 Η παρουσία του Γιώργου Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη, ήταν αποκαλυπτική ενός απαρχαιωμένου πολιτικού λόγου, συσκευασμένου σε επικοινωνιακό «περιτύλιγμα».
Όλα αυτά για το «σχέδιο των πρώτων 100 ημερών» και για τα «πέντε νομοσχέδιο που θα σπεύσει να περάσει στη Βουλή» (περί πάντων και άλλων τινών), όλα είναι επικοινωνιακά τεχνάσματα που προσπαθούν να πείσουν ότι υπάρχει «σχέδιο» (που δεν υπάρχει), «συνολική πρόταση» (που απουσιάζει) και «πολιτική βούληση» (μάλλον για… υπαναχωρήσεις σε όλα τα μέτωπα). Ας δούμε, όμως, πίσω από τα επικοινωνιακά τεχνάσματα: * Πρώτον, δεν κατάλαβε (ακόμα!) το χαρακτήρα της διεθνούς κρίσης. Είναι σαν να μην υπάρχει. Δεν κατάλαβε ότι η διεθνής κρίση είναι κυρίως χρηματοπιστωτική, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει πρόβλημα ρευστότητας που δυσκολεύει το δανεισμό. Συνεπώς, υπερδανεισμένες χώρες είναι δύσκολο να δανειστούν κι άλλο. Κι όμως, τελικά όλα αυτά που προτείνει, θα καλυφθούν άμεσα με νέο υπερδανεισμό. (Ή δεν θα γίνουν καθόλου…) * Δεύτερον, δεν κατάλαβε (ακόμα!) ότι η κρίση στην Ελλάδα προκάλεσε ιδιαίτερο πρόβλημα ρευστότητας κι εδώ. Κι όμως ο κ. Παπανδρέου επέμεινε εμφατικά, όταν τον ρώταγαν «που θα βρει τα λεφτά»: -- Λεφτά υπάρχουν! Μα αν υπήρχαν, τότε δεν θα υπήρχε κρίση… Πράγματι, αν το πρόβλημα αφορά την κακή διαχείριση υπαρχόντων πόρων, τότε δεν θα είχαμε κρίση. Ασφαλώς υπάρχει και πρόβλημα κακής διαχείρισης, αλλά αυτό οφείλεται σε συσσωρευμένες στρεβλώσεις του δημόσιου τομέα και της σχέσης δημόσιου-ιδιωτικού. Οι στρεβλώσεις αυτές δημιουργήθηκαν κυρίως στις δεκαετίες διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (π.χ. τα ελλείμματα του ΟΣΕ) και δεν θεραπεύονται από την μια μέρα στην άλλη χωρίς βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές. * Τρίτον, όταν πιέστηκε να επεξηγήσει που θα βρει χρήματα ανέφερε τα «31 δισεκατομμύρια ανείσπρακτες οφειλές προς το δημόσιο»! Και γι’ αυτό μόνο θα ’πρεπε να «κοπεί» (ως υποψήφιος Πρωθυπουργός)! Το μέγεθος αυτό είναι λογιστικό και μόνο, προέκυψε όταν η σημερινή Κυβέρνηση πύκνωσε τους ελέγχους και αφορά τα εξής: -- Πρώτον εικονικά τιμολόγια, συνήθως εικονικών εταιριών, τα πρόστιμα και τις προσαυξήσεις τους. Αυτά είναι αδύνατο να εισπραχθούν από «ανύπαρκτους». -- Δεύτερον, οφειλές από εταιρίες που έχουν πτωχεύσει. Αυτά ξεχάστε τα. -- Τρίτον, οφειλές δημοσίων οργανισμών, ΟΤΑ και ΔΕΚΟ. Αυτά αποτελούν οφειλές του κράτους στον εαυτό του. Το «ταμειακό» τους αποτέλεσμα είναι μηδενικό, αφού από τη ίδια τσέπη μπαίνουν και βγαίνουν. Σαν λογιστικό μέγεθος ξεχάστε το κι αυτό. -- Τέλος, πραγματικές οφειλές πρόσφατες και παλαιότερες, από πραγματικές εταιρίες και προσαυξήσεις λόγω προστίμων. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών αφορά αδυναμία είσπραξης, κυρίως λόγω κρίσης (νάτο ξανά το πρόβλημα της ρευστότητας)! Το σύνολο των πραγματικών ανείσπρακτων οφειλών προς το Δημόσιο, από πραγματικές εταιρίες υπολογίζεται γύρω στα 8 δισεκατομμύρια (κι όχι 31). Αυτές αντιπροσωπεύουν πολύ μεγάλο μέρος του τζίρου των εταιριών κι είναι αδύνατο να εισπραχθούν «με τη μία». Το καλύτερο που μπορεί να συμβεί είναι να προχωρήσουν σε διακανονισμό εξόφλησης με δόσεις. Αν πέσουν οι προσαυξήσεις (όπως συνήθως συμβαίνει σε περιπτώσεις «διακανονισμού») αυτό αφορά μια συνολική οφειλή γύρω στα έξη δισ. για εξόφληση σε τέσσερα με έξη χρόνια. Κι αυτό ήδη γίνεται! Έτσι η κυβέρνηση ανέβασε το φετινό προς είσπραξη ποσό σε 1,8 δισ, (από 1,1 δισ. ), έναντι των συνολικών οφειλών 6-8 δισ. Δηλαδή το συνολικό ποσό που μπορεί να προστεθεί στα έσοδα του προϋπολογισμού είναι μισό δισ. κι αυτό έχει ήδη μπει. Αλίμονο αν μέσα στην κρίση η μελλοντική κυβέρνηση αφαιρούσε από την αγορά πέντε-έξη δισεκατομμύρια (από ανείσπρακτες οφειλές)! Θα τη βούλιαζε τελείως… * Τέταρτον, το νέο φορολογικό σύστημα αφορά έσοδα από το 2011 και πέρα. Ζήσε Μάη μου… * Πέμπτον, ας δούμε και το νέο φορολογικό σύστημα με το οποίο μας… απειλεί ο κ. Παπανδρέου: η φορολόγηση κερδών βρίσκεται σήμερα γύρω στο μέσον όρο της ευρωζώνης (25%). Αν πρόκειται να προσελκύσουμε επενδύσεις, πρέπει να πέσει χαμηλότερα (όπως υπόσχεται η ΝΔ), όχι να μείνει στάσιμη ή να αυξηθεί (όπως προεξοφλεί το ΠΑΣΟΚ). Αυξημένη φορολογία σε χώρες χαμηλής παραγωγικότητας και χαμηλότερης ανταγωνιστικότητας, οδηγούν σε χρόνια στασιμότητα και συρρίκνωση. * Έκτον, τα κέρδη ήδη φορολογούνται στα μέσα επίπεδα της ΕΕ. Η φορολόγηση μερισμάτων αφορά πρόσθετη φορολόγηση διανεμομένων κερδών. Αν αυξηθεί, θα ανεβάσει τη συνολική φορολόγηση κερδών. Και θα διώξει κεφάλαια από τη χώρα. Πώς θα επιτύχει το ΠΑΣΟΚ «παραγωγική ανασυγκρότηση» και «νέο μοντέλο ανάπτυξης» με μαζική από-επένδυση, δηλαδή φυγή κεφαλαίων; Γενικά, πηγές εισοδήματος με μεγάλο ρίσκο είναι δίκαιο και αναπτυξιακά σωστό να φορολογούνται με χαμηλότερους συντελεστές απ’ ότι πηγές εισοδήματος με μικρό ή καθόλου ρίσκου. Ο μισθός είναι το εισόδημα με το μικρότερο ρίσκο. Οι μετοχές (και τα επιχειρηματικά κέρδη γενικότερα) είναι οι πηγές με το μεγαλύτερο ρίσκο. Αν όλα τα εισοδήματα φορολογηθούν με τους ίδιους συντελεστές ανεξαρτήτως ρίσκου και η εξίσωση γίνει προς τα πάνω, τότε θα έχουμε πλήρη από-επένδυση στην Ελλάδα. Δηλαδή θα οδηγηθούμε όχι απλώς σε στασιμότητα (εκεί είμαστε τώρα) αλλά σε κατάρρευση. Αυτό είναι «φάρμακο» χειρότερο από την αρρώστια…
* Τέλος, το καλύτερο μέρος των απαντήσεων Παπανδρέου ήταν αυτό που αφορά τις Τράπεζες. Εκεί κάτι πήγε να πει, αλλά μάλλον δεν το πολύ-καταλάβαινε ο ίδιος. Πράγματι, οι τράπεζες φέρονται ως καρτέλ. Αλλά αυτό δεν έχει μεγάλη σχέση με τα bonus των στελεχών ιδιωτικών τραπεζών. Αλλού είναι το πρόβλημα… Και μια τελευταία ερώτηση: Με ποιόν ακριβώς θα χτυπήσει το τραπεζικό καρτέλ στην Ελλάδα; Με τον κ. Λουκά Παπαδήμο, που είναι ο πιο σκληρός υπερασπιστής του τραπεζικού καρτέλ στην Ευρώπη; Αλήθεια με ποιόν θα κάνει όλες αυτές τις παροχές ο κ. Παπανδρέου; Με τον κ. Παπαδήμο; Α καλάααα… Αν υπήρχε στοιχειωδώς ανεξάρτητη δημοσιογραφία στην Ελλάδα, ο κ. Παπανδρέου σήμερα θα είχε πλήρως αποδομηθεί. Πλην δεν υπάρχει… |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου