Και οι λόγοι της προστασίας έχουν πράγματι εκλείψει. Οι «καταθέσεις» τους δεν οδήγησαν πουθενά, αφού όλες οι υποθέσεις αρχειοθετήθηκαν από την Δικαιοσύνη. Και επομένως ουδέν εισέφεραν με τις διάφορες δήθεν «συνταρακτικές» αποκαλύψεις τους. Αν έλεγαν την αλήθεια, αν έπειθαν την Δικαιοσύνη, η έκβαση θα ήταν διαφορετική.
Ήθελαν να μείνουν μόνοι τους
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Οι άνθρωποι αυτοί, που τώρα μιλάνε για ταφόπλακες, ήθελαν να εξοντώσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους με την μέθοδο της σπίλωσης. Επιλέγοντας μάλιστα πρόσωπα από διαφορετικά κόμματα, έδειξαν πως ήθελαν να μείνουν μόνοι τους στην πολιτική σκηνή της χώρας.
Για να το πετύχουν, έβαλαν στο στόχαστρο δέκα πολιτικά πρόσωπα, έστησαν μηχανισμό εξουδετέρωσης των πολιτικών τους αντιπάλων, δημιούργησαν την μεγαλύτερη σκευωρία από συστάσεως ελληνικού κράτους και από το πρωί ως το βράδυ συκοφαντούσαν, βασιζόμενοι σε κουκουλοφόρους «μάρτυρες», τους οποίους παρουσίαζαν (και συνεχίζουν να παρουσιάζουν) ως… ήρωες!
Το ιησουιτικό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» έφτασε με τον ΣΥΡΙΖΑ στο ανώτατο στάδιό του. Με άνομο σκοπό και παράνομα μέσα.
Στην πραγματικότητα, στο στόχαστρό τους δεν μπήκαν απλά δέκα πρόσωπα. Μπήκε η ίδια η Δημοκρατία, πάνω από την οποία ήθελαν να ρίξουν την ταφόπλακά τους. όπως συμβαίνει με όλα τα αυταρχικά καθεστώτα.
Δεν λειτούργησε. Ο Αλέξης Τσίπρας μάλιστα εμφανίστηκε μετανιωμένος όταν, στις 6 Ιουνίου 2020, σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή της Κυριακής» και στον Αλέξη Παπαχελά, δήλωνε:
«Εκεί λοιπόν, θα μπορούσαμε κι εμείς να είχαμε χειριστεί µε λιγότερη αφέλεια την υπόθεση και να πούμε: Ποιοι είναι οι τρεις που εμφανίζονται να έχουν μεγαλύτερη σχέση µε το σκάνδαλο; Ε, αυτούς τους τρεις τους πάμε σε Προανακριτική και δεν θα επιστρέψουμε τη δικογραφία στη Δικαιοσύνη για να κρίνει αυτή».
Αδιανόητα πράγματα, ακόμη και για τον πιο αφελή. Θα έψαχναν να βρουν ποιοι είναι οι τρεις που τελικά θα επέλεγαν, θα τους πήγαιναν στην Προανακριτική και θα προχωρούσαν σε παραπομπή στο Ειδικό Δικαστήριο αντί να επιστρέψουνε την δικογραφία στη Δικαιοσύνη (που τους αθώωσε όλους).
Από τις καταγγελίες στην… αφέλεια!
Ο κ. Τσίπρας, που σήμερα παριστάνει τον σοφό και οργανώνει εκδηλώσεις με το Ινστιτούτο του, παραδέχθηκε αφέλεια το 2020, ενώ μόλις δύο χρόνια πριν ξεσπάθωνε και έστηνε σώου στη Βουλή (21 Φεβρουαρίου 2018) με δέκα κάλπες.
Και την επομένη, μιλώντας στη Βουλή, αποκάλεσε «βλακώδη» την θεωρία περί σκευωρίας, προσθέτοντας: «Να ξέρουν, όμως, ότι δεν θα τους περάσει, δεν θα τα καταφέρουν. Η υπόθεση αυτή θα προχωρήσει, θέλουν δεν θέλουν. Η δικαιοσύνη σε αυτόν τον τόπο θα αποδοθεί όπως πρέπει και όπως ορίζει το Σύνταγμα και οι νόμοι της χώρας».
Οπότε, το «μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους», για το οποίο μίλησε νυχτιάτικα έξω από του Μαξίμου ο κ. Παπαγγελόπουλος, κατέληξε σε μια προκαταρκτική επιτροπή η οποία, στα τέλη Απριλίου του 2018, αποφάνθηκε για… την αναρμοδιότητα της Βουλής, έστειλε το πόρισμά της στον υπουργό Δικαιοσύνης και αυτός ξανάστειλε την υπόθεση στη Δικαιοσύνη.
Παραμονές εκλογών, ο κ. Τσίπρας επέμενε. Στις 22 Ιουνίου 2019, σε συνέντευξή του στο cnn.gr, δήλωσε ότι «όλο αυτό το διάστημα συμπεριφέρονται με έναν τρόπο που φωνάζει, κραυγάζει ότι κάτι δεν πάει καλά». Τότε, ο Αντώνης Σαμαράς του είχε απαντήσει: «Πράγματι κ. Τσίπρα, κάτι δεν πάει καλά. Ξέρετε εσείς…».
Τώρα, ήλθε η ώρα να μάθουμε τι δεν πήγε καλά!
Τα δικαιώματα των καταγγελλομένων
Στις 26 Νοεμβρίου 2019, δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της ΕΕ, Οδηγία που αποδεικνύει πως ορθώς βγαίνουν οι κουκούλες.
Η Οδηγία αυτή, που σκοπό έχει την ενίσχυση της προστασίας των προστατευομένων μαρτύρων, περιλαμβάνει και διατάξεις για την προστασία των καταγγελλομένων.
Γι’ αυτό και προβλέπεται ότι «οι καταγγέλλοντες θα πρέπει να έχουν βάσιμους λόγους να θεωρούν, βάσει των περιστάσεων και των πληροφοριών που έχουν στη διάθεσή τους κατά τον χρόνο της αναφοράς, ότι τα ζητήματα που καταγγέλλουν είναι αληθή. Η απαίτηση αυτή αποτελεί σημαντική δικλείδα ασφαλείας έναντι κακόβουλων, επιπόλαιων ή καταχρηστικών αναφορών, καθώς διασφαλίζει ότι τα άτομα, τη στιγμή της αναφοράς, που ηθελημένα και εν γνώσει τους κατήγγειλαν εσφαλμένες πληροφορίες δεν χαίρουν προστασίας».
Και επομένως, οι «μάρτυρες» δεν χαίρουν προστασίας αν εν γνώσει τους κατήγγειλαν εσφαλμένες πληροφορίες. Αν πίστευαν το αντίθετο, πρέπει τώρα να το αποδείξουν.
Προβλέπεται επίσης ότι «η ταυτότητα του αναφέροντος θα πρέπει να μπορεί να αποκαλύπτεται μόνον όταν αυτό αποτελεί αναγκαία και αναλογική υποχρέωση που επιβάλλει η ενωσιακή ή η εθνική νομοθεσία στο πλαίσιο ερευνών ή δικαστικών διαδικασιών, ιδίως προκειμένου να διασφαλιστούν τα δικαιώματα υπεράσπισης των ενδιαφερόμενων προσώπων. Τέτοια υποχρέωση μπορεί να απορρέει, συγκεκριμένα, από την οδηγία 2012/13/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.
Σύμφωνα με αυτήν:
«Τα δικαιώματα των αναφερομένων θα πρέπει να προστατεύονται ώστε να αποφεύγονται βλάβες για τη φήμη και την υπόληψη ή άλλες αρνητικές συνέπειες. Επιπλέον, τα δικαιώματα υπεράσπισης και πρόσβασης του αναφερομένου σε μέσα έννομης προστασίας θα πρέπει να είναι πλήρως σεβαστά σε κάθε στάδιο της διαδικασίας που έπεται της αναφοράς, σύμφωνα με τα άρθρα 47 και 48 του Χάρτη. Τα κράτη μέλη θα πρέπει να προστατεύουν την εμπιστευτικότητα της ταυτότητας του οικείου προσώπου και να διασφαλίζουν τα δικαιώματα υπεράσπισης συμπεριλαμβανομένων του δικαιώματος πρόσβασης στον φάκελο, του δικαιώματος ακρόασης και του δικαιώματος πραγματικής προσφυγής κατά απόφασης που το αφορά, σύμφωνα με τις εφαρμοστέες διαδικασίες που προβλέπονται από την εθνική νομοθεσία στο πλαίσιο ερευνών ή μεταγενέστερης δικαστικής διαδικασίας».
Σήμερα, έχει αξία να επαναλάβουμε τα άρθρα της Οδηγίας που αναφέρονται στους καταγγελλόμενους:
-Στο Άρθρο 6 αναφέρεται σαφώς:
Οι αναφέροντες παραβιάσεις δικαιούνται προστασία δυνάμει της παρούσας οδηγίας, εφόσον: α) είχαν βάσιμους λόγους να θεωρούν ότι οι πληροφορίες σχετικά με παραβιάσεις που ανέφεραν ήταν αληθείς κατά τον χρόνο της αναφοράς και ότι οι πληροφορίες αυτές εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής της παρούσας οδηγίας, και β) υπέβαλαν αναφορά είτε εσωτερικά σύμφωνα με το άρθρο 7 είτε εξωτερικά σύμφωνα με το άρθρο 10, ή προέβησαν σε δημόσια αποκάλυψη σύμφωνα με το άρθρο 15.
-Στο Άρθρο 11:
Τα κράτη μέλη δύνανται να προβλέπουν ότι οι αρμόδιες αρχές μπορούν να αποφασίζουν να περατώσουν διαδικασίες σχετικά με επαναλαμβανόμενες αναφορές οι οποίες δεν περιλαμβάνουν σημαντικές νέες πληροφορίες σχετικά με παραβιάσεις σε σχέση με προηγούμενη αναφορά όσον αφορά την οποία οι σχετικές διαδικασίες έχουν περατωθεί, εκτός εάν νέες νομικές ή πραγματικές περιστάσεις δικαιολογούν διαφορετική παρακολούθηση. Στην περίπτωση αυτήν, οι αρμόδιες αρχές ενημερώνουν τον αναφέροντα σχετικά με την απόφασή τους και τους λόγους της.
-Στο Άρθρο 16:
Κατά παρέκκλιση από την παράγραφο 1, η ταυτότητα του αναφέροντος, καθώς και κάθε άλλη πληροφορία που αναφέρεται στην παράγραφο 1 μπορεί να αποκαλύπτεται μόνον όταν είναι αναγκαία και αναλογική υποχρέωση που επιβάλλεται από το ενωσιακό ή το εθνικό δίκαιο στο πλαίσιο ερευνών των εθνικών αρχών ή δικαστικών διαδικασιών, μεταξύ άλλων με σκοπό τη διασφάλιση των δικαιωμάτων υπεράσπισης του αναφερομένου.
-Στο Άρθρο 21:
Με την επιφύλαξη του άρθρου 3 παράγραφοι 2 και 3, όταν τα πρόσωπα που αναφέρουν πληροφορίες σχετικά με παραβιάσεις ή προβαίνουν σε δημόσια αποκάλυψη σύμφωνα με την παρούσα οδηγία, δεν θεωρείται ότι παραβιάζουν κανέναν περιορισμό όσον αφορά την αποκάλυψη πληροφοριών και δεν υπέχουν καμία απολύτως ευθύνη σε σχέση με την εν λόγω αναφορά ή δημόσια αποκάλυψη, εφόσον είχαν βάσιμους λόγους να πιστεύουν ότι η αναφορά ή η δημόσια αποκάλυψη των εν λόγω πληροφοριών ήταν αναγκαία για να αποκαλυφθεί παραβίαση σύμφωνα με την παρούσα οδηγία.
Οι αναφέροντες δεν υπέχουν ευθύνη σε σχέση με την απόκτηση των πληροφοριών ή την πρόσβαση στις πληροφορίες που αναφέρονται ή αποκαλύπτονται δημόσια, υπό την προϋπόθεση ότι η εν λόγω απόκτηση ή πρόσβαση δεν συνιστά αυτοτελώς ποινικό αδίκημα. Στην περίπτωση που η απόκτηση ή η πρόσβαση συνιστά αυτοτελές ποινικό αδίκημα, η ποινική ευθύνη εξακολουθεί να διέπεται από το εφαρμοστέο εθνικό δίκαιο.
Κάθε άλλη πιθανή ευθύνη των αναφερόντων που προκύπτει από πράξεις ή παραλείψεις που δεν σχετίζονται με την αναφορά ή τη δημόσια αποκάλυψη ή που δεν είναι απαραίτητες για την αποκάλυψη παραβίασης σύμφωνα με την παρούσα οδηγία εξακολουθεί να διέπεται από το εφαρμοστέο ενωσιακό ή εθνικό δίκαιο.
-Το Άρθρο 22 φέρει τον γενικό τίτλο «Μέτρα για την προστασία των αναφερόμενων»:
1. Τα κράτη μέλη διασφαλίζουν, σύμφωνα με τον Χάρτη, ότι αναφερόμενοι απολαμβάνουν το δικαίωμα πραγματικής προσφυγής και αμερόληπτου δικαστηρίου, καθώς και το τεκμήριο αθωότητας και τα δικαιώματα υπεράσπισης, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος ακρόασης και του δικαιώματος πρόσβασης στον φάκελό τους.
2. Οι αρμόδιες αρχές διασφαλίζουν, σύμφωνα με το εθνικό δίκαιο, ότι η ταυτότητα των αναφερόμενων προστατεύεται καθ’ όλη τη διάρκεια ερευνών που κινήθηκαν από την αναφορά ή τη δημόσια αποκάλυψη.
-Το Άρθρο 23 περιλαμβάνει τις Κυρώσεις όσον αφορά στην παραβίαση των δικαιωμάτων των καταγγελλομένων:
Τα κράτη μέλη προβλέπουν αποτελεσματικές, αναλογικές και αποτρεπτικές κυρώσεις σε βάρος προσώπων όταν αποδεικνύεται ότι προέβησαν εν γνώσει τους σε ψευδείς αναφορές ή ψευδείς δημόσιες αποκαλύψεις. Τα κράτη μέλη προβλέπουν επίσης μέτρα αποζημίωσης για τις ζημίες που προκαλούνται από τέτοιες αναφορές ή δημόσιες αποκαλύψεις σύμφωνα με το εθνικό δίκαιο.
Με λίγα λόγια, προστατεύεται και η ταυτότητα των καταγγελλομένων, τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν προστάτεψε, αλλά τους καθύβριζε και τους διέσυρε.
Λογικό, αφού ο Παππάς έπρεπε να μας λέει πως «αναδεικνύεται ένα πέπλο υποκρισίας, ωστόσο ο λαός έχει βγάλει τα συμπεράσματά του».
Και για να λέει ο Πολάκης «θέλει πολύ θράσος να είσαι βουτηγμένος στη διαφθορά και στη λαμογιά και να έρχεσαι εδώ και να λες δεν ξέρω».
Και επιτέλους, πώς θα μάθουμε αν εν γνώσει τους προχώρησαν στις ψευδείς καταγγελίες αν δεν βγουν οι κουκούλες;
*Η Σοφία Βούλτεψη είναι Βουλευτής Β3 Νοτίου Τομέα Αθηνών, υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου