Σε έκτακτες περιστάσεις, χρειάζονται έκτακτες αποφάσεις.

Από την σημερινή ομιλία του Πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή:

Σε έκτακτες περιστάσεις, χρειάζονται έκτακτες αποφάσεις.
Χρειάζεται να ξέρουν οι πολίτες όλη την αλήθεια. Να ξέρουν πού βαδίζουν, τί πρέπει να προγραμματίζουν.
Χρειάζεται, γι’ αυτό, να ξέρουν... τί σκέφτονται, αλλά και τί μπορούν να κάνουν οι πολιτικές δυνάμεις.
Σε αυτό το αίτημα, όμως, δεν απαντούν καθαρά όλες οι πολιτικές δυνάμεις.
Τα όσα ακούστηκαν από τον Αρχηγό του ΠαΣοΚ στη ΔΕΘ συνθέτουν ένα συνοθήλευμα αντιφάσεων.


• Παρουσιάζουν (υπερβάλλοντας σε όλα) δήθεν «τραγική» την κατάσταση στη Χώρα και, ταυτόχρονα, τάζουν τα πάντα στους πάντες. Επιστρέφουν στο άγχος, στις πρακτικές, στο «δώστα όλα» του ’89.

• Εξαγγέλλουν, κατόπιν, δράσεις που, είτε έγιναν τα τελευταία χρόνια, είτε βρίσκονται σε εξέλιξη. Λένε πως θα κάνουν και αυτά που, ήδη, κάναμε!

• Υπόσχονται «μαγικό» φορολογικό σύστημα, που θα αυξήσει δήθεν τα έσοδα, χωρίς να επιβαρύνει τα νοικοκυριά. Δεν εξηγούν ποιο είναι. Στην πραγματικότητα, εξαγγέλλουν νέους φόρους. Δεν συμφωνούν, όμως, ούτε καν μεταξύ τους. Άλλα υποστηρίζουν το πρωί και άλλα το βράδυ. Άλλα λέει ο ένας και άλλα ο άλλος!!

• Υπόσχονται προσλήψεις. Υπόσχονται παροχές. Υπόσχονται αυξήσεις, σχεδόν, σε όλες τις δημόσιες δαπάνες. Μοιράζουν υποσχέσεις που, κάθε μία, κοστίζει δισεκατομμύρια. Τις κοστολόγησαν; Πού θα τα φορτώσουν; Στους φόρους, στο έλλειμμα, στα χρέη;

• Υπόσχονται αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό σε όλους τους εργαζόμενους στο Δημόσιο. Πόσο, όμως; Όταν ο πληθωρισμός είναι κάτω από το 1%, τί ακριβώς εννοούν;
Να τις φτάσουν στο 1%, στο 1,5%; Ο χαμηλόμισθος, πόσα θα έπαιρνε σε μια τέτοια περίπτωση; Εκατόν - εκατοπενήντα ευρώ το χρόνο; Ξέχασαν ότι φέτος πήρε 500 ευρώ; Αν μιλούν για μεγαλύτερη αύξηση, ποιά είναι; Ποιοί ευνοούνται και ποιοί πληρώνουν;

• Έως πρόσφατα αμφισβητούσαν το ΤΕΜΠΜΕ και στρέφονταν κατά του πλαισίου για τη ρευστότητα της Οικονομίας. Τώρα εκείνα που καταψήφισαν, εκείνα που πολέμησαν, γίνονται βάση υποσχέσεων. Πού είναι η συνέπεια; Ποιά αξιοπιστία τους απέμεινε;

• Μιλούν για σεβασμό στις νέες γενιές. Δεν τους υπόσχονται, όμως, τίποτε άλλο, παρά μόνον δυσβάσταχτα χρέη και αβάσταχτη ανασφάλεια. Δεν λένε τί θα κάνουν με το Ασφαλιστικό. Δεν λένε πώς θα αντιμετωπίσουν τις αδυναμίες του Συστήματος!

• Αναφέρουν στόχους, κοινά αποδεκτούς! Αλλά δεν εξηγούν με ποιο τρόπο θα έφταναν σ’ αυτούς! Ούτε πώς, ούτε πότε, ούτε με ποια μέσα. Κανένα χρονοδιάγραμμα. Ένα ατέλειωτο ευχολόγιο.

• Μιλούν για την ανεργία. Αλλά δεν λένε πώς θα την αντιμετωπίσουν! Με τον τρόπο που την έφτασαν από το 3 στο 11,3%; Διώχνοντας επενδυτές; Πολεμώντας τις επιχειρήσεις;

• Μιλούν για επαναδιαπραγμάτευση διεθνών ενεργειακών συμφωνιών. Τί πραγματικά σκέφτονται για τον Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη; Ποιον εξυπηρετεί η αναμόχλευση αυτή; Τί συμβαίνει;

• Εμφανίζονται έτοιμοι να επανακρατικοποιήσουν την Ολυμπιακή, τον ΟΤΕ. Από πού θα βρουν τους πόρους; Ποιά αξιοπιστία εκπέμπουν στη Διεθνή Κοινότητα;

• Αναγνωρίζουν, έστω και τώρα, τη διεθνή κρίση. Δεν λένε, όμως, πουθενά πού θα φτάσουν το δημόσιο χρέος. Δεν λένε πώς θα μειώσουν τις δημόσιες δαπάνες. Ούτε ένα δύσκολο μέτρο δεν τόλμησαν να πουν!

Ένα είναι το συμπέρασμα:
Δεν διαθέτουν οικονομικό σχέδιο.
Ενώ υπόσχονται πράγματα που δεν αντέχει ο Τόπος.
Δεν αντιλαμβάνονται, άραγε, ότι μια τέτοια πολιτική δεν πάει μακριά;
Δεν κατανοούν ότι, μ’ αυτές τις πρακτικές, η Χώρα δεν θα μπορεί ούτε τους τόκους να πληρώσει;
Δεν συνειδητοποιούν ότι, μ’ αυτές τις ανευθυνότητες, θα κατέρρεε ολόκληρο το Κοινωνικό Κράτος;