσφαιρο ήμασταν και θα είμαστε πάντοτε ξεφτίλες, το ίδιο και σε πολλά άλλα αθλήματα. Στο μπάσκετ όμως είμαστε καλοί εδώ και σχεδόν, πλέον, 100 χρόνια. Από το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 1930 τόσο που πήραμε το χάλκινο μετάλλιο στην Αίγυπτο, μέχρι το κύπελο της ΑΕΚ το 1966 νομίζω, μέχρι τη μεγάλη ομάδα του 1986 ή την τελευταία του 2005.
Αισθάνομαι λοιπόν ότι παρόλο που οι σχολιαστές του μπάσκετ είναι λίγο πιο σοβαροί από κάποιους άλλους σε άλλα αθλήματα, παρόλα αυτά είναι εξίσου χαμηλού επιπέδου, κάτι που δεν αξίζει το ελληνικό μπάσκετ.
Αισθάνομαι λοιπόν ότι παρόλο που οι σχολιαστές του μπάσκετ είναι λίγο πιο σοβαροί από κάποιους άλλους σε άλλα αθλήματα, παρόλα αυτά είναι εξίσου χαμηλού επιπέδου, κάτι που δεν αξίζει το ελληνικό μπάσκετ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου