«Μεροδούλι – Μεροφάι » και πάντα με την ελπίδα η ζωή να γίνει καλύτερη, πιο άνετη, πιο ευημερούσα.Βλέπετε το σοφό «όσο ζεις ελπίζεις», πάντα θα ακολουθεί τον άνθρωπο, όσα βάσανα κι αν έχουν προηγηθεί.
1949. Η Ελλάδα μαζί και η Δράμα, κάνουν αγώνα για να ανορθώσουν από τα κατακαϊδια ότι απέμεινε και η μόνη λύση η δουλειά. Δουλειά χωρίς ωράριο, χωρίς αργίες, χωρίς πενθήμερα.
Ο Κώστας Παναγιωτίδης 17 χρόνων τότε έχοντας ζωντανές τις εικόνες του πολέμου και του εμφυλίου, έπρεπε να δουλέψει. Οι επιλογές ελάχιστες, αλλά και οι δουλειές δυσεύρετες.
Καλή του τύχη όμως βρήκε δουλειά σε ένα βενζινάδικο, που μάλιστα ήταν στο κέντρο της πόλης.
Στο πρατήριο καυσίμων του «Μουστάκα» το οποίο στεγάζονταν κάτω από το ξενοδοχείο «ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ», ( σήμερα τα γλυκά Βασσάκη).
Το κατάστημα πωλούσε μόνο βενζίνη, γιατί εκείνη την εποχή ακόμη και τα φορτηγά ήταν βενζινοκίνητα. Η αντιπροσωπεία που προμήθευε το κατάστημα ήταν «ΣΟΚΟΜΠΕΛ» η οποία στη συνέχεια μετονομάσθηκε σε «ΠΟΥΡΦΙΝΑ» και αργότερα μέχρι και σήμερα «ΦΙΝΑ».
Εκείνα τα χρόνια τα βενζινάδικα δεν ήταν όπως σήμερα, με αντλίες που οι υπάλληλοι πατάνε ένα κουμπί και σε δευτερόλεπτα μετράνε και την ποσότητα και το….χρήμα. Τότε η αντλία ήταν χειροκίνητη ( όπως φαίνεται και στη φωτογραφία μας ) και η μέτρηση δε γίνονταν σε λίτρα αλλά σε γαλόνια. Στο επάνω μέρος της αντλίας υπήρχαν δύο ….μπουκάλες που χωρούσαν η κάθε μια ένα γαλόνι.
Έτσι, η δουλειά του Κώστα Παναγιωτίδη ήθελε και κόπο και υπομονή για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του πελάτη.
Το βενζινάδικο διατηρήθηκε σε εκείνο το σημείο μέχρι το 1959 – 60 από τον ανεψιό του «Μουστάκα» τον Θεόδωρο Θωμαϊδη.
Ο Κώστας Παναγιωτίδης μετά το 51 πήγε στρατιώτης και με την επιστροφή του έβγαλε δίπλωμα και έγινε οδηγός σε ταξί. Αργότερα,. Με τις οικονομίες του, αγόρασε δικό του ταξί θέτοντας τις υπηρεσίες του στους συμπολίτες μας.
Ευχάριστος άνθρωπος, συνεπής στη δουλειά του, είχε κατορθώσει ν’ αποκτήσει τη δική του πελατεία η οποία τον ζητούσε με το ψευδώνυμο ως «Μαύρο ταξιτζή».
"Πρωϊνός Τύπος"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου